Ο Άρης του 2013

Άλλη μια δύσκολη χρονιά φεύγει για τον Άρη μας.

Στο μπάσκετ μια διοίκηση που παλεύει με τα θηρία, με τα σωστά και τα λάθη της, προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι σωστό.
Ένας μπασκετικός Άρης που σε μια από τις χειρότερες χρονιές του, καταφέρνει να φτάσει δικαιότατα στον τελικό του κυπέλλου απέναντι στο κατεστημένο.
Αξίζει την στήριξη μας όχι μόνο στα γλέντια αλλά σε όλα τα παιχνίδια!

Στο ποδόσφαιρο μέσα στην χρονιά αυτή, άλλαξε 4 φορές η διοίκηση και 4 φορές το προπονητικό team.
Βγήκε ένα πόρισμα με τα αίσχη του παρελθόντος, απορρίφθηκε από το δικαστήριο η αίτηση για ένταξη στο άρθρο 99 και φυσικά συνεχίστηκε ο εμφύλιος.
Ο νέος χρόνος θα βρει τον Άρη τελευταίο στην βαθμολογία σε μια από τις χειρότερες χρονιές της ιστορίας του.
Η στήριξη στον Άρη και όχι στα πρόσωπα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Βέβαια μιλώντας για στήριξη σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, δεν αδικώ όποιον νιώθει προδομένος και αηδιασμένος.
Δεν απαιτώ από κανέναν να βάλει παρωπίδες και να ξεχάσει τα εγκλήματα των λίγων που έκαναν την μεγάλη αυτή ομάδα να αντιμετωπίζεται σαν μικρή.
Ο καθένας ξέρει μέσα στην ψυχή του τι νιώθει και ποτέ δεν θα βάλω Αρειανόμετρα.

Για μένα προσωπικά τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα στο μυαλό μου.
Η στήριξη δεν μπορεί να προέρχεται πάντα μόνο από εμάς.
Απαιτώ από όσους έγιναν μάγκες τόσα χρόνια στις πλάτες του Άρη να στηρίξουν εμπράκτως (με λεφτά) την ομάδα που όλοι αγαπάμε.
Επίσης απαιτώ από όσους θέλουν να κατέχουν καρέκλες να βάλουν το χέρι στην τσέπη.

Τέλος μιας και οι ευχές είναι της μόδας τέτοιες μέρες, εύχομαι μέσα από την καρδιά μου τα εξής.

1. Όσοι έφτασαν τον Άρη εδώ, να μπούνε φυλακή.
2. Όσοι στηρίζουν πρόσωπα και ξεχνούν τον Άρη, να βρουν όσα έχουν χαμένα στο μυαλό τους.
3. Να βρεθούν λύσεις και να δουλέψουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια για την ανάταση της αγαπημένης μας ομάδας.

Καλή χρονιά αδέρφια...
Καλή χρονιά Άρη!!!




                                                                             Γιάννης Zoel Τραϊανός

Game of thrones ή αλλιώς... Άρης!

Τα παιχνίδια κάτω από το τραπέζι και οι ίντριγκες δεν έχουν τελειωμό.
Η προσωπολατρεία, η ανευθυνότητα και η φτώχεια έχουν μεταλλαχθεί από παθογένεια σε ανίατη ασθένεια, η οποία μαστίζει τον Άρη τόσο διοικητικά, όσο και στις τάξεις των οπαδών.

Οπότε έρχομαι εγώ σαν δημοσιογράφος αλλά και σαν απλός οπαδός να κάνω τις εξής ερωτήσεις.

Προς το Δ.Σ. της Π.Α.Ε.
1. Τι συμβαίνει με τους υποψήφιους επενδυτές;
2. Θα κατατεθεί έφεση για την υπαγωγή της ΠΑΕ στο άρθρο 99;
3. Εφόσον δεν υπάρξει ουσιαστικό ενδιαφέρον και δεν αλλάξει χέρια η ΠΑΕ έχετε σχεδιάσει κάτι για την επόμενη μέρα; (Έρχεται Ιανουάριος και μαζί του η περίοδος των μετεγγραφών)
4. Τι θα γίνει με το 1.400.000 ευρώ σε μορφή χορηγιών που έταξε η παράταξή σας το καλοκαίρι στις εκλογές;;;;;;;
5. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι φορείς δεν θέλουν να βγει το πόρισμα κι εσείς θέλετε;;;

Προς το Δ.Σ. της Κ.Μ.Α.
1. Έχετε μιλήσει με κάποιον υποψήφιο επενδυτή; Αν ναι, ποια τα συμπεράσματά σας;
2. Ποια η γνώμη σας για το άρθρο 99; Πιστεύετε πως πρέπει να κάνουμε έφεση;
3. Γιατί δεν λειτουργείτε σαν πραγματικός μεγαλομέτοχος και αναλώνεστε σε αλληλοφαγώματα και παιχνίδια εντυπωσιασμού;;;
4. Όλοι όσοι βρίσκεστε στο Δ.Σ. της λέσχης τα τελευταία χρόνια φωνάζατε για την αλήθεια, τη διαφάνεια και το πόσο καλύτερα θα τα κάνατε εσείς από όσους διοίκησαν. Τώρα που δεν έχετε κάνει τίποτα από αυτά που φωνάζατε γιατί δεν παραιτείστε;
5. Γιατί δεν βγάζετε το πόρισμα στη δημοσιότητα; Ενώ ήσασταν όλοι σας υπέρμαχοι της αλήθειας;;;

Προς το Δ.Σ. του Α.Σ.
1. Θεωρείτε πως είναι η κατάλληλη στιγμή για εμφύλιο μεταξύ των φορέων και των θεσμών του Άρη;
2. Θεωρείτε πως υπάρχει λύση στο οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ερασιτέχνης; Κι αν ναι, που θα βρείτε έσοδα να καλύψετε το τεράστιο άνοιγμα που δημιούργησαν οι προηγούμενες διοικήσεις;
3. Γιατί παίρνετε τόσο σημαντικές αποφάσεις που έχουν αντίκτυπο σε όλο τον σύλλογο κι όχι μόνο στα τμήματα που δεν είναι επαγγελματικά ενώ δεν είστε εκλεγμένοι αλλά διορισμένοι;
4. Γιατί δεν θέλετε ούτε εσείς να βγει το πόρισμα;;;

Τα ερωτήματα αυτά περιμένω να απαντηθούν επίσημα ή ανεπίσημα.

                                                                               Γιάννης Zoel Τραϊανός

Όπου φτωχός κι η μοίρα του...

Αγωνιστικό.

Το Σάββατο το μεσημέρι είδαμε ένα παιχνίδι που ο Άρης ενώ κρατούσε για ένα ημίχρονο με νύχια και με δόντια το μηδέν στην άμυνα, δέχτηκε δύο γρήγορα γκολ στο 62' και στο 65'. 
Ο προπονητής αποφασίζει να κάνει δύο αλλαγές στο 68' για να γυρίσει το παιχνίδι.
Το καταφέρνει με έναν εκπληκτικό Τάτο και ενώ προηγείται με 2-3, λίγα δευτερόλεπτα πριν λήξει το παιχνίδι δέχεται ένα ακόμα αστείο γκολ (με την άμυνα να κοιμάται) και ισοφαρίζεται...
Έτσι τελείωσε το παιχνίδι κι άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στον κόσμο της ομάδας.
Αν δεν ήταν στον πάτο της βαθμολογίας θα μιλούσαμε για άλλα πράγματα, αλλά τώρα ο Άρης χρειάζεται βαθμούς... Όχι ωραία παιχνίδια...
Και ενώ είχε 3 στο σακούλι έμεινε με έναν και ισοβαθμεί στους 10 βαθμούς με δύο ακόμα ομάδες στον πάτο της βαθμολογίας. Αυτά όσον αφορά το αγώνα.

Διοικητικά.

Πάμε τώρα στο "φτωχός" που έγραψα και στον τίτλο.
Εδώ και λίγες μέρες έκλεισε η ΑΜΚ μέσω της οποίας θα μπορούσε όποιος ήθελε να πάρει την ομάδα.
Φυσικά όπως είναι γνωστό κανένας δεν έβαλε τα λεφτά και η ομάδα παρέμεινε ως έχει.
Από την επόμενη μέρα όμως ξεκίνησε ένας επικοινωνιακός πόλεμος από τους υποψήφιους επενδυτές!
Ο Κωνσταντινίδης (η μοναδική επίσημη πλευρά ενδιαφέροντος δια στόματος Ηλιάδη) έβγαλε ανακοίνωση η οποία έλεγε πως την ομάδα την θέλει, αλλά πρέπει κάτι να γίνει με τα χρέη, χωρίς να εξηγεί τι.
Την ίδια ώρα στην Αθήνα μαθεύτηκε πως η άλλη πλευρά ενδιαφέροντος (η οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί από κανέναν 100%) πήγε στην ΕΠΟ και ζήτησε άρση μετεγγραφών για να πάρει την ομάδα παρουσιάζοντας μια εγγυητική.
Από εκείνη την στιγμή κι έπειτα παίζουν τρία σενάρια.

Σενάριο 1.

Ο Κωνσταντινίδης θέλει να μπει η ομάδα στο 99 (ή να πέσει???) για να πάρει την ομάδα μιας και θέλει διακανονισμένα χρέη.
Ανέφερε πως σύντομα θα κάνει και συνέντευξη τύπου στην οποία θα εξηγήσει τα πάντα...
Αλλά μέχρι τότε σχεδόν κανένας δεν ξέρει τι παίζει στην πραγματικότητα.
Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί πως είναι μούφα το ενδιαφέρον και φάγαμε παπά.

Σενάριο 2.

Ο Κόντης μίλησε με Αβάνογλου και έκαναν το κονέ με τον Κλάουρε. Ξέρετε... τον πάμπλουτο Βολιβιανό επιχειρηματία. Κάποιοι λένε πως ο Νάτσο Γκαρσία μεσολάβησε, άλλοι πως ο Κόντης ξέρει έναν κοντινό του άνθρωπο.
Το θέμα με αυτούς είναι το εξής.
Θα πάρουμε την ομάδα αλλά όχι μέσω ΑΜΚ.
Θα πάμε στην ΕΠΟ, θα εξασφαλίσουμε άρση απαγόρευσης μετεγγραφών δείχνοντας μια εγγυητική, θα φέρει ο Κόντης καμιά δεκαριά παίχτες και θα σωθούμε.
Φυσικά για να γίνει αυτό θα πρέπει να πάρουν το management της ΠΑΕ...
Θα μπει κάποιος (από το κοντινό περιβάλλον του Κλάουρε) πρόεδρος και ο Κόντης θα είναι τεχνικός διευθυντής.
Δεν θα εμφανιστεί άμεσα το πολύ χρήμα για να μην χαλάσουν οι διακανονισμοί και τα κουρέματα στους πιστωτές.
Αργότερα θα πάρουνε και την ομάδα κανονικά.

Σενάριο 3.

Δεν θα έρθει κανένας φραγκάτος.
Γίνεται πρόταση μομφής προς την διοίκηση της ΠΑΕ και πάμε πάλι σε εκλογές ή προσωρινή διοίκηση (πραξικοπηματική) με τον Σκόρδα να μπαίνει μπροστά.

H δική μου κρίση όσον αφορά το κάθε σενάριο ξεχωριστά.

1. Για το πρώτο σενάριο έχω ερωτήσεις και δεν μπορώ να κρίνω με σιγουριά γιατί είναι ομιχλώδες το τοπίο.
Γιατί δεν έβαλε τα λεφτά στην ΑΜΚ που υπήρχε μέχρι την Πέμπτη;
Τι εννοεί όταν λέει ότι πρέπει να γίνει κάτι με τα χρέη της ΠΑΕ;
Γιατί υπάρχουν αντιφάσεις στα λεγόμενά του σε σχέση με τα λεγόμενα του Ηλιάδη;
Από κει και πέρα είναι ακόμα στο περίπου η κατάσταση με τον Κωνσταντινίδη (για τον οποίον έμαθα από δικές μου πηγές πως και λεφτά έχει και ισχυρός είναι) και περιμένω εναγωνίως την συνέντευξη τύπου που θα παραθέσει.

2. Για το δεύτερο σενάριο έχω τις εξής απορίες.
Αν αληθεύουν όσα μαθαίνω κι έχω γράψει πιο πάνω...
Πως ξέρω εγώ πως θα μπουν λεφτά στην ΠΑΕ και δεν θα ποντάρει η διοίκηση αυτή στο (αποτυχημένο) μοντέλο Κόντη της τελευταίας δεκαετίας;;;
Δηλαδή... αν έρθουν, πείσουν την ΕΠΟ πως έχουν χρήμα, κάνουν διακανονισμούς και πάρουν το management αλλά δεν βάλουν τα χρήματα που χρειάζεται για να πάρουν το 51% του Άρη και προσπαθήσουν να τα βγάλουν πέρα χτίζοντας στην πιθανή επιτυχία του πλάνου Κόντη βγαίνοντας του χρόνου στην Ευρώπη.
Δηλαδή, πως ξέρω ότι δεν θα είναι κι αυτοί διαχειριστές;;;
Επίσης όσον αφορά το συγκεκριμένο σενάριο, προς τι αυτή η μυστικοπάθεια;;;
Δηλαδή είναι καλύτερο να υπάρχουν ανεπίσημες διαρροές στο facebook και στα ραδιόφωνα παρά να γίνει μια συνέντευξη τύπου;;;
Και πριν προλάβει κάποιος να μου πει πως έτσι κλείνονται να σοβαρά deals... θα του πω πως απέτυχαν να το κάνουν σοβαρά, γιατί όσα γράφω τα ξέρουν πολλοί...

3. Όσον αφορά το τρίτο σενάριο, ξέρω πως η υπομονή του κόσμου έχει εξαντληθεί και αντιλαμβάνομαι πως οι σπασμωδικές κινήσεις είναι σύνηθες φαινόμενο όταν υπάρχει πανικός και θυμός.
Αλλά το σενάριο αυτό περιέχει δύο τεράστια λάθη του παρελθόντος!!!
Περιλαμβάνει την ασόβαρη κι αποτυχημένη ΚΜΑ, στην οποία θα 'πρεπε ήδη να έχει μπει λουκέτο...
Και τον Σκόρδα, ο οποίος είναι ένας εκ των καταστροφέων του συλλόγου!
Θα μου πει κάποιος... είναι ο Σκόρδας καταστροφέας και δεν είναι ο Κόντης;;;
Φυσικά και ο Κόντης είναι ένας από αυτούς που διέλυσαν τον Άρη... αλλά αν αληθεύουν όσα λένε, φέρνει λεφτά!!!
Κάτι που όχι απλά δεν έκανε ποτέ ο Σκόρδας, ίσα ίσα χρέωσε τον Άρη!!!
Ας φέρει ο Σκόρδας λεφτά και το συζητάμε...

