Αν έκλαιγες κι εσύ τις Πέμπτες κάνε κάτι...

Επειδή το να μιλάς θεωρητικά εκφράζοντας σκόρπιες σκέψεις είναι ότι πιο ανώφελο νομίζω ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να μιλήσουμε σοβαρά και με υπευθυνότητα για όσα δεν γίνονται στον μπασκετικό Άρη που δυστυχώς υποφέρει όσο ποτέ.

Το να είσαι δημοσιογράφος και γενικότερα το να έχεις δημόσιο λόγο είναι για μένα η μεγαλύτερη ευθύνη διότι μέσω της πένας ή του μικροφώνου σου διαμορφώνεις απόψεις ανθρώπων οι οποίοι περιμένουν από σένα να πάρουν ένα ερέθισμα ώστε να σε εμπιστευθούν.

Αυτή η ευθύνη λοιπόν στην οποία και αναφέρθηκα παραπάνω απαγορεύεται να περιορίζεται στα κλικ και στην ακροαματικότητα, καθώς το να είσαι δημοσιογράφος σε υποχρεώνει στα δικά μου μάτια να σέβεσαι το κοινό που σε ακολουθεί, να επικοινωνείς μαζί του με κάθε μέσο και τρόπο και να αφουγκράζεσαι σε κάθε περίπτωση τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του. Με λίγα λόγια ο ρόλος που σου αποδίδεται είναι πάρα πολύ ιερός για αυτό και το έργο που επιτελείς οφείλει να είναι ανάλογο.

Όλα αυτά φαντάζουν άσχετα με την ομάδα μας και μοιάζουν με ένα κοινό μάθημα δημοσιογραφίας, όμως πιστέψτε με δεν είναι έτσι, αφού το αθλητικό-κοινωνικό φαινόμενο αυτής της χώρας ψυχοραγεί, βρίσκεται διασωληνωμένο στο κρεβάτι της εντατικής και έχει ανάγκη την άμεση βοήθεια όλων μας συμπεριλαμβανομένου και του δημοσιογραφικού κόσμου του Άρη.

Προσωπική μου άποψη λοιπόν είναι ότι πρέπει να διοργανωθεί άμεσα  ένας έκτακτος ραδιομαραθώνιος από όλους τους δημοσιογράφους της ομάδας  που θα αφορά τη ναυαρχίδα του συλλόγου μας, έτσι ώστε να μπορέσει να ασκηθεί η οποιαδήποτε πίεση προς τους ανθρώπους της Κ.Α.Ε. οι οποίοι είναι επιβεβλημένο να ξεκαθαρίσουν κυρίως αν μπορούν και δευτερευόντως τι στόχους έχουν για το μέλλον του τμήματος.

Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δε χωρούν ναζάκια και εγωισμοί επιβάλλεται όλοι μαζί να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να συμπράξουμε ανεξάρτητα από το ποιο μέσο εργάζεται ο καθένας μας. Ο Άρης είναι πάνω από την οποιαδήποτε προσωπική φιλοδοξία του καθενός κι από τη στιγμή που ψάχνει ένα χέρι να πιαστεί υποχρεούμαστε αν χύσαμε έστω ένα δάκρυ υπερηφάνειας εκείνες τις πέμπτες της χρυσής δεκαετίας να του τοποθετήσουμε τη μάσκα οξυγόνου αναλογιζόμενοι το βάρος της φανέλας του και την ευθύνη που έχουμε απέναντι σε έναν κόσμο ο οποίος επί τρία χρόνια ματώνει, πικραίνεται και αγανακτεί με μια κατάσταση που είναι το λιγότερο αρρωστημένη.

Αδυναμία ή έγκλημα;;;;

Είναι πλέον ελάχιστες οι φορές που επισκέπτομαι το προσωπικό μου Blog όταν θέλω να γράψω κάτι οτιδήποτε είναι αυτό. Σήμερα όμως ομολογώ πώς επέλεξα να το κάνω διότι η οπωσδήποτε μετέωρη και ρευστή κατάσταση που επικρατεί στον μπασκετικό Άρη με κάνει να θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις  για τις οποίες  θέλω να λάβω  και 100% το βάρος της ευθύνης χωρίς να επιβάλλω σε κανέναν να τις ενστερνιστεί ή να συμφωνήσει μαζί μου.

Οι άνθρωποι που με μεγάλωσαν και ήταν κοντά μου φρόντισαν να μου μάθουν από παιδί πώς το να παίζεις με την ιστορία είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορείς να διαπράξεις, διότι πολύ απλά είναι βασισμένη πάνω σε συμβάντα και γεγονότα τα οποία δε μπορούν να αμφισβητηθούν ούτε να διαγραφούν με τίποτα όσο κι αν προσπαθήσεις, καθώς είναι ευρέως γνωστό πώς ότι γράφει δεν ξεγράφει.

Ο παραπάνω κανόνας λοιπόν τον οποίο με σοφία διδάχθηκα μέσα από τις συμβουλές και τις παραινέσεις των μεγαλυτέρων μου δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο το κοινωνικό φαινόμενο που ονομάζεται μπασκετικός Άρης ένα τμήμα που το δίχως άλλο είναι μια ιστορία από μόνο του, μια ιστορία που σε κάθε περίπτωση απαγορεύεται να περιορίζεται και να τίθεται εν αμφιβόλω, καθώς το ταβάνι είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι είναι πολύ βαρύ κι αν συνεχίσουμε έτσι μια μέρα των ημερών θα μας καταπλακώσει όλους.