Εν κατακλείδι.
Για μένα τα πράγματα είναι πολύ απλά.
Όποιος είχε πραγματική διάθεση να πάρει την ομάδα, μπορούσε να το κάνει μέχρι την Πέμπτη.
Ο πόλεμος εντυπώσεων που παίζεται τις τελευταίες μέρες, μόνο κακό κάνει στην ήδη καταρρακωμένη ψυχολογία του Αρειανού.
Αν έρθουν οι λεφτάδες κι αποφασίσουν να κάνουν τον Άρη μεγάλο, θα το κάνουν με πράξεις κι όχι με λόγια και στα κρυφά!!!
Αν όμως δεν έρθουν, αυτό το σκοτσέζικο ντους που θα έχει περάσει ο Αρειανός θα είναι ικανό να προκαλέσει αυτό που όλοι απεύχονται...
Δηλαδή να κάνουμε εμείς οι ίδιοι κακό στην ομάδα μας.

Κάτι τελευταίο.
Διαβάζω το εξής "όποιος μιλάει για Γ' εθνική...." και ακολουθούν μπινελίκια.
Θα σας το αλλάξω λίγο για να ξυπνήσετε.
Όποιος έκανε τον Αρειανό να μιλάει για Γ' εθνική.... τα μπινελίκια δικά σας...

ΚΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΡΗΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ...

                                                                             Γιάννης Ζoel Τραϊανός

Να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι κι όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Μια ήττα πάντα ενοχλεί.
Από τον συγκεκριμένο αντίπαλο ακόμα πιο πολύ.
Τελικά ο Μιλίνκοβιτς δεν έκανε τρελές αλχημείες και πήγε να το πάρει στην κόντρα.
Σωστή λογική αλλά με κάποια λάθος εργαλεία.
Κι εξηγούμαι.

Προσωπικά θεωρώ πως για να παίξεις στην κόντρα πρέπει να έχεις γρήγορους, τόσο πλάγιους όσο και κεντρικό επιθετικό.
Ο Άρης χθες παρατάχθηκε με έναν μόνο γρήγορο παίχτη στην επίθεση (Ουντόζι).
Από κει και πέρα όταν θες να παίξεις στην κόντρα χρειάζεσαι δύο "κόφτες" στα χαφ κι όχι έναν.
Πρέπει όμως να είμαστε ρεαλιστές και να καταλάβουμε πως η υπεροχή του αντιπάλου ήταν εμφανέστατη.
Όποιος λέει το αντίθετο απλά λαϊκίζει.
Στο πρώτο ημίχρονο ο Άρης κατάφερε να κρατήσει το μηδέν αλλά έπαιξε μεγάλο ρόλο η τύχη κι ο τερματοφύλακας!
Στο δεύτερο ημίχρονο και μετά το 0-1 (το σουτ του Μανιά δεν είναι κακό και η αντίδραση του στο να αφήσει την μπάλα για τον Ουντόζι που σκοράρει είναι πολύ σωστή) ο αντίπαλος προπονητής έβαλε τους "καλούς" μέσα (τα συμβόλαια των τριών αλλαγών είναι δύο φορές το μπάτζετ του Άρη) και οι χαμένες μέχρι τότε ευκαιρίες έγιναν γκολ.
Το 3-1 δεν μπορώ να πω αν είναι δίκαιο ή όχι, γιατί το ποδόσφαιρο είναι ένα τέτοιο άθλημα που δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, αλλά σίγουρα η στατιστική δείχνει πως η έλλειψη κατοχής κι ευκαιριών με έναν αντίπαλο που έκανε πάρα πολλές τελικές και είχε μεγάλο ποσοστό κατοχής σίγουρα αποδεικνύει πως έγινε το φυσιολογικό.
Φυσιολογικό βέβαια είναι βάση των συγκεκριμένων συνθηκών.
Γιατί ο Άρης δεν είναι μικρή ομάδα, αλλά το ρόστερ του είναι ομάδας που παλεύει για την σωτηρία της κι έπαιζε απέναντι σε μια ομάδα που είναι μια κλάση κάτω από τον πρώτο αλλά και μια κλάση πάνω από τον τρίτο.
Ευχαριστημένος δεν είμαι ούτε από την προσπάθεια των παιχτών.
Είδα πάθος από κάποιους, είδα θέληση από πολλούς, αλλά είδα και φόβο.
Πράγμα που δεν μου αρέσει.
Όταν θες να κάνεις την υπέρβαση είσαι υποχρεωμένος να έχεις άγνοια κινδύνου και περίσσιο ποδοσφαιρικό τσαμπουκά.
Όσον αφορά τους παίχτες, έχω να πω ότι από τους περισσότερους δεν έχω παράπονο μιας κι έκαναν ότι μπορούσαν.
Παράπονο έχω όμως από έναν παίχτη.
Είναι το μόνιμο παράπονο μου όταν βλέπω την ομάδα μας.
Ο Τάτος δείχνει κουρασμένος, βαρύς, άτεχνος (σε σχέση με αυτά που έχει αποδείξει πως μπορεί να κάνει) και γενικά εύκολη λεία για οποιονδήποτε αντίπαλο τον μαρκάρει.
Επιμένω πως δεν μπορεί να ξέχασε την μπάλα που ξέρει αλλά σίγουρα δεν δείχνει πως είναι σε θέση να βοηθήσει την ομάδα με αυτές τις εμφανίσεις.
Ο πάγκος συνήθως είναι μια λύση για τέτοιους παίχτες και η αλήθεια είναι πως το μόνο που προσφέρει όταν αγωνίζεται, είναι να κερδίζει κάποια φάουλ τα οποία δεν αξιοποιούνται.
Δεν έχω μόνο παράπονα όμως... έχω κι ένα μπράβο να πω.
Μπράβο στον Ηρακλή γιατί δείχνει πως δεν είναι παλτό, απλά δεν είναι ούτε κεντρικός αμυντικός ούτε δεξί μπακ.
Είναι ένα καθαρόαιμο αμυντικό χαφ που μπορεί να βοηθήσει πολύ περισσότερο σε αυτή την θέση.
Όσον αφορά το κράξιμο πολλών στον Διούδη, θα πω απλά πως όποιος έχει παίξει τερματοφύλακας καταλαβαίνει πως όταν μια ομάδα κάνει 23 τελικές πάνω σου (από τις οποίες οι 10 είναι μέσα από την μικρή περιοχή) δεν είναι δυνατόν να είσαι συνέχεια τέλειος!
Λάθη κάνουν όλοι απλά του τερματοφύλακα φαίνονται παραπάνω γιατί συνήθως κοστίζουν.
Ο Διούδης για μένα ήταν ο MVP του Άρη χθες (ίσως και του αγώνα) και όταν ο τερματοφύλακας που δέχεται τρία τέρματα είναι ο καλύτερος παίχτης σου δεν μπορείς να ζητάς πολλά περισσότερα...
Το πρόβλημα είναι η αμυντική λειτουργία.
Η αστάθεια στο μαρκάρισμα μη πιέζοντας τον αντίπαλο χαμηλά και το να διώχνεις με άγχος όπως όπως (πολλές φορές πουλώντας την μπάλα στον αντίπαλο) είναι το βασικό πρόβλημα στα μετόπισθεν της ομάδας.
Πρόβλημα υπάρχει και στην επίθεση και νομίζω πως βρίσκεται στο ότι οι επιθετικοί δεν τροφοδοτούνται σωστά.
Γενικά όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα του Άρη είναι πως τακτικά είναι άναρχος και προβλέψιμος.
Είναι ένα πρόβλημα το οποίο καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να λυθεί με το υπάρχον υλικό, αλλά δεν βλέπω καμία βελτίωση και αυτό με τρομάζει.
Τέλος για να κλείσω με το τι έγινε χθες το βράδυ, να ευχηθώ περαστικά στον Τριανταφυλλάκο ο οποίος έχει ακούσει από μένα πολλά (ποδοσφαιρικά πάντα) αλλά η υγεία είναι το παν!!!
Το παιχνίδι της επόμενης αγωνιστικής είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Είτε είμαστε 20.000 στο γήπεδο είτε 1.000, σημασία έχει οι 11 που θα πατάνε το χορτάρι να κάνουν τα πάντα για να έρθει το τρίποντο.

Επειδή το υποσχέθηκα...
Ούτε ο Αγκάνθο ούτε ο Πουλίδο είναι το πρόβλημα του Άρη.
Συμφωνώ πως είναι κατώτεροι των αναμενομένων στον φετινό προβληματικό Άρη, αλλά το ότι έχουν φάει πόλεμο εκ των έσω δεν μπορεί να ξεπεραστεί έτσι για πλάκα.
Έδιωξαν τον μεταφραστή της ομάδας, τους απαξίωσαν και τους έκαναν να νιώθουν ανεπιθύμητοι.
Μαλώνουν με συμπαίχτες τους γιατί έχουν πρόβλημα επικοινωνίας και γιατί όταν μια ομάδα είναι προτελευταία οτιδήποτε μπορεί να γίνει αφορμή για καυγά.
Όλα τα παραπάνω όμως συμβαίνουν συχνά σε ομάδες.
Το ότι ο Μιλίνκοβιτς αποφάσισε να ακούσει τον Ηλιάδη (που του είπε το αυτονόητο) και είπε να δείξει σε κάποιους πως οι βεντετισμοί δεν χωρούν σε μια ομάδα να το κάνει σε όλες τις βεντέτες κι όχι μόνο σε αυτούς του δύο.
Όταν όμως διάφοροι λένε αριστερά και δεξιά πως οι δύο Ισπανοί είναι το πρόβλημα του Άρη τόσο στα αποδυτήρια όσο και στο γήπεδο κι όταν μεταφέρεται εσφαλμένα πως αυτοί οι δύο μιλάνε με τον Κόντη μόνο και μόνο για να τους διώξουν δείχνει δόλο και πουστιά.
Και στον Άρη έχουμε χορτάσει από δαύτα.

Ηλιάδη, μένεις γιατί:
1. Αν φύγεις τώρα θα φέρουν πίσω έναν από τους καταστροφείς του Άρη (τον Σκόρδα εννοώ).
2. Περιμένουμε μέχρι την απόφαση για το 99. Αν είναι θετική μετά θα φέρεις τον επενδυτή που λες... (και θα φέρεις και τα λεφτά που υποσχέθηκες).
3. Εκεί έφτασε ο Άρης... να είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέγουμε ανάμεσα σε σένα και τον Σκόρδα... ούτε ο Αχιλλέας Τριανδρίας τέτοιο χάλι σε παράγοντες... (τζάμπα τους προσβάλω τους ανθρώπους του Αχιλλέα...)

                                                                            Γιάννης Zoel Τραϊανός

                                                                                     

Αξιολόγηση των παιχτών, νέα τακτική και νέα πρόσωπα!!!!

Εντάξει... τα είπαμε και τα γράψαμε για τους κύριους υπεύθυνους την κατάντιας του Άρη.
Γράψαμε και για τον κακό προγραμματισμό του καλοκαιριού, όπως και για τις ευθύνες του Ηλιάδη.
Μήπως όμως πρέπει να γίνουμε ρεαλιστές και να δούμε πως μπορεί ο Άρης να σωθεί με το υπάρχον υλικό;
Θα κάνω μια προσπάθεια επανεξέτασης του ρόστερ και θα δώσω μια πιθανή λύση στο αγωνιστικό πρόβλημα της ομάδας.
Η βαθμολογία των παιχτών θα γίνει με κλίμακα από το 1 ως το 10 και σε σχέση με το Ελληνικό πρωτάθλημα.
Όχι σε σχέση με το παγκόσμιο ποδόσφαιρο γιατί τότε οι βαθμολογίες θα ήταν αστείες...

ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ

Μπουζάνης: 5 ή ?
Ένας τερματοφύλακας μέτριος, τον οποίο όμως δεν έχουμε δει πολύ και δεν μπορούμε να κρίνουμε με σιγουριά το πόσο μπορεί να προσφέρει.

Διούδης: 6.5
Ένας καλούτσικος τερματοφύλακας με κάποια μειονεκτήματα αλλά ελάχιστη εμπειρία. Αν διορθώσει κάποια λάθη του (κυρίως όσον αφορά τις εξόδους), θα φτάσει ψηλά.

Γκελής: ?
Δεν τον έχω δει και δεν μπορώ να τον κρίνω.

ΑΚΡΑΙΟΙ ΑΜΥΝΤΙΚΟΙ

Καραγκούνης: 5 ή ?
Ένας αμυντικός μέτριος σε όλα του (όσο τον έχουμε δει) που δεν ξέρω μπορεί να βοηθήσει.

Τσουμάνης: 4
Αριστερός αμυντικός σχετικά γρήγορος επιθετικά λίγος και αμυντικά κακός.

Μαργαρίτης: 5
Αριστερός αμυντικός σχετικά γρήγορος, επιθετικά λίγος κι αμυντικά μέτριος.

Ψυχογιός: 6
Δεξιός αμυντικός γρήγορος, μέτριος επιθετικά κι αμυντικά αλλά με πολύ πάθος στο παιχνίδι του.

Λεμονής: ?
Αμυντικό χαφ που τον είδαμε στην προετοιμασία να κάνει ενδιαφέροντα παιχνίδια σαν δεξιός αμυντικός. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να τον κρίνουμε.

ΚΕΝΤΡΙΚΟΙ ΑΜΥΝΤΙΚΟΙ

Κύργιας: 6
Ένας ψηλός δυνατός αμυντικός που μπορεί να βοηθήσει πολύ περισσότερο αν αποκτήσει εμπειρία.

Γιαννίτσης: 4.5
Ψηλός αλλά αδύναμος αμυντικός. Ταλαιπωρείται συχνά από τραυματισμούς και δύσκολα θα καταφέρει φέτος να δείξει αν αξίζει ή όχι.

Πουλίδο: 6.5
Έμπειρος, δυνατός, ψηλός, αλλά αργός. Στην καλή του μέρα είναι εγγύηση. Στην κακή του όμως τα λάθη του φέρνουν γκολ.

Καρασαλίδης: ?
Δεν τον έχω δει και δεν μπορώ να τον κρίνω.

ΚΕΝΤΡΙΚΟΙ ΜΕΣΟΙ

Γκόλιας: ?
Δεν τον έχω δει και δεν μπορώ να τον κρίνω.

Ηρακλής: 5.5
Δημιουργικά σχεδόν ανύπαρκτος. Αμυντικά σκληρός που πιέζει πολύ. Τα αρκετά λάθη του όμως όταν παίζει πιο πίσω συνήθως στοιχίζουν. Τον κρίνω σαν αμυντικό χαφ γιατί σαν δεξιός αμυντικός είναι κακός και σαν κεντρικός αμυντικός κάκιστος.

Οικονομόπουλος: 6.5
Ένας μέσος που δημιουργικά είναι μέτριος, αλλά ανασταλτικά μπορεί βοηθήσει.

Κοτσαρίδης: 5-7 ή ?
Πέρυσι που τον είδα μου άρεσε τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά. Του λείπει η ταχύτητα για να παίξει στα άκρα που τον έχουν βάλει κάποιοι προπονητές μέχρι τώρα κι όταν είναι έτοιμος 100% από τους τραυματισμούς του, θεωρώ πως μπορεί να βοηθήσει πολύ.

Παπαδόπουλος: 6
Δημιουργικά φαίνεται πως το κατέχει. Αμυντικά είναι κακός. Η έλλειψη νεύρου και κυρίως αντοχής του ρίχνουν πολύ την βαθμολογία.

Τριανταφυλλάκος: 4
Δημιουργικά σου δίνει την εντύπωση πως νιώθει. Αλλά κάνει σχεδόν πάντα λάθη. Αμυντικά είναι κάκιστος. Το μεγαλύτερό του μειονέκτημα όμως είναι ότι δεν είναι καθόλου δυναμικός. Ίσως αδικείται από την θέση που παίζει...

Σουνάς: 5
Μεγάλο ταλέντο αλλά μόνο στα φιλικά. Σε όσα επίσημα παιχνίδια έχει αγωνιστεί, είναι μέτριος σε όλα.

Αντωνιάδης: ?
Δεν τον έχω δει και δεν μπορώ να τον κρίνω.

Νταμαρλής: 6.5
Αμυντικά καλός και δημιουργικά μέτριος. Θα ήθελα να τον δω λίγο παραπάνω για να τον κρίνω πιο σωστά.

Έλσνερ: 6.5
Σαν κεντρικός αμυντικός έκανε πολύ καλά παιχνίδια. Σαν αμυντικός μέσος στην αρχή της σεζόν ήταν κάκιστος. Πλέον νομίζω πως ήρθε η ώρα να γυρίσει στην φυσική του θέση και να κάνει όσα έκανε στην άμυνα λίγο πιο μπροστά.

Τάτος: 5
Από τους ποιοτικότερους ποδοσφαιριστές της ομάδας. Αλλά δεν το δείχνει. Είναι βαρύς, αργός ατομιστής και του λείπουν οι εμπνεύσεις. Οι αντίπαλοι προπονητές ξέρουν πάντα πως να τον σβήσουν. Η κριτική μου είναι αυστηρότερη από τους υπόλοιπους λόγω της ηλικίας και φυσικά λόγω του ότι ήρθε ως δανεικός για να δώσει το κάτι παραπάνω. Αντιθέτως ο Άρης μοιάζει να παίζει με παίχτη λιγότερο όποτε αγωνίζεται.

ΑΚΡΑΙΟΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ

Τσουκάνης: 5-6 ή ?
Αριστερός μεσοεπιθετικός. Φέτος δεν τον έχω δει και δεν μπορώ να τον κρίνω. Πέρυσι όσο έπαιξε είδα πως ίσως και να έχει να προσφέρει κάτι, έστω σαν αλλαγή.

Ουντόζι: 7.5
Ο πιο χρήσιμος παίχτης μέχρι σήμερα στην ομάδα. Γρήγορος, με καλή ντρίμπλα που σκοράρει. Είναι ο παίχτης που πιο πολύ εκτελεί και δεν "σερβίρει". Πολλές φορές είναι φλύαρος και κάνει άσκοπες ενέργειες.

Ίμπε: 3.5
Ένας από τους χειρότερους παίχτες που έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Αργός, άτεχνος, δεν μαρκάρει, δεν δημιουργεί και δεν εκτελεί. Ο μοναδικός μαύρος, που δεν θυμίζει σε τίποτα μαύρο...

Σταυρόπουλος: 6.5
Πολύ γρήγορος, με καλή τεχνική κατάρτιση και ποδοσφαιρικό θράσος. Χρειάζεται κάποιος να του μάθει πως θα τιθασεύσει το ταλέντο του σε και να γίνει πιο ουσιαστικός τακτικά.

Ρένια: ?
Δεν τον έχω δει και δεν μπορώ να τον κρίνω.

Καραγιάννης: 5.5
Ένας ακόμα ποδοσφαιριστής που είναι σχετικά γρήγορος, με καλούτσικη τεχνική κατάρτιση, αλλά η κριτική του γίνεται βάση ελάχιστων εμφανίσεων.

ΚΕΝΤΡΙΚΟΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ

Αγγελούδης: 6
Όχι ιδιαίτερα γρήγορος κι ούτε πολύ δυνατός. Ξέρει όμως να τοποθετείται σωστά στην περιοχή του αντιπάλου κι όταν δεχτεί σωστές πάσες ή σέντρες ξέρει να τελειώνει φάσεις. Επίσης φαίνεται πως έχει καλή τεχνική κατάρτιση. Είναι ένα από τα παιδιά που έχει πάρει λίγες ευκαιρίες και αν κάποιος προπονητής τον εμπιστευτεί, πιστεύω πως μπορούμε να δούμε πολλά περισσότερα.

Μανιάς: 6
Ψηλός, δυνατός σχετικά γρηγορος, με καλό σουτ, αλλά όχι ιδιαίτερα τεχνίτης. Στα φιλικά ήταν από τους καλύτερους παίχτες. Από κει και πέρα αγωνίστηκε λίγο και δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες που πήρε. Πιστεύω όμως πως κι αυτός έχει να δώσει πολλά στο άμεσο μέλλον.

Αγκάνθο: 7
Ο ποιοτικότερος παίχτης του Άρη. Άριστη τεχνική κατάρτιση και καλά τελειώματα. Αλτικός, αλλά αργός και με κακή φυσική κατάσταση. Ένα μεγάλο του μειονέκτημα είναι το ότι δεν μπορεί να τιθασεύσει τα νεύρα του. Έχει προσφέρει λίγα φέτος και μπορεί να κάνει την διαφορά αν αλλάξουν κάποια πράγματα.

Πάμε τώρα στον προπονητή.

Η έλευση του Μιλίνκοβιτς συνοδεύτηκε από άρθρα έγκριτων κι έγκυρων δημοσιογράφων, τα οποία ανέφεραν πως ο νέος προπονητής θα προσπαθήσει να παίξει πιο αμυντικά.
Αυτό τελικά δεν έγινε. Ή μάλλον για να είμαι πιο δίκαιος, δεν έγινε σωστά.
Θα μου πείτε, είναι δυνατόν να ξέρω εγώ καλύτερα από τον κάθε προπονητή;
Φυσικά και όχι. Είμαι πιο άσχετος από τον χειρότερο προπονητή της χώρας!
Αλλά έχω να προτείνω κάτι.

Το σύστημα αυτό δεν διαφέρει σε πολύ από αυτό που παίζει τώρα ο Άρης,
Έχει όμως κάποιες διαφορές.
Οι αλλαγές θα είναι οι εξής.
Στο τέρμα ο Διούδης δεν χαλάει.
Στο κέντρο της άμυνας θα αγωνίζεται ο Πουλίδο με τον Κύργια.
Στα άκρα θα παραμείνουν οι Ψυχογιός, Μαργαρίτης.
Τα δύο αμυντικά χαφ θα είμαι ο Έλσνερ με τον Οικονομόπουλο (υπάρχουν και οι Νταματλής και Κοτσαρίδης)
Ο παίχτης λίγο πιο μπροστά στην θέση "8" θα είναι ο Παπαδόπουλος.
Στα άκρα θα παίζουν οι Σταυρόπουλος κι Ουντόζι.
Και στην κορυφή θα παίζει ο Μανιάς.
Ναι έχω αφήσει εκτός τον Αγκάνθο και τον Τάτο!!!

Το σκεπτικό μου είναι πως μια τέτοια εντεκάδα θα αμύνεται και θα παίζει με αντεπιθέσεις.
Ο Παπαδόπουλος δεν θα χρειάζεται να έχει ως κύριο ρόλο το να μαρκάρει κι έτσι ίσως μπορέσει να γίνει ο συνδετικός κρίκος μεταξύ κέντρου κι επίθεσης (box to box). Ίσως καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε ο Τάτος (trequartista).

Επίσης οι μόνιμα κουρασμένοι Αγκάνθο και Τάτος θα μπορούν να είναι οι παίχτες που θα αλλάζουν τις ισορροπίες για τα τελευταία μισάωρα των αγώνων.
Ο Μανιάς δικαιούται κάποιες ευκαιρίες κι ίσως έτσι ξυπνήσει ο "killer" που κρύβει μέσα του.

Το κύριο συστατικό του Άρη θα πρέπει να είναι η αντεπίθεση και το να περιμένει στο μισό γήπεδο τον αντίπαλό του. Δεν είναι η τακτική που αρμόζει σε μια μεγάλη ομάδα και μια τέτοια έδρα, αλλά ίσως και να είναι η μοναδική τακτική που μπορούν να καταλάβουν και να παίξουν οι παίχτες.
Ένα από τα μειονεκτήματα του φετινού Άρη είναι η αδυναμία δημιουργίας.
Μπορεί όμως η ομάδα να το γυρίσει υπέρ της, μιας και οι περισσότεροι αντίπαλοι φέτος στην superleague παρουσιάζουν το ίδιο πρόβλημα.
Ας τους αφήσουμε να αποτύχουν να κάνουν παιχνίδι κι ας χτυπήσουμε τον κάθε αντίπαλο χρησιμοποιώντας αυτή την αδυναμία μας, υπέρ μας.

Οι επιμέρους τακτικές οδηγίες θα πρέπει να είναι οι εξής:

Προς τους κεντρικούς αμυντικούς να ανεβαίνουν μόνο όταν η ομάδα έχει κερδίσει κόρνερ και όταν αμύνονται να διώχνουν την μπάλα γρήγορα μακριά.

Προς τους φουλ μπακ ότι ο μόνος λόγος που θα ανεβαίνουν θα είναι όταν πρέπει να βοηθήσουν τον εξτρέμ της πλευράς τους για το overlap αλλά όταν το κάνουν, ο αμυντικός μέσος που παίζει από την πλευρά τους θα καλύπτει την θέση τους κι αυτοί με στην σειρά τους αν δεν πετύχει η ανάπτυξη θα πρέπει να καλύψουν την θέση του παίχτη στο κέντρο.

Οι ακραίοι επιθετικοί δεν χρειάζεται να συμμετέχουν πολύ ενεργά στην αμυντική λειτουργία, μιας και αφενός οι ακραίοι αμυντικοί καλύπτονται από τους χαφ κι αφετέρου σε κάθε επίθεση του αντιπάλου πρέπει να είναι σε θέση να βγάλουν την αντεπίθεση!

Επίσης βασικό κλειδί στο σύστημα αυτό είναι ο κεντρικός χαφ μπροστά από τους δύο "κόφτες", ο οποίος πρέπει να κάνει πολύ προσεκτικές πάσες αλλά να μην αργεί. Όποτε αργεί  θα χάνονται πολύτιμα δευτερόλεπτα από τις αντεπιθέσεις της ομάδας.

Τέλος το σύστημα αυτό δεν σημαίνει τίποτα αν δεν μπορούν οι τρεις "γρήγοροι" επιθετικοί να παίξουν σωστά το ένα-δυο ή αν δεν μπορούν να τελειώνουν τις φάσεις όταν βγαίνουν μπροστά με έναν αμυντικό απέναντί τους ή ακόμα και με τον τερματοφύλακα.

Η ταχύτητα και το πάθος πρέπει να είναι βασικά συστατικά και θεωρούνται αυτονόητα σε κάθε ομάδα με όποιο σύστημα κι αν παίζει. Επειδή όμως δεν υπάρχουν στην ομάδα μας πρέπει κάποια στιγμή να μπουν κι αυτά τα στοιχεία στο παιχνίδι.

Ίσως και να κάνω λάθος, αλλά αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη...
Γιατί οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν ακραία μέτρα!

                                   
     
                                                                           Γιάννης Zoel Τραϊανός

Τι ήθελες; Λέσχη και νέους παράγοντες; Γίνε Αρούλης τώρα και σκάσε.

Ξέρω, τους περισσότερους συνοπαδούς μου το να διαβάζουν ή να ακούν το όνομα της ομάδας υποτιμητικά τους προσβάλει.
Δεν με ενδιαφέρει όμως, γιατί εμένα με προσβάλει το ότι δυστυχώς έτσι τον καταντήσαμε κι όχι ότι το λέμε.

Και αναφέρομαι και σε όλα τα τμήματα του Άρη.
Αλλά στο ποδόσφαιρο θα αναφερθώ που θέλαμε κάτι νέο παραγοντικά και αποφασίσαμε να κάνουμε μάγκα τον κάθε μπατίρη ταγαρόβλαχο και κάποιους που με κάτι ψιλά (για την ποδοσφαιρική πιάτσα ψιλά) νόμιζαν πως έγιναν εφοπλιστές.
Γιατί αποφάσισε η παλιά διοίκηση του s3 ότι αφού δεν κατάφερε κανένας παράγοντας να μας γιγαντώσει, να το κάνουν μόνοι τους.
Μόνο που το παραμύθι είχε πολλούς δράκους και τελικά χαθήκαμε στην μετάφραση.
Με τον Σαουρίδη και την παρέα του να αποφασίζουν.
Τους Σκόρδα και Αθανασιάδη με τα διοικητικά τους συμβούλια να εκτελούν.
Μαέστρος ο Κόντης που ήξερε τα κόλπα.
Φτιάξαμε και μια λέσχη για να μην χαθεί ποτέ ο Άρης από τα χέρια μας και να έχει κι ο απλός Αρειανός την ψευδαίσθηση πως αποφασίζει και διοικεί.
Έτσι κι αλλιώς τα λούσα και τα γούστα δεν τα μίσησε ποτέ κανένας.
Αυτοί μας έφτασαν εδώ...