Προσωπικά από την πρώτη κιόλας μέρα που ανέλαβε ο Κ. Γουλιέλμος αμφέβαλλα για τις δυνατότητες του. Ακόμη κι όταν κάποιοι τον αντιμετώπιζαν ως μεσσία διατηρούσα τις ενστάσεις μου κι όχι από εμπάθεια, αλλά γιατί δυστυχώς τα μάτια μου έχουν προλάβει να δουν ουκ ολίγες δυσάρεστες καταστάσεις στο πλευρό αυτής της ομάδας παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας μου.

Αρχικά δεν ήθελα να γράψω ή να πω κάτι διότι όταν η πατάτα καίει κι ο διπλανός σου θέλει να πιαστεί από κάπου για να βρει μια σανίδα σωτηρίας καλό είναι να σέβεσαι την επιθυμία και την ανάγκη που έχει για να επιβιώσει, άλλωστε κι εγώ από τη δική μου πλευρά τα ίδια θέλω έκρυβα βαθιά μέσα μου.

Όταν όμως η οποιαδήποτε κατάσταση περιβάλλεται από κενά και ασάφειες αυτό που οφείλεις να κάνεις αν σέβεσαι έστω και λίγο τον εαυτό και την νοημοσύνη σου είναι τουλάχιστον να μπεις στη διαδικασία σκέψεων και βαθιά εσωτερικών αναλύσεων.

Πριν συνεχίσω να αναπτύσσω το σκεπτικό μου θα ήθελα πρώτιστα να ξεκαθαρίσω πώς ουδέποτε διεκδίκησα το βραβείο του παντογνώστη και δεν πρόκειται να το κάνω ούτε τώρα, όμως από την άλλη πλευρά το να είσαι σκεπτόμενος άρα και ενεργός άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η υποχρέωση και το δικαίωμα που έχεις να είσαι συνεπής κυρίως απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό και στα χαρακτηριστικά που αυτός πρεσβεύει.

Ειλικρινά από τότε που ανέλαβε η υπάρχουσα διοίκηση της Κ.Α.Ε. Άρης έχω επιχειρήσει αρκετές φορές να την κρίνω καλόπιστα, όσο όμως και να το ήθελα πάντοτε μια αντίφαση ερχόταν για να διακόψει κάθε μου προσπάθεια.

Η ναυαρχίδα του συλλόγου μας βουλιάζει κι αυτό που ακούμε μόνιμα δια στόματος του μεγαλομετόχου είναι ότι διαθέτουμε την πλέον νοικοκυρεμένη ομάδα στο πρωτάθλημα. Αυτό το γεγονός λοιπόν από μόνο του σε κάνει να αναρωτιέσαι το αν οι άνθρωποι του τμήματος αντιλαμβάνονται πραγματικά τον κίνδυνο.

Οι εγκληματικοί χειρισμοί των οποίων και γινόμαστε μάρτυρες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την ομάδα στα βράχια και στο σημείο μηδέν, παρόλα αυτά το μόνο που παρατηρούμε είναι στόματα ερμητικά κλειστά λες και η ομάδα διάγει την καλύτερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της.

Το θέμα της απαγόρευσης μεταγραφών μπορεί να είναι η κορυφή του παγόβουνου πέραν αυτού όμως υπάρχουν και άλλα λειτουργικής φύσεως θέματα που χρήζουν άμεσης επίλυσης. Όλες οι υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος ενισχύονται βάσει πάντα του μεγέθους και της δυναμικής που έχει η κάθε μια και το δικό μας τμήμα εμφανίζει προς τα έξω εικόνα πρωτοφανούς διάλυσης, αφού ακόμη δε γνωρίζουμε τίποτα σχετικά με το μέλλον της σε κανένα τομέα κι αυτό φυσικά συμβαίνει λόγω της έλλειψης σοβαρότητας-οργάνωσης που τα τελευταία χρόνια μετά λύπης μου έχω διαπιστώσει ότι κυριαρχεί.

Κλείνοντας θα ήθελα για λίγο να αναφερθώ στην πέρα για πέρα αδρανή στάση που τηρεί επί του θέματος ο Α.Σ. Άρης που όφειλε σε αυτή τη δύσκολη καμπή να δικαιολογήσει για μια φορά τον ιερό ρόλο που θεωρητικά καλείται να επιτελέσει όντας ο θεματοφύλακας και η μητέρα του συλλόγου που ονομάζεται Άρης Θεσσαλονίκης.

Θα πρέπει λοιπόν ο Κ. Γουλιέλμος να καταλάβει με κάθε τρόπο ότι δε παίζει μπάλα μόνος του. Για αυτό το λόγο και επιβάλλεται να συγκληθεί άμεσα γενική συνέλευση με θέμα την κατάσταση που λαμβάνει χώρα στο μπασκετικό τμήμα.

Η ομάδα που γέννησε το άθλημα και το έφερε στη χώρα καταστρέφεται με γρήγορους ρυθμούς. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ οι αρμόδιοι να συγκινηθούν έστω και με το ζόρι, καθώς όπως τόνισα και στην αρχή όποιος παίζει με την ιστορία δε μπορεί να μην καταλαβαίνει το μέγεθος του αποτρόπαιου εγκλήματος που διαπράττει...