Και τώρα τι θέλουμε; Να αλλάξει ο Άρης από την μια μέρα στην άλλη και να γίνει ισχυρός;;;
Ακόμα κι αν έχουμε την ψευδαίσθηση πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό, με την κατάσταση που ισχύει αυτή την στιγμή δεν πρόκειται όχι ισχυρός να γίνει ο Άρης, αλλά αντιθέτως ίσως πάει και πιο κάτω.

Για να μην μείνω όμως μόνο στο παρελθόν, γιατί πολύ σωστά θα πει κάποιος που διαβάζει τις παραπάνω γραμμές πως αυτά τα ξέρει, αλλά τώρα τι κάνουμε...?
Έχουμε και λέμε.

Κανένας δεν πιστεύει πως ο Ηλιάδης είναι ικανός να διορθώσει την κατάσταση.
Είναι η ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ της ουσιαστικής ανάκαμψης και της καταστροφής.
Το ίδιο και αυτό το σίχαμα που όσο περνάει ο καιρός τόσο και πιο πολύ καταλαβαίνω πόσο άχρηστο και ανούσιο είναι για τον Άρη. Την λέσχη εννοώ σαν θεσμό και για να εξηγούμαι δεν φταίει μόνο ο θεσμός που σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να λειτουργήσει, φταίει και ο κόσμος που είναι αποδεδειγμένα ανίκανος να αποφασίζει σωστά.

Ο Ηλιάδης οφείλει να φέρει τα λεφτά που είχε αναφέρει το καλοκαίρι κι η λέσχη να βγάλει το πόρισμα μόλις βγει η απόφαση για το 99.
Μέχρι εκεί όμως.
Από κει και πέρα, βρισκόμαστε χρονικά σε ένα κομβικό σημείο, στο οποίο αν δεν έρθει ένας πραγματικός επενδυτής, ξεχάστε τον Άρη που ονειρευόμαστε. Θα πορευόμαστε σαν όλες τις μικρές ομάδες της Ελλάδας. Θα είμαστε ακόμα μια ιστορική ομάδα που παλιά (πολύ παλιά) είχε κάποιες επιτυχίες.
Κι αυτό δυστυχώς, με την τρέχουσα κατάσταση δεν αργεί.

Οπότε αφήστε την διαιτησία (έτσι κι αλλιώς δεν θυμάμαι κάποια εποχή που δεν ήμασταν αδικημένοι), σταματήστε σε κάθε στραβή να αναπολείτε τις καραβιές του Κόντη και τον ψευτοτσαμπουκά του Σκόρδα, γιατί αυτά μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα.

Τέλος κάτι αγωνιστικό.
Αν ο Μιλίνκοβιτς θέλει όντως να σώσει την ομάδα, πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα.
1. Δεν ξαναπαίζουν οι: Ίμπε, Τριανταφυλλάκος. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται εξήγηση γιατί...
2. Δεν ξαναβάζει τον Ουντόζι φορ, τον Ηρακλή κεντρικό αμυντικό και τον Τάτο στις πτέρυγες.
3. Πρέπει να παίζει με ΟΛΕΣ τις ομάδες αμυντικά περιμένοντας τον αντίπαλο και χτυπώντας στην κόντρα. Γιατί όσο πρόβλημα έχει ο Άρης στην δημιουργία, τόσο έχουν κι όλες οι ομάδες με τον ίδιο στόχο.
Μόνο έτσι θα σωθεί ο Άρης φέτος.

Και που ξέρετε, αν αλλάξουμε πραγματικά σαν οικογένεια, αν καταλάβουμε πως δεν μπορούμε τίποτα παραπάνω μόνοι μας, ίσως κάποια στιγμή δούμε τον Άρη που ονειρευόμαστε και τότε θα σταματήσει η κατρακύλα και η ανυποληψία. 

                                                                             Γιάννης Zoel Τραϊανός

Κιτρινόμαυρο μπάχαλο...

Ο καταμερισμός ευθυνών είναι δύσκολο πράγμα...

Τα νεύρα όλων είναι τεντωμένα και τα χώνουμε σε όποιον να 'ναι.
Φταίνε οι παίχτες που δεν μπορούνε;;;
Φταίει ο προπονητής που κάνει λάθη;;;
Φταίει ο Ηλιάδης που είναι υπεύθυνος για αυτή την ομάδα;;;
Φταίει ο προηγούμενος προπονητής που δεν διάλεξε καλύτερους παίχτες;;;
Φταίει η διαιτησία;;;
Φταίνε οι σύνδεσμοι;;;
Φταίνε οι παλιοί παράγοντες;;;
Τελικά μήπως φταίει η γαμημένη φτώχεια μας και σε κάθε καρπαζιά μας πιάνει η τρέλα;;;

Ναι, αποκλειστήκαμε από ομάδα δεύτερης κατηγορίας.
Ναι, ο προπονητής κάνει λάθη.
Ναι, υπάρχουν παίχτες που δεν το 'χουν και παίχτες που το 'χουν αλλά βαριούνται.
Ναι, φταίει κι ο πρόεδρος γιατί πάντα η κεφαλή ευθύνεται για όσα γίνονται.
Ναι, η διαιτησία συνήθως μας παίζει κατά.
Ναι, οι ευθύνες στους παλιούς παράγοντες είναι μεγάλες, μιας και αυτοί φταίνε που βρισκόμαστε σε αυτό το χάλι.
Και οι σύνδεσμοι φταίνε γιατί τόσα χρόνια είτε σιωπούσαν είτε συνεργάζονταν.
Ήρθε η στιγμή όμως που λέμε πως το να σκαλίζουμε το παρελθόν δεν βγάζει κάτι.
Το φτάσαμε όμως σε άλλο επίπεδο.
Οπότε θα πω δυο λόγια με τον δικό μου τρόπο.

Τον Ηλιάδη δεν τον στηρίζω, ούτε τον υποστηρίζω. Για μένα υπάρχει ο Άρης. Τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται. Απλά έχω συναίσθηση της έλλειψης ηγέτη στην ομάδα. Μην ξεχνάς πρόεδρε πως είσαι εκεί επειδή ο αντίπαλός σου ήταν ένας αποτυχημένος. 9 στους 10 Αρειανούς έχουν ακόμα πολλές απορίες για σένα και παρόλο που προσπαθείς, δεν φτάνει. Είσαι πρόεδρος στον Άρη!!! Και οι φιλίες σου με τον Τραυλό γέννησαν ερωτηματικά για τις μετεγγραφές. Κάποιοι λένε πως κονομάνε στο κουμάρι όταν παίζει η ομάδα μας... Απέδειξε με πράξεις πως μπορείς, γιατί σε βλέπω σε λίγο καιρό να είσαι στην ίδια μοίρα με όλους τους προηγούμενους.

Τους παίχτες δεν θα τους κανακεύω σε κάθε στραβή... δεν λέω, κάποιοι είναι πολύ νέοι για να σηκώσουν την φανέλα κι ίσως πρέπει να τους δώσουμε μια πίστωση χρόνου. Όμως δεν έχουμε μόνο νέους, έχουμε κι έμπειρους και παίχτες σε μια ενδιάμεση κατάσταση... κι αυτοί δεν κάνουν τίποτα! Σοβαρευτείτε γιατί ο τρελαμένος κόσμος δεν μαζεύεται... Δεν είναι η αμπαλοσύνη που πειράζει, αλλά η αδιαφορία!!!

Και κάτι προς εμάς... τον κόσμο!!!!
ΦΕΤΟΣ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΘΑ ΟΡΘΟΠΟΔΗΣΟΥΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ!!!!
Οτιδήποτε άλλο είναι να 'χαμε να λέγαμε.
Από την στιγμή που αγαπάμε μια ομάδα, πρέπει να έχουμε επίγνωση του ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι ένας πολύ βρώμικος χώρος που όλοι μπαίνουν για την κονόμα!!! Κι αυτή επιτυγχάνεται με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα...
Είναι άλλο να είσαι ρομαντικός κι άλλο να είσαι μπούφος...
Να είμαστε πάντα υποψιασμένοι αλλά και δίκαιοι!!!




                                                                           Γιάννης Zoel Τραϊανός

Το «99», το Κύπελλο και το… πείραμα του Άρη

Καλησπέρα σε όλους. Αρκετά γεμάτη η ειδησιογραφία για την ομάδα του Άρη τις προηγούμενες ημέρες μιας και υπήρχε το θέμα με το άρθρο 99, η κλήρωση του Κυπέλλου η οποία δίνει υποσχέσεις και ελπίδα για έναν τελικό.

Ας ξεκινήσω από το «99»,το οποίο μπαίνει στην τελική ευθεία και λογικά στα 13 Δεκεμβρίου η απόφαση θα είναι θετική για την ΚΑΕ. Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα για εξυγίανση, για πιθανή έλευση ενός ανθρώπου ο οποίος θα επενδύσει. Το άρθρο 99 είναι αυτό το οποίο μπορεί να σώσει στο μπάσκετ του Άρη. Πάντα φυσικά εφόσον η εκάστοτε διοίκηση τηρεί τις δεσμεύσεις από πλευράς πληρωμών των υποχρεώσεων της. Δεν πρέπει κανείς να έχει την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για έναν Νόμο του Κράτους, μέσω του οποίου μπορείς να αφήσεις χρέη, να μην πληρώνεις, να κοροϊδεύεις αυτούς στους οποίους χρωστάς. Γιατί πρώτος και βασικός πιστωτής σου είναι το ίδιο το Κράτος. Εφόσον μπει η ΚΑΕ στο άρθρο 99, η επόμενη μέρα είναι μεν αισιόδοξη αλλά δυσκολότερη μιας και πρέπει να τηρούνται οι δεσμεύσεις. Όμως σαφέστατα και η οικονομική  εξυγίανση δεν θα είναι κάτι που θα μείνει στα χαρτιά ή απλά θα είναι λόγια του… αέρα όπως συνέβαινε τα παλιότερα χρόνια, αλλά θα προχωράει στην πράξη.

Πάμε στο Κύπελλο όπου ο Άρης υποδέχεται τον Πανιώνιο. Κάποιοι ήδη τον έχουν στείλει στον  τελικό και κακώς. Γιατί μπορεί ο Άρης να έχει το πλεονέκτημα της έδρας αλλά δεν έχει προκριθεί, επειδή απλά θα παίξει στο Αλεξάνδρειο. Οπότε χαμηλά την… μπάλα. Σίγουρα είναι μία μεγάλη ευκαιρία για την παρουσία σε έναν τελικό, όπου όλα μπορούν να γίνουν αλλά πρέπει άπαντες να δουν ότι ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος. Απλά σίγουρα πλέον το Κύπελλο έγινε ο βασικός στόχος για την ομάδα του Άρη.

Τέλος όσον αφορά το… πείραμα με τους νεαρούς , όλοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι όπως θα έρθουν οι μεγάλες νίκες, το ίδιο θα γίνει και με τις ήττες.  Όταν πειραματίζεσαι, δεν έχεις σταθερότητα σε αυτό που κάνεις, γιατί πολύ απλά υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορείς να επηρεάσουν μία κατάσταση. Ο κόσμος δεν πρέπει να απογοητεύεται και να ξέρει ότι η παρουσία του σε κάθε αγώνα είναι σημαντική για κάθε ένα παίκτη, μικρό ή μεγάλο.    

: Του Σταμάτη Μουρελή

Όταν ο Άρης χάνει από ομαδούλες...

Είναι δυνατόν ο Πλατανιάς να μετράει σερί νικών 3-0 με αντίπαλο τον Άρη;
Κι όμως είναι.
Γιατί το παιχνίδι της Κυριακής που χάθηκε ήταν ακόμα μια απόδειξη πως η φανέλα έχει ελαφρύνει πολύ.
Πλέον μπορεί να έρχεται η κάθε ανύπαρκτη ομαδούλα και να σου πουλάει τρέλα.
Να σας θυμίσω ποιοι φταίνε για αυτό;
Όλοι όσοι διοίκησαν τον Άρη εδώ και είκοσι χρόνια.
Σήμερα όμως, πρέπει να κοιτάξουμε το παρόν και να προσπαθήσουμε να αφήσουμε το παρελθόν.
Το ότι ο Βοσκάκης απέβαλε την προηγούμενη εβδομάδα τρεις βασικούς παίχτες του Άρη άδικα έπαιξε τον ρόλο του, αλλά παίζαμε με μια ομαδούλα και γι' αυτό δεν θα δώσω κανένα ελαφρυντικό...

Θα ξεκινήσω με τον πρόεδρο.
Ηλιάδη, όντως δεν είναι ώρα να ψάχνουμε τι έκανες ή δεν έκανες το καλοκαίρι, αλλά είναι ώρα να σου κάνω μια ερώτηση.
Πολλοί συν-Αρειανοί μας λένε πως η ομάδα κάποια ματσάκια τα χάνει πολύ εύκολα γιατί είτε έχουμε χρωστούμενα είτε πρέπει να κάνουμε χατίρια.
Έστω κι off the record, πρέπει κάποιος να μας πει τι συμβαίνει για να ξέρουμε τι μας γίνεται.

Πάμε τώρα στον μέχρι τώρα προστατευμένο προπονητή και στο αγωνιστικό κομμάτι.
Μιλίνκοβιτς, αυτός ο Τριανταφυλλάκος γιατί αποτελεί βασική σου επιλογή;
Δεν ξέρω τι βλέπεις στις προπονήσεις ή πόσο εκτιμάς την ποιότητά του, αλλά κανένας δεν συμμερίζεται τις απόψεις σου.
Μπορεί ο παίχτης να μην ταιριάζει με το σύστημα, μπορεί να μην ξέρει την θέση που τον βάζεις. Ίσως απλά δεν είναι καλός ποδοσφαιριστής. Το σίγουρο είναι πως δεν βοηθάει σε τίποτα όταν παίζει. Τις μοναδικές νίκες που κάναμε φέτος τις κάναμε χωρίς αυτόν στην εντεκάδα... κι όσο κι αν μοιάζει τυχαίο, εγώ λέω πως δεν είναι.

Επίσης κάτι πρέπει  να γίνει με τον Τάτο.
Δεν γίνεται να είναι στα χαρτιά ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής της ομάδας και στην ουσία να είναι ο μόνος που δεν προσφέρει τίποτα...

Όλοι κράζουν τον Διούδη. Εδώ θα διαφωνήσω. Οκ, κάνει κάποια λάθη, αλλά και τα δύο γκολ που δεχτήκαμε από τους Κρητικούς, προήλθαν από ανύπαρκτα μαρκαρίσματα του Ηρακλή. Ο Διούδης είναι για μένα προσωπικά ο πιο hot prospect τερματοφύλακας στην Ελλάδα και πρέπει να στηριχτεί!

Όσον αφορά τον Ηρακλή που προανέφερα, δεν γίνεται να τον βάζει στην άμυνα!!!
Είναι αμυντικό χαφ που τα λάθη του στην άμυνα σημαίνουν συνήθως γκολ.

Επίσης πρέπει ο προπονητής να πάρει απόφαση πως ο Ίμπε δεν είναι ούτε για την αποστολή.

Τέλος, αυτό το πείραμα με τον Ουντόζι στην κορυφή της επίθεσης δεν λειτουργεί!!!
Είναι χαμένος στην θέση αυτή και παρόλο που σκοράρει μόνο αυτός τελευταία, δεν προσφέρει τίποτα όντας ο μοναδικός επιθετικός.

Γενικά έχω ένα θέμα με όποιον προπονητή αλλάζει θέση τους παίχτες του απλά και μόνο για να παίζουν οι πιο ποιοτικοί. Με εκνευρίζει.
Οι παίχτες πρέπει να παίζουν στις θέσεις που ξέρουν. Με κάποιες εξαιρέσεις, μόνο αν είναι μέχρι 19 ετών μπορούν να μάθουν να παίζουν σε άλλες θέσεις...

Είναι υποχρεωμένος ο προπονητής να καταλάβει πως ο Άρης φέτος δεν είναι για πειράματα.
Έχει συγκεκριμένους παίχτες κι απλά πρέπει να πάρει από αυτούς ό,τι καλύτερο έχουν στις θέσεις που ξέρουν να παίζουν.

Για να το κλείσω, έχω να πω δυο λόγια σε τρεις μερίδες ανθρώπων.

Πρώτον, στους Αρειανούς που αντί να κάνουν καλό πληγώνουν την ομάδα με την βλακεία τους: Με το να πετάξετε ρε βλάκες αντικείμενα και κροτίδες μέσα στο γήπεδο ούτε τρομάζουν οι αντίπαλοι, ούτε κερδίζει η ομάδα.

Δεύτερον, σε όσους θυμούνται μετά από κάθε ήττα τον κάθε αποτυχημένο πρώην παράγοντα και θέλουν να φύγει ο Ηλιάδης: Η προσωπολατρία και ο εμφύλιος δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν...

Τρίτον σε όσους με έκραξαν επειδή έγραψα πως ο Άρης μπορεί να έκανε δυο νίκες αλλά μην τρελαίνεστε γιατί φέτος η χρονιά έχει ως στόχο την σωτηρία: Αν χρειάζεστε μεταφραστή για τα Ελληνικά ή αν η αντίληψή σας είναι περιορισμένων δυνατοτήτων, καλύτερα να μην ασχολείστε μαζί μου. Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι που θα σας πουν ή θα σας γράψουν, ό,τι θέλετε να ακούστε ή να διαβάσετε.

                                                                             Γιάννης Ζoel Τραϊανός

Ο σύλλογος βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί

Όταν πήρα την απόφαση να γράψω το σημερινό άρθρο γνώριζα πολύ καλά πως κάποιοι σίγουρα θα παρερμήνευαν νόημα του, γιατί είναι ένα θέμα που καίει και αν δεν το χειριστείς όπως του αρμόζει σίγουρα θα γεννηθούν απορίες και θα υπάρξουν αρνητικές αντιδράσεις. Αναλογιζόμενος λοιπόν όλα τα παραπάνω έκρινα εντέλει πως επιβάλλεται να αναλυθούν κάποια πράγματα πάνω σε αυτό, μιας και η Αρειανή συνείδηση όλων μας το προστάζει.

Καλώς η κακώς τα τμήματα που απαρτίζουν τον Ερασιτέχνη είναι η ψυχή του κάθε σωματείου, καθώς είναι θα έλεγα το μέσο που γεννά και μετέπειτα γαλουχεί τα μικρά παιδιά με την ιδέα της ομάδος τους. Παρόλα αυτά μου φαίνεται ότι στον ΆΡΗ κυρίως τα τελευταία χρόνια τα έχουμε μπερδέψει λίγο, διότι παρατηρώ πώς αντί να επιδιώκουμε την γιγάντωση του Α.Σ. τον οδηγούμε στην απόλυτη σμίκρυνση. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά σχεδόν αναρίθμητα και το να μπω στην διαδικασία να αναφερθώ ξεχωριστά στο καθένα το θεωρώ πλέον ανώφελο. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι μέσα από το κείμενο αυτό να περάσω την συνολική εικόνα που επικρατεί στον Α.Σ. που δυστυχώς δεν είναι άλλη από αυτή του μαρασμού και της εξαθλίωσης. Όταν βλέπω στο δρόμο μικρά παιδιά με τη φανέλα του ΆΡΗ αισθάνομαι μια περηφάνια που είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λόγια και τότε ονειρεύομαι αν όχι όλα τουλάχιστον μερικά από αυτά να διαπρέψουν με την φανέλα της αγαπημένης μας ομάδος. Βέβαια για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα από όλα να το θέλουμε εμείς οι ίδιοι και να μην απομακρύνουμε ανθρώπους με όνειρα ελπίδες και θέληση για να προσφέρουν.

Ακόμη θυμάμαι τι συνέβαινε από ένα διάστημα και μετά την περσινή χρονιά,τότε που ερχόταν παιδιά με τις οικογένειες τους για να εγγραφούν στον σύλλογο και έβρισκαν τις πόρτες ερμητικά κλειστές. Όλα αυτά μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι και αν σήμερα έκατσα να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο είναι γιατί θεωρώ πως εάν δεν υπάρχει ευημερία στον Α.Σ. σιγά-σιγά όλο το φάσμα της οικογένειας και της ιδέας του ΆΡΗ θα οδηγηθεί στο θάνατο. Ίσως χαρακτηριστώ από μερίδα του κόσμου ως υπερβολικός ή ακόμα χειρότερα ως κινδυνολόγος, ωστόσο εάν κάποιος καθίσει με ψυχραιμία και ωριμότητα να σκεφτεί όλα όσα λαμβάνουν χώρα εντός του Α.Σ. μπορεί να μην συμφωνήσει απόλυτα μαζί μου,όμως είμαι βέβαιος πώς θα προβληματιστεί και μετά από κάποιο σημείο θα οδηγηθεί και ο ίδιος σε τέλμα. Η αλήθεια λένε πως πολλές φορές ενοχλεί και πονάει πρέπει όμως να ακούγεται όσο πικρή και αν είναι γιατί με διαφάνεια και ειλικρίνεια θα μπορούμε να τοποθετούμε τα πράγματα σε μια ρεαλιστική βάση η οποία δεν θα αποδιοργανώνει και δεν θα αποπροσανατολίζει τις ήδη ταραγμένες με όλα όσα γίνονται σκέψεις του κόσμου.

Από εκεί και πέρα σάλος έχει προκληθεί από τις αποχωρήσεις του Άρη Γρηγοριάδη και της Μαρίας Μιχαλάκα δύο αθλητών οι οποίοι δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι κατέθεσαν το αίμα τους για να δοξάσουν τον σύλλογο και ως αντάλλαγμα εισέπραξαν πρωτοφανή αχαριστία. Προσωπικά δεν είμαι και ο πλέον σχετικός με το άθλημα της κολύμβησης,όμως στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ένιωσα τεράστια περηφάνια βλέποντας τον Γρηγοριάδη ως αθλητής του ΆΡΗ τότε κατακτώντας μετάλλια να συγκινεί όλο τον Ελληνισμό.

Συνοψίζοντας αυτό που θέλω να πω με όλα αυτά είναι ότι έχουμε εγκληματήσει κατά του ίδιου μας του εαυτού και μάλιστα με τον πλέον βάναυσο τρόπο και αισθάνομαι πολύ άσχημα γιατί από εδώ και στο εξής όποιος ισχυρίζεται ότι η ομάδα μας τρώει τη σάρκα της, καθώς και τα ίδια της τα παιδιά θα έχει 100% δίκιο.

Πικρό Σαββατοκύριακο...

Στο μπάσκετ χάσαμε ένα "δικό μας" παιχνίδι.

Ο Αγγέλου έκανε τραγικά λάθη και το παραδέχτηκε και στην συνέντευξη.

Δεν είμαι καλός τεχνικά στο μπάσκετ για να πω τι θα 'πρεπε να κάνει ή τι δεν έκανε η ομάδα, απλά θα πω ότι βαρέθηκα να βλέπω την ομάδα να μην μπορεί να βρει τρόπο να σκοράρει...

Όταν γεμίζεις το Αλεξάνδρειο σε μια τόσο δύσκολη εποχή (οικονομικά αλλά και ψυχολογικά) και τον ήδη πικραμένο Αρειανό δεν του δίνεις μια χαρά, τον διώχνεις.
Γιατί καλό το "Άρης στα εύκολα, Αρειανάρα στα δύσκολα" αλλά μην γελιόμαστε, λίγοι τα εννοούν.
Μακάρι να κάνω λάθος (ειλικρινά το εύχομαι) αλλά πιθανότατα θα το καταλάβουμε στην διάρκεια της σεζόν που μόλις ξεκίνησε όταν δεν θα γεμίζει το γήπεδο. Εγώ πήρα το διαρκείας μου και θα προσπαθήσω να είμαι πάντα μέσα. Αλλά το χειροκρότημα μετά την χθεσινή ήττα, πρέπει να το μετουσιώσουμε σε ουσιαστική στήριξη.

Όσον αφορά τον Αρβανίτη, όλος ο Άρης έχει πειστεί πως κάνει καλή δουλειά, αλλά κάνει πολλά λάθη τα οποία είτε κρύβονται είτε δεν τους δίνουμε σημασία.
Ναι, είναι ο μόνος που μπήκε μπροστά σε μια τόσο δύσκολη εποχή, αλλά είναι πρόεδρος του μπασκετικού Άρη!!! Με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Στο ποδόσφαιρο κερδίσαμε μια κακή ομάδα και τον διαιτητή.

Δεύτερη σερί εκτός έδρας νίκη 0-1 με σκόρερ τον Ουντόζι, που βοηθάει πάρα πολύ και κάπου εδώ τελειώνω με όσα θα 'πρεπε να είναι η ουσία του κειμένου...

Ο διαιτητής της αναμέτρησης, Βοσκάκης (και οι βοηθοί του φυσικά, Σταυρουλάκης, Βλάσσης) έκανε μια από τις χειρότερες διαιτησίες που έχω δει εδώ και πολλά χρόνια στο ποδόσφαιρο.
Δεν σφύριζε φάουλ που έκαναν παίχτες του αντιπάλου και μοίραζε κίτρινες κάρτες στους παίχτες του Άρη ενώ οι περισσότερες από αυτές δεν υπήρχε καν λόγος να δοθούν.
Ήταν μια διαιτησία που μου φάνηκε στημένη και στοχευμένη εις βάρος του Άρη.
Και οι τρεις αποβολές (Οικονομόπουλος, Αγκάνθο, Πουλίδο) ήταν άδικες!!!
Μια ανακοίνωση από την διοίκηση δεν αρκεί. Πρέπει ο διαιτητής αυτός να μην ξανασφυρίξει ποτέ κανένα παιχνίδι και να ακυρωθούν οι άδικες κόκκινες!!!

Πριν λίγο καιρό έγραψα ένα κείμενο κατά της βίας στον αθλητισμό.
Στο παιχνίδι της Βέροιας φάνηκε ξεκάθαρα πως δεν είναι ΜΟΝΟ κοινωνικό θέμα τελικά, αλλά παίζει τεράστιο ρόλο η ανισονομία και η αδικία που μπορεί να βιώσει κάποιος.
Ευτυχώς ο κόσμος του Άρη στάθηκε στο ύψος του και εκτός από την σπουδαία στήριξη, έδειξε τεράστια ψυχικά αποθέματα όταν δεν έγινε το παραμικρό!!!

                                                                               Γιάννης Zoel Τραϊανός

Μεγάλα καράβια, Μεγάλες φουρτούνες

Σε μια δύσκολη νύχτα όπως είναι ομολογουμένως η αποψινή αυτοί οι οποίοι πρέπει να μιλούν είναι οι ψυχολογικά ώριμοι, καθώς και αυτοί που δεν βάλλονται από πανικό στα δύσκολα. Εγώ από την δική μου μεριά αυτό που είχα υποσχεθεί από την πρώτη κιόλας μέρα του συγκεκριμένου Blog είναι ότι αποστολή μου θα είναι να είμαι μια φωνή η οποία θα χαίρεται στα καλά,πολύ περισσότερο όμως θέλω να είμαι αυτός ο οποίος θα συμπεριφέρεται με ηρεμία στα δύσκολα. Δεν έχω στόχο να παρηγορήσω, δεν διατίθεμαι να αναλωθώ σε ευχολόγια, ξέρω πως είναι ανώφελο και παράλληλα κουραστικό. Αυτό που θα ήθελα σήμερα είναι να γράψω αυτά που πιστεύω χωρίς περιττολογίες που το μόνο που καταφέρνουν εντέλει είναι να εμπλουτίζουν ένα άρθρο.

Αυτό που έγινε εχθές στο Nick Galis Hall καταλαβαίνω απόλυτα ότι ενόχλησε και αναμφίβολα πλήγωσε τον κάθε Αρειανό, μιας και κάθε ήττα πονάει, πόσο μάλλον όταν αυτή λαμβάνει χώρα εντός των τυχών αυτό δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Πριν 10 μέρες όταν η ομάδα μας απέκλεισε τον π.α.ο.κ. για τον θεσμό του κυπέλλου στην Πυλαία όλοι πιστέψαμε πώς αυτό που γίνεται φέτος στο μπασκετικό τμήμα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από κάθε άποψη, όταν μάλιστα ήρθε και το διπλό στη Δράμα όλοι πανηγυρίζαμε έχοντας αρχίσει να προετοιμαζόμαστε ήδη για το επόμενο παιχνίδι. Βάσει όλων των παραπάνω λοιπόν ήταν λογικό και επόμενο η σημερινή ήττα να μας προσγειώσει πάρα πολύ απότομα. Από εκεί και πέρα είναι δεδομένο ότι η ευθύνη βαραίνει προπονητή και παίκτες οι οποίοι κατά την άποψη μου έμειναν σε όλο το β' ημίχρονο στα αποδυτήρια

Από εκεί και πέρα αυτό που έχει σημασία τη συγκεκριμένη στιγμή είναι το πώς θα διαχειριστεί η ομάδα ένα αποτέλεσμα που της έθιξε τον εγωισμό, καθώς επίσης είναι σημαντικό να δούμε και ποιο θα είναι το δίδαγμα που θα αποκομίσουμε από το σημερινό στραβοπάτημα και πώς θα μπορέσει αυτό να λειτουργήσει ευεργετικά για την συνέχεια του πρωταθλήματος, ούτως ώστε να μας γίνει βίωμα κάποια στιγμή το ότι δεν πρέπει ούτε να ενθουσιαζόμαστε, αλλά ούτε και να απογοητευόμαστε εύκολα. Ο ΑΡΗΣ είναι ένα μεγάλο καράβι το οποίο έχει περάσει από δυσκολότερα και πιο δύσβατα μονοπάτια, όμως αυτό που πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξει είναι η αντιμετώπιση της ομάδας σε κάποια παιχνίδια που χαρακτηρίζονται κρίσιμα και έχουν ένα επιπλέον βάρος. Από παιδάκι θυμάμαι ότι το μπασκετικό τμήμα σε παιχνίδια ζωτικής σημασίας δήλωνε παρόν και αυτό είναι κάτι που και φέτος πρέπει να ανακτηθεί, διότι εάν κάτι τέτοιο δεν γίνει τότε είναι που θα υπάρξει ο πραγματικός και μεγάλος κίνδυνος να απολεσθεί τελείως, μια προοπτική που δεν ταιριάζει καθόλου στο D.N.A. της ναυαρχίδας του συλλόγου μας.

Σε ότι έχει να κάνει με μερίδα του κόσμου που σήμερα δηλώνει απογοητευμένος καλά θα κάνουν οι ηλικιακά λίγο μεγαλύτεροι από μένα να θυμηθούν ότι υπήρξε μια περίοδος που ο Φόρεστ δεν είχε ούτε παπούτσια για να αγωνιστεί. Ξανά τονίζω πώς δεν παρηγορώ, αλλά φροντίζω πάντοτε να θυμάμαι τους χαλεπούς καιρούς της ομάδος μου, έτσι ώστε να θυμάμαι πάντα έναν χρυσό κανόνα του αθλητισμού,όσο και της ζωής γενικότερα. Όποιος ξεχνά το παρελθόν δεν δικαιούται να έχει μέλλον.

Θα γίνει αυτό που πρέπει...

Κάθε φορά που η αναμέτρηση ΑΡΗΣ-π.α.ο.κ. είναι προ των πυλών και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια μπασκετική μονομαχία οι αναμνήσεις του παρελθόντος αυτομάτως αναβιώνουν στο μυαλό των ανθρώπων του αθλήματος και όχι μόνο. Έχω παρακολουθήσει πολλά από τα παιχνίδια της δεκαετίας του 80' στο βίντεο, μιας και το νεαρό της ηλικίας μου δε μου επέτρεψε να ζήσω αυτές τις χωρίς αμφιβολία ξεχωριστές στιγμές από κοντά. Ήτανε τότε που ο Νίκος και η παρέα του μεσουρανούσαν και μέσα από τους τίτλους που κατέκτησαν γέννησαν και σε πολύ μεγάλο βαθμό γαλούχησαν ψυχές ανθρώπων οι οποίοι τότε έμαθαν τι θα πει η λέξη μπάσκετ και τι σημαίνει αθλητισμός γενικότερα. Ήταν μια εποχή που λέξη ήττα είχε σβηστεί από το λεξιλόγιο του κάθε Αρειανού, καθώς το μόνο αίσθημα που κυριαρχούσε ήταν αυτό της απόλαυσης για το θέαμα που αντίκριζαν τα μάτια του.

Όταν έφτανε η στιγμή ενός παιχνιδιού ανάμεσα στις δυο ομάδες οι οπαδοί της μιας περίμεναν έναν θαύμα,μια δεύτερη Ανάσταση ούτως ώστε να γευτούν και αυτοί μια νίκη κόντρα στον Αυτοκράτορα του Ελληνικού μπάσκετ, από την άλλη πλευρά οι οπαδοί του ΑΡΗ έβλεπαν το συγκεκριμένο παιχνίδι ως μια ευκαιρία για να πιστοποιηθεί κάτι που θεωρούνταν αυτονόητο και τι ήταν αυτό; Μα φυσικά η ανωτερότητα της ομάδας μας. Όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω δεν αποτελούν ενδείξεις υπεροψίας ούτε επιδιώκω να μειώσω τον αντίπαλο μέσα από ένα κείμενο, ωστόσο σαν άνθρωπος μιλώ και κινούμε πάντα με βάση τα πραγματικά και αληθινά γεγονότα. Αυτό που μου επιτρέπει να έχω αυτοπεποίθηση και να θεωρώ πώς ο ΑΡΗΣ είναι από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας είναι η βαριά φανέλα αυτής της ομάδος, όσο και το ένδοξο παρελθόν της, διότι από μικρό παιδί έχω μάθει ότι το μεγαλείο δεν μπορεί να βασίζεται σε αναληθή πράγματα και φυσικά δεν μπορεί να δημιουργηθεί εν μια νυκτί.

Αύριο λοιπόν η μαύρη τρύπα του Ελληνικού και όχι μόνο μπάσκετ είναι έτοιμη να ανοίξει τις πύλες της για ακόμα μια φορά και να υποδεχθεί την μεγαλύτερη ομάδα του αιώνα της οποίας οι παίκτες έχουνε χρέος να μην προσγειώσουν ανώμαλα τον κόσμο και τις μεγάλες ελπίδες που αυτός τρέφει ειδικά για μια χρονιά όπως η φετινή που ξεκίνησε πολύ δυναμικά. Από εκεί και πέρα πιστεύω πώς το αυριανό παιχνίδι δεν αποτελεί μόνο αφορμή για ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό από την πλευρά του κόσμου, καθώς θεωρώ επίσης πως η εν λόγω αναμέτρηση είναι μια πράξη ευθύνης απέναντι στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον αυτής της ομάδος η οποία με μια νίκη θα ανοίξει διάπλατα τον δρόμο προς την επιτυχία. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι έχουμε να αποδείξουμε κάτι σε κανέναν, μιας και γνωρίζετε καλύτερα από μένα ότι ο μπασκετικός ΑΡΗΣ κατέθεσε τα διαπιστευτήρια του πολλά χρόνια τώρα.

Είναι βέβαιο πώς το γόητρο σε αυτά τα παιχνίδια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, όμως το γεγονός αυτό απαγορεύεται να φορτώσει με πίεση τους παίκτες της ομάδας μας,άλλωστε πριν δέκα μέρες παίζοντας μάλιστα εκτός έδρας και έχοντας να αντιμετωπίσουν την εχθρική συμπεριφορά της διαιτησίας απέκλεισαν τον π.α.ο.κ. για τον θεσμό του Κυπέλλου. Αυτό που επιβάλλεται λοιπόν είναι να συνεχίσουμε με κεκτημένη ταχύτητα παίρνοντας μια νίκη η οποία θα εξυπηρετήσει ακόμη περισσότερο στην υλοποίηση των στόχων που έχουν οριοθετηθεί.

http://www.youtube.com/watch?v=nzSjGLAVQpY Η Απάντηση είναι δεδομένη και αυτονόητη...

Εικονική πραγματικότητα!

Ζούμε στην εποχή που όσα συμβαίνουν γύρω μας μοιάζουν περισσότερο με όνειρο παρά πραγματικότητα.

Όχι μόνο στην καθημερινότητά μας, αλλά και στον Άρη.
Αν το σκεφτεί κάποιος καλά, η κοινωνία μας και όσα τραβάμε στην δύσμοιρη Ελλάδα, μοιάζουν τρομακτικά πολύ με όσα γίνονται στον Άρη.
Σαν χώρα, από κει που ήμασταν μπρούκληδες και είχαμε λεφτά, ξαφνικά έγινε ένα μπαμ και τώρα ο κόσμος δεν έχει να φάει.
Στον Άρη, από κει που βγαίναμε στις Ευρώπες και πηγαίναμε στο αεροδρόμιο να υποδεχτούμε τους μάγους, τώρα παίρνουμε παίχτες από την Β' εθνική και τους βαφτίζουμε μάγους.

Κι όπως μερικοί "τρελοί" φωνάζανε πως ο τόπος μας δεν μπορεί να μας δίνει τόσα πολλά, αλλά κάτι στραβό γίνεται, έτσι και στον Άρη κάποιοι "βλάκες" έλεγαν πως δεν είναι δυνατόν να μας φτάνουν τα λεφτά να κάνουμε τέτοια ανοίγματα χωρίς εξτρά έσοδα και κάτι περίεργο συμβαίνει.

Ας αφήσουμε λίγο την παρελθοντολογία όμως κι ας κοιτάξουμε τώρα τι έχουμε και που πάμε.
Όχι σαν κοινωνία, σαν Άρης.

Στο ποδόσφαιρο έχουμε πρόεδρο έναν παλιό παράγοντα, που έφυγε για τα ξένα αφήνοντας πίσω πολλά ερωτηματικά. Τα οποία είναι ακόμα αναπάντητα. Δεν λέω, απάντησε σε όσα τον ρώτησαν για το παρελθόν, αλλά χωρίς αποδείξεις και στοιχεία. Ήρθε όμως κι έγινε πρόεδρος μέσω της εκλογικής διαδικασίας της λέσχης. Να πω ότι τον πιστέψαμε από την αρχή; Ψέματα θα πω. Όμως φάνταζε τουλάχιστον πιο σοβαρός από τον έτερο υποψήφιο. Κι η αλήθεια είναι πως αν ο καταδικασμένος σε φυλακή πρώην πρόεδρος φύγει και γυρίσει σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια, μπορεί να τον κάνουμε κι αυτόν ξανά πρόεδρο. Έκανε αρκετά σωστά πράγματα ο πρόεδρος και πήρε αρκετές σωστές αποφάσεις. Αλλά έκανε και λάθη.
Λάθη που φαίνονται στο γήπεδο και στέρησαν βαθμούς.
Λάθη που μας έκαναν πιο ανυπόμονους και πιο υποψιασμένους.
Δεν είμαι κατά του προέδρου, αλλά δεν είμαι και χαζός να δέχομαι όσα κάνει χωρίς αντίλογο. Και κατά την προσωπική μου άποψη, υγεία το θεωρώ αυτό. Το να αμφισβητείς και να είσαι υποψιασμένος, είναι η αρχή ενός υγιούς μυαλού κι ενός ισορροπημένου ανθρώπου. Ο καιρός περνάει και η μέρα που θα φανεί τι θέλει για ή από τον Άρη ο πρόεδρος, θα φανεί.

Έχουμε και μια λέσχη, που της αλλάξαμε όνομα και την καθαρίσαμε από αυτούς που θεωρούσαμε υπεύθυνους, αλλά έμεινε η ίδια. Ούτε καν σκεφτήκαμε να την ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Μια λέσχη με τόσα καταστατικά κενά και τέτοιο τρόπο λειτουργίας, που είναι ανεπίτρεπτο να συνεχίζει να υφίσταται με την σημερινή της μορφή.
Κι εξηγούμαι, γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν λένε να καταλάβουν πως αρμενίζουμε στραβά και δεν μας φταίει κανένας στραβός γιαλός.
Την ιδέα της λέσχης την είχαν κάποιοι άνθρωποι για να προσπαθήσουμε να ξεκολλήσουμε από τους παράγοντες που μας πλήγωσαν τόσα χρόνια, αλλά την χρησιμοποίησαν οι νέοι άφραγκοι παράγοντες για να διοικούν εσαεί μαζί με τους πρώην αρχηγούς των οργανωμένων.
Το καταστατικό και οι λειτουργίες της είναι κομμένες και ραμμένες με τέτοιο τρόπο, που θα μπορούν να κάνουν κουμάντο όποιοι κερδίζουν τις εντυπώσεις ή όσοι έχουν πιστούς οπαδούς. Όλο το σύστημα στήριξης και προπαγάνδας, προσπάθησε να πείσει τους πάντες πως η λύση ήταν στα χέρια του λαού. Έπεισε κι εμένα που φώναζα (κυριολεκτικά) πως για να διώξουμε αυτούς που διοικούν δεν έχουμε παρά να γραφτούμε περισσότεροι και να τους τελειώσουμε. Έκανα λάθος όμως, μιας και όσοι κι αν γραφόμασταν, ήταν τέτοιο το σύστημα που δεν θα επέτρεπε καμία ουσιαστική αλλαγή. Γιατί είχαμε κάνει ένα βασικό λάθος. Ψηφίζαμε έναν μοναδικό υποψήφιο (αστείες καταστάσεις), ή τον μονόφθαλμο ανάμεσα στους τυφλούς. Την στιγμή που τα όνειρά μας για τον Άρη πρόσταζαν γιγάντωση και δύναμη. Μια λέσχη με 10.000 εικονικά μέλη κι ένας θεσμός που μετέτρεπε άγνωστους Αρειανούς σε παράγοντες!

Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα, που ακόμα κι ο πιο απομακρυσμένος Αρειανός ζητάει επενδυτή για την ΠΑΕ. Έφτασε η στιγμή που καταλάβαμε πως οι ψιλικατζήδες δεν μπορούν να γίνουν διευθυντάδες από την μια μέρα στην άλλη. Κι έπρεπε να το μάθουμε με τον πιο άσχημο τρόπο. Να βλέπουμε την ομάδα μας να αντιμετωπίζεται ως μικρή. Και φίλοι μου, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σε λυπούνται. Υποστηρίζουμε τον Άρη. Μια ιστορική ομάδα με πάρα πολλούς υποστηρικτές και το καλό με εμάς είναι πως δεν είμαστε μαθημένοι στους τίτλους και τα σαλόνια. Έχουμε μάθει να παλεύουμε πολύ σκληρά, για να πετύχουμε κάτι που άλλοι το πετυχαίνουν εύκολα και η παραμικρή χαρά για εμάς έχει μεγαλύτερη αξία! Το μόνο που ζητάμε είναι διαφάνεια, αλήθεια και προσπάθεια. Δεν ζητάμε τους παιχταράδες που αλλάζαμε κάθε χρόνο, ούτε τον φραγκάτο που θα πάρει την ομάδα και θα ξοδέψει πολλά εκατομμύρια με το που θα πατήσει το πόδι του στο Χαριλάου.
Ζητάμε έναν νοικοκύρη που θα εκμεταλλευτεί σωστά το ταλέντο των δικών μας παιδιών, αλλά θα μπορεί να συμπληρώσει την ομάδα με παίχτες που έχουν πραγματική αξία.
Ζητάμε έναν άνθρωπο που θα καταλάβει πως το μαγαζί δεν χρειάζεται να γκρεμιστεί, θέλει απλά μια ανακαίνιση κι ένα αφεντικό που θα βοηθήσει να ξεχρεώσει από τα αίσχη των προηγούμενων.
Ζητάμε κάποιον που θα καταλάβει πως όσο θα κάνει τον Άρη να κερδίζει, θα κερδίζει κι αυτός.

Κανονικά θα 'πρεπε να κλείσω κάπου εδώ το κείμενό μου, αλλά Άρης δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο. Είναι και το μπάσκετ. Κι όσο κι αν δεν μου αρέσει σαν άθλημα, δεν ξεχνώ πως εκεί ζήσαμε την χρυσή μας εποχή!!!

Στο μπάσκετ λοιπόν, η ιστορία είχε ίδια αποτελέσματα αλλά διαφορετική πορεία.
Εκεί λοιπόν, με την υποστήριξη των ίδιων ανθρώπων που έφτασαν το ποδόσφαιρο σε αυτά τα χάλια, κάποιοι δήθεν έμπειροι παράγοντες έκαναν ένα διοικητικό πάρτι. Εκμεταλλεύτηκαν ανθρώπους που έβαζαν λεφτά κι έκαναν τόσο σημαντικά λάθη, που ο μπασκετικός Άρης παλεύει να ορθοποδήσει διοικητικά κι αγωνιστικά, ρισκάροντας τα πάντα. Τουλάχιστον εκεί, ο πρόεδρος φαίνεται προσγειωμένος αλλά έχει κι αυτός να αποδείξει πολλά. Κυρίως πως αντέχει την καρέκλα του προέδρου του Αυτοκράτορα. Δεν πρέπει ούτε στιγμή όμως να ξεχάσουμε, πως στο μπάσκετ είναι πιο εύκολο να ξεφύγουμε από την κατάντια. Η στήριξη εκεί είναι πιο φτηνή και η βοήθειά μας έχει μεγαλύτερο αντίκρισμα, μιας και τα χρέη είναι πολύ λιγότερα. Εννοείται με λιγότερα έσοδα, αλλά εκεί μπορούμε μόνοι μας να φέρουμε την εξυγίανση. Αρκεί επαναλαμβάνω, ο πρόεδρος να είναι σοβαρός και προσηλωμένος στον στόχο. Ο Αρειανός είναι τέτοια πάστα οπαδού, που αν του δείξεις ότι προσπαθείς και κάτι καταφέρνεις, θα σε ακολουθήσει πιστά και θα σου δώσει ό, τι έχει.

Κι εδώ φτάνουμε στο δια ταύτα. 

Το να λέμε στους συν-Αρειανούς μας να στηρίξουν, δεν έχει καμία ουσία αν δεν κάνουν μεγάλη προσπάθεια όσοι κατέχουν θεσμικές θέσεις. Το να πάμε στο γήπεδο δεν φτάνει. Όπως δεν είναι δυνατόν να παίρνουν τα μυαλά μας αέρα από κάνα δυο νίκες!
Αυτό που χρειάζεται είναι σοβαρότητα, υπευθυνότητα και αυτογνωσία όσων διοικούν.
Χρειάζεται στην ουσία η ηγεσία ενός τόσο μεγάλου σωματείου να είναι ανάλογη του μεγαλείου του.
Κάθε τι λιγότερο, είναι ημίμετρο.
Οποιοσδήποτε μέτριος παράγοντας, είναι σαν ασπιρίνη κατά του καρκίνου.
Οτιδήποτε άλλο εκτός από τον Άρη να πρωταγωνιστεί, είναι απλά... εικονική πραγματικότητα!!!

                                                                          Γιάννης Zoel Τραϊανός

Μην τρελαίνεστε...

Επιτέλους ήρθε η πρώτη νίκη (1-2) για τον Άρη και άρχισε να δείχνει σημάδια ζωής.
Όμως τα πανηγύρια κι ο ενθουσιασμός καλό είναι να κρατήσουν λίγο.
Κάθε εβδομάδα θα έχουμε ένα διαφορετικό παιχνίδι που θα πρέπει να παλεύει πολύ η ομάδα για να το πάρει.

Έτσι κι αλλιώς ουσιαστική βελτίωση δεν υπήρξε χθες.
Η ανατροπή ήρθε από ένα στημένο και μια ατομική ενέργεια.
Τακτικά η ομάδα ήταν ακόμα μια φορά ασύνδετη, χωρίς πλάνο και επιμένω πως όσο κι αν προσπαθεί ο προπονητής να διορθώσει την κατάσταση, θέλει πολύ χρόνο για να βελτιώσει όσα δεν δούλεψε ο προηγούμενος στην προετοιμασία.
Το πάθος και η θέληση για νίκη ήταν εμφανέστατα, αλλά το οτι τα παιδιά έκαναν πάλι πολλά ατομικά λάθη δεν αλλάζει.

Μιλώντας για ατομικά λάθη, η ανατροπή ήρθε με μια ατομική ενέργεια, την ώρα που όλα έδειχναν πως στο παιχνίδι δεν θα υπήρχε άλλο γκολ.
Εννοείται πως στο ποδόσφαιρο χρειάζονται οι ατομικές ενέργειες και η ποιότητα κάποιων μονάδων είναι πολλές φορές ο μόνος τρόπος να κερδίσει μια ομάδα, αλλά τακτικά χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά.
Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε σέντρα ή κόρνερ αντιπάλου τρέμουμε μήπως δεχτούμε γκολ...
Η άμυνα χρειάζεται ακόμα δουλειά.
Κι όχι μόνο οι τέσσερις της άμυνας, αλλά όλη η ομάδα πρέπει να μάθει να αμύνεται.
Και επιθετικά, το είδαμε και στο τελευταίο παιχνίδι πως οι παίχτες δεν βρίσκονται εύκολα.
Τα χαφ και οι αμυντικοί ήταν κοντά σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια, αλλά η επίθεση αποκομμένη.

Έχει πολύ δουλειά ακόμα ο Μιλίνκοβιτς και προσωπικά τον πιστεύω.
Έχει δείξει κάποια καλά στοιχεία και με την διακοπή ίσως βρει χρόνο να δουλέψει κάποια επιπλέον πράγματα ώστε η ομάδα να γίνει λίγο πιο αποτελεσματική και καλύτερη στην αμυντική της λειτουργία.
Στην τελική οι παίχτες αυτοί είναι και δεν μπορούν να αλλάξουν.

Όσον αφορά δύο παίχτες που άκουσαν πολλά, ο Έλσνερ δείχνει πως τελικά μπορεί να βοηθήσει ποικιλοτρόπως, αλλά ο Ίμπε δεν μου γεμίζει το μάτι... τουλάχιστον δεν βλέπω κάτι θετικό από αυτόν όταν παίζει στα άκρα...
Τέλος, η αποβολή του Τσουμάνη ίσως δώσει την ευκαιρία σε κάποιον άλλο να δείξει πως μπορεί ν' ανταπεξέλθει καλύτερα στο αριστερό άκρο της άμυνας.

Το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο ακόμα και ο Άρης είναι υποχρεωμένος να κάνει κι άλλες νίκες, γιατί μόνο εύκολη δεν θα είναι κι αυτή η σεζόν.
Εμείς τουλάχιστον θα είμαστε πάντα δίπλα στην ομάδα όποιος κι αν είναι ο πρόεδρος, όπως κι αν λέγεται ο προπονητής κι όσο καλοί ή κακοί κι αν είναι οι παίχτες.
Γιατί είμαστε Άρης.
Ας το καταλάβουν όλοι μέσα στην ομάδα αυτό κι ας κάνουν αυτό που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν γιατί υπερασπίζονται τον Θεό του πολέμου.



                                                                            Γιάννης Zoel Τραϊανός

Όσο με πληγώνεις τόσο με πορώνεις!

Περίμενα αρκετά για να κάτσω να γράψω κάτι για το χθεσινό παιχνίδι.
Έφυγα από το γήπεδο απογοητευμένος, γύρισα σπίτι, ακύρωσα μια έξοδο που είχα κανονίσει και κάθισα σιωπηλός και "αόρατος" να διαβάζω μέχρι αργά την νύχτα, όσα έγραφαν τα αδέρφια μου σε facebook και forum.
Τα νεύρα μου αργούσαν να φύγουν κι αποφάσισα να κοιμηθώ λίγο μπας και ηρεμήσω.
Δεν κατάφερα να κλείσω τα μάτια μου για πάνω από 4 ώρες...
Ξύπνησα το πρωί, έκανα τις δουλειές μου και τώρα που μεσημέριασε αποφάσισα να γράψω μερικά πράγματα.

Καταρχάς, αγωνιστικά χθες ο Άρης έκανε ένα καλούτσικο παιχνίδι σε σχέση με όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα. Αλλά ακόμα μια φορά δεν κατάφερε να έχει πλάνο στο παιχνίδι του.
Μέχρι χθες έψαχναν όλοι τον Τάτο με βαθιές μπαλιές, χθες σημάδευαν τον Αγκάνθο, ο οποίος ήταν μέτριος.
Στην άμυνα τα λάθη ήταν λιγότερα, αλλά τόσο σημαντικά που παραλίγο να γίνει η "κηδεία".
Ευτυχώς ο Διούδης έκανε δύο πολύ σημαντικές επεμβάσεις στο τέλος του αγώνα και γλυτώσαμε τα χειρότερα.
Ο αντίπαλος έμοιαζε να μην το πιστεύει και σε καμία περίπτωση δεν είδα μια ομάδα που έχει μεγάλες διαφορές από τον Άρη.
Αντιθέτως, μιας και πλέον έχω δει όλες τις ομάδες πάνω από δύο φορές, μπορώ να πω με σιγουριά πως ο Άρης στις τελευταίες δύο αγωνιστικές έδειξε πως είναι καλύτερη ομάδα από πολλές που τον έχουν καπελώσει στην βαθμολογία.
Μια βαθμολογία απογοητευτική, με τον Άρη τελευταίο χωρίς νίκη και μόλις δύο ισοπαλίες.
Το χθεσινό Χ ήταν θέμα ατυχίας (δοκάρι) και φυσικής κατάστασης (έπεφταν κάθε πέντε λεπτά με κράμπες), μιας και η ομάδα από το 70 και μετά αδυνατούσε να κυριαρχήσει και δεν μπορούσε να κάνει τα αυτονόητα.

Δεν θα αναλύσω το παιχνίδι τακτικά, ούτε θα ασχοληθώ με όλους τους παίχτες ξεχωριστά.
Θα πω όμως την γνώμη μου για το τι φταίει και δεν κερδίζει η ομάδα.
Καταρχάς η τακτική αναρχία που δεν διορθώνεται από την μία μέρα στην άλλη και δεύτερον η ψυχολογία.
Για το πρώτο βλέπουμε όλοι πως ο νέος προπονητής κάνει δουλειά. Φαίνεται ξεκάθαρα στο γήπεδο κι όποιος δεν το βλέπει απλά δεν νιώθει. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει άμεσα ή έστω σύντομα να στρώσει την ομάδα σε τέτοιο βαθμό που θα κάνει και τον πιο άπιστο να πιστέψει, αλλά κάποια πράγματα στο ποδόσφαιρο φαίνονται πεντακάθαρα!
Για το δεύτερο, την ψυχολογία δηλαδή, μπορώ να βρω πολλά ελαφρυντικά για τους παίχτες και άλλα τόσα επιχειρήματα για να τους κράξω που δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν πεσμένη ψυχολογία.
Επειδή μιλάμε για ποδόσφαιρο τώρα κι όχι για διοικητικά λάθη ή αποφάσεις της ψευτοδημοκρατίας που θέλουμε να λέμε πως έχουμε στον Άρη, είμαι πεπεισμένος πως η έλλειψη νίκης είναι αυτή που βαραίνει τους παίχτες. Το άγχος και η πίεση που τους διακατέχει είναι αυτά που τους κάνουν να μην έχουν καθαρό μυαλό. Με το που έρθει η πρώτη νίκη, είμαι σίγουρος πως η ομάδα θα δείξει άλλο πρόσωπο. Και γρήγορα θα σταματήσουν οι κουβέντες για υποβιβασμό...
Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει να δουλέψουν οι ίδιοι.

Δεν υπάρχει περίπτωση να πω στον κόσμο να κάνει υπομονή και καταλαβαίνω όλες τις αντιδράσεις, όσο τραβηγμένες κι αν είναι.
Είναι χιλιοειπωμένο, αλλά από τον Αρειανό μπορείς να ζητήσεις πολλά πράγματα, αλλά υπομονή μην του ζητάς να κάνει.
Ξέρω ότι είναι η λογική σκέψη να περιμένουμε και να υπομένουμε.
Αλλά δεν γίνεται. Πως να το κάνουμε δηλαδή;
Όταν εδώ και μια δεκαετία φλόμωσαν τον κόσμο πως γίναμε Μπαρτσελόνα και για να διατηρήσουν τον μύθο αυτό ο Άρης χρεώθηκε πολλά εκατομμύρια ευρώ, πως να πείσεις τον συν-Αρειανό μου ότι πρέπει να τα ξεχάσει όλα αυτά και να καταλάβει πως έτσι θα πορεύεται για μια πενταετία (τουλάχιστον) ακόμα με την παρούσα οικονομική και διοικητική κατάσταση;

Να σας πω και το άλλο χιλιοειπωμένο.
Δεν φταίει ο Τσουμάνης κι ο Τριανταφυλλάκος που τόσο μπορούν και τόσο παίζουν, ούτε για το ότι είναι στον Άρη.
Δεν φταίει ο Ηλιάδης που δεν μπορεί να φέρει καλύτερους παίχτες.
Δεν φταίει ο κάθε ένας από εμάς που πίστευε τόσα χρόνια όσα τους έλεγαν, γιατί αυτή ήταν η πραγματικότητα για τους περισσότερους. Κάθε τι διαφορετικό έμοιαζε λάθος κι έπρεπε να αποβληθεί.
Φταίνε οι άνθρωποι που εμπιστευτήκαμε.
Φταίει ο Σαουρίδης που όταν κατάλαβε τι δύναμη είχε, αποφάσισε να είναι το μεγάλο αφεντικό του Άρη και να αποφασίζει για τα πάντα.
Φταίνε και τσάτσοι του, που έκαναν όλη την βρώμικη δουλειά και τραμπούκιζαν ή έδερναν όποιον προσπαθούσε να πει κάτι διαφορετικό.
Φταίνε όλοι αυτοί οι τιποτένιοι παραγοντίσκοι που χόρευαν σαν γιουσουφάκια τόσα χρόνια όταν χτυπούσαν παλαμάκια οι άφραγκοι αφέντες τους.
Φταίνε τα ΜΜΕ που στήριζαν όλη αυτή την κωμωδία και φυσικά οι παραγωγοί - δημοσιογράφοι που πάντα έγραφαν ωραία κείμενα ή μιλούσαν με όμορφες λέξεις
για να τους προστατέψουν.

Ξέρω... δεν διορθώνεται τίποτα τώρα με όσα γράφω, αλλά είναι η αλήθεια ρε γαμώτο.
Και η αλήθεια όσες φορές κι αν ειπωθεί, κακό δεν κάνει.
Δύο ακόμα κουβέντες θα γράψω και κλείνω το ήδη μεγάλο κείμενο.
Έχω ακούσει και διαβάσει απίστευτα πράγματα για το ποιος φταίει για τις κράμπες και τις θλάσεις. Κι όλα από άσχετους με την ιατρική ή την εκγύμναση αθλητών. Μην είστε ξερόλες ρε μόνο και μόνο για να γεμίσετε κείμενα και μην προσπαθείτε να ηρεμήσετε τα νεύρα σας λέγοντας ότι βλακεία σας κατέβει.

Δύο τάσεις υπάρχουν στον κόσμο του Άρη.
1.Κουράστηκα και πλέον δεν ασχολούμαι.
2. Όσο με πληγώνεις τόσο με πορώνεις.
Ξέρω... δεν έχει λογική το δεύτερο, αλλά αυτό επιλέγω.
Και δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν που επιλέγει το πρώτο...



                                                                             Γιάννης Zoel Τραϊανός

Σιχάθηκα πια...

Θέλω πριν ξεκινήσω να γράφω το οτιδήποτε να ζητήσω μια τεράστια συγνώμη από όλους όσους θα διαβάσουν το συγκεκριμένο άρθρο. Δεν πρόκειται να βρίσω, δεν πρόκειται να πιάσω στο στόμα μου ονόματα ανθρώπων ούτε φυσικά έχω σκοπό να θέσω σε κίνδυνο την δημόσια εικόνα μου για το χατήρι κάποιων...

Είμαι ΑΡΗΣ από παιδάκι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και αν για ένα πράγμα είμαι περήφανος είναι το ότι δεν κρύφτηκα ποτέ και αυτό που ήθελα να πω το έλεγα χωρίς να με ενδιαφέρει εάν οι κακοπροαίρετοι θα μου κολλήσουν ταμπέλες ή θα προσάψουν διάφορα εναντίον μου. Από τότε που άρχισα να παρακολουθώ την  ομάδα ακούω μονίμως μια λέξη υπομονή, διαρκώς υπομονή και αν και γνώριζα πώς η έννοια αυτή έχει όρια νομίζοντας πώς κάνω καλό στην ομάδα μου τα ξεπερνούσα και στήριζα ανθρώπους που δεν το άξιζαν. Κατάλαβα τα λάθη μου πολύ αργά όταν η ομάδα ήταν ένα βήμα από τον γκρεμό και τότε δεσμεύτηκα απέναντι στην ομάδα πρωτίστως, αλλά και σε μένα να μην τα ξανακάνω.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα,ένα σήμερα που δυστυχώς είναι πολύ χειρότερο από το τότε γιατί για μια ακόμη φορά ο ΑΡΗΣ που όλοι αγαπάμε παθολογικά έχει πέσει έρμαιο παράλογων συνθηκών και καταστάσεων. Ο κόσμος διχάζεται, πονάει, υποφέρει και πραγματικά δεν νοιάζεται κανείς, το μόνο που απασχολεί κάποιους είναι το να κάνουν δηλώσεις νομίζοντας πώς μοιράζοντας ελπίδες και ευχολόγια θα τους αφαιρεθεί το μερίδιο ευθύνης που αναμφίβολα τους βαραίνει. Βαρέθηκα τους μικρούς ανθρώπους στα καίρια πόστα της ομάδας μου,μπούχτισα την νοοτροπία του οχαδερφισμού και της απόλυτης βαρεμάρας για τα πάντα. Τα όνειρα του κόσμου πνίγονται σε ένα βούρκο γεμάτο λάσπη που ετσιθελικά μας βούτηξαν και δυστυχώς δεν έχουμε βγει από αυτόν ακόμη.

Αυτό που με θλίβει πραγματικά είναι ότι ακόμη και τώρα η ομάδα βάλλεται από τον απόλυτο ερασιτεχνισμό που είτε το θέλουμε είτε όχι έχει αφήσει το στίγμα του όλα αυτά τα χρόνια και δεν μας έχει αφήσει να πάρουμε μια βαθιά, καθαρή και τεράστια ανάσα που θα αποτινάξει από πάνω μας ένστικτα όπως αυτά της μουρμούρας και της αμφισβήτησης που δικαιολογημένα υπάρχουν. Σιχάθηκα πια να περπατάω στο δρόμο και όποτε μου τη λέει κάποιος να του αντιπαραθέτω μόνον το δεδομένο μεγαλείο του κόσμου της ομάδας μου, επειδή πολύ απλά μόνο αυτό μπορώ να κάνω.

Η ομάδα οδεύει ολοταχώς σε ένα ακανθώδες μονοπάτι το οποίο θα την πληγώσει ανεπανόρθωτα και για αυτό μόνο ο κόσμος δεν ευθύνεται, όμως κάποιοι σφυρίζουν αδιάφορα σαν να επιδιώκουν το κακό. Το ποίοι είναι αυτοί δεν είμαι εγώ ο καθ'ύλην αρμόδιος να το γνωρίζω, το μόνο που γνωρίζω είναι ότι όσο ζω θα φωνάζω ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!!!!!!!!!!! όσο και αν αυτό χαλάει κάποιους.

ΥΓ. Τα όσα ειπώθηκαν μπορεί να ενοχλήσουν κάποιους, αλλά στην ζωή μου έχω μάθει πλέον να μην με αγγίζει κανένας και τίποτα

5η αγωνιστική κι ο Άρης τελευταίος.

Εικόνα του αγώνα.

Ξεκινάει καλά ο Άρης απέναντι στην Ξάνθη και δείχνει να έχει όρεξη, αλλά ο αντίπαλος είναι αυτός που εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες.
Δεν καταφέρνει να σκοράρει στα πρώτα λεπτά (χαμένη ευκαιρία σε κενή εστία) και το πληρώνει, μιας και γίνεται σχετικά νωρίς το 1-0 μετά από παιδικό λάθος στην άμυνα.
Λίγο αργότερα όμως, το όργανο της τάξης που έτυχε να κρατάει σφυρίχτρα και να την βάζει σε μια τρύπα του σώματός τους (το στόμα του εννοώ) δεν δίνει πεντακάθαρο πέναλτι υπέρ του Άρη και είναι φυσιολογικό η ψυχολογία των παιχτών να πέσει.
Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο και ο Άρης κάνει το καλύτερο τέταρτο από όσα παιχνίδια έχει δώσει μέχρι σήμερα από την αρχή της σεζόν.
Δύο δοκάρια και δύο μεγάλες ευκαιρίες χαμένες.
Μία ακόμα αμφισβητούμενη φάση για πέναλτι (δεν θα το έδινα εγώ) και λίγο αργότερα γίνεται το 2-0 κόντρα στην εικόνα του αγώνα.
Από κει και πέρα, οι κίτρινοι έδειξαν να μην έχουν ψυχολογία και δεν κατάφεραν ποτέ να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο.
Έτσι κι έληξε τελικά και ο Άρης παρέμεινε στον πάτο της βαθμολογίας με 1 μόλις βαθμό...
Κέρδισε τις εντυπώσεις η ομάδα μας, αλλά η αποτελεσματικότητα των παιχτών της Ξάνθης, της έδωσε το τρίποντο.

Έλεγχος παιχτών.

Αστεία άμυνα.
Ο Ηρακλής στην άμυνα είναι μόνιμη πυγή κινδύνου και σε μια πολύ κακή μέρα του Πουλίδο, η άμυνα έμοιαζε αστεία.
Ο Ψυχογιός κάνει πολύ καλό παιχνίδι επιθετικά, αλλά αμυντικά μπάζει.
Ο Τσουμάνης ένα μεγάλο τίποτα, αν εξαιρέσει κανείς μια πολύ ωραία σέντρα που βγάζει στα πρώτα λεπτά του αγώνα.

Άψυχο κέντρο.
Ο Έλσνερ έχει κάνει το καλύτερό του παιχνίδι από την μέρα που ήρθε, αλλά έπαιζε μόνος του στο κέντρο.
Ο Τριανταφυλλάκος ειλικρινά δεν ξέρω που βρίσκει το κουράγιο να είναι τόσο άνευρος και βαριεστημένος κι ο Τάτος συνεχίζει να είναι ανούσιος μέχρι αηδίας.

Επίθεση φωτιά (σβησμένη όμως).
Ο Σταυρόπουλος πάλευε με διπλά μαρκαρίσματα κι έφυγε τραυματίας στο ημίχρονο, χωρίς στην ουσία να προλάβει να δώσει κάτι παραπάνω στην ομάδα.
Ο Ίμπε χθες έμοιαζε κανονικός ποδοσφαιριστής και τίποτα παραπάνω, απλά φάνηκε ξεκάθαρα πως ο άνθρωπος δεν είναι για τα πλάγια.
Είναι παίχτης άξονα και όποιος νιώθει από μπάλα, το κατάλαβε χθες.
Και τέλος ο Ουντόζι ο οποίος είναι ανούσιος, ακίνδυνος και αναποτελεσματικός σε όποια θέση κι αν έχει παίξει μέχρι σήμερα.
Ειδικά το όνειρο του Μιλίνκοβιτς όμως να τον βάλει στην κορυφή, εκθέτει και τους δύο.

 Οι αλλαγές.
Αγγελούδης, Μανιάς και Σουνάς, μπήκαν να βοηθήσουν (αναγκαστικές αλλαγές και οι τρεις) αλλά δεν έκαναν τίποτα απολύτως.

Τακτικά.
Το σύστημα έχει λογική, τα πρόσωπα όχι.
Τουλάχιστον κάποια από αυτά.
Είδαμε μια προσπάθεια να παιχτεί κανονικό ποδόσφαιρο, αλλά η αλήθεια είναι πως παρά την μικρή βελτίωση, η τραγική προετοιμασία του Χατζηνικολάου σε συνδυασμό με την μετριότητα των παιχτών θέλει πάρα πολύ δουλειά για να αρχίσει ο Άρης να μοιάζει κανονική ομάδα, που ξέρει τι θέλει στο γήπεδο και έχει τον τρόπο να το πάρει.
Η λέξη υπομονή είναι άγνωστη πλέον στο λεξιλόγιο του Αρειανού και παρόλο που καταλαβαίνω ότι χρειάζεται αρκετή, δεν μπορώ να παροτρύνω τον κόσμο να κάνει κουράγιο.

Διαιτησία.
Ακόμα μια φορά έβαλε το χέρι της και για να απαντήσω στο ερώτημα του πρώην υπεύθυνου τύπου της ΠΑΕ στο ερώτημά του:
"Σήμερα βλέπω ότι όλοι μιλάνε για την διαιτησία. Γιατί; Επειδή ο ΑΡΗΣ ήταν σχετικά καλός ή γιατί η σφαγή ήταν τόσο ξεκάθαρη;"
Θα απαντήσω πως είναι και τα δύο.
Ο Άρης χθες έδειξε ότι μπορούσε να πάρει την νίκη και αξίζει να σχολιάσω την διαιτησία.
Δεν την χρησιμοποιώ ως άλλοθι σε κάθε κακό αποτέλεσμα και δεν μπορώ να μιλάω για διαιτησία σε αγώνες που οι παίχτες σέρνονται και δεν κάνουν ούτε μια σοβαρή φάση για γκολ.
Επίσης όταν εσύ ήσουν στο γραφείο τύπου δεν είδα να βοηθάει σε τίποτα η συνεχής αναφορά σου στην διαιτησία.
Αντιθέτως γελούσε ο κόσμος μαζί μας που σε κάθε αγωνιστική έβλεπες σφαγές, ακόμα κι όταν δεν υπήρχαν.
Ακόμα κι αν υπήρχαν, σίγουρα τα γραπτά σου δεν βοήθησαν ώστε να πάρει κάτι παραπάνω ο Άρης. Άρα άσε τα μαθήματα για κανένα παιδάκι που θα πάρεις στο site σου.
Ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι για την διαιτησία και την συμπεριφορά της απέναντι στον Άρη, είναι ο Ηλιάδης.
Κι από αυτόν περιμένω να κάνει κάτι ουσιαστικό.
Να μην μείνει μόνο στα τηλέφωνα...

Πόσο λείπει ο Αγκάνθο ρε παιδί μου;;;
Και να φανταστείτε πως ήθελαν κάποιοι να τον φάνε...
Όχι μόνο ο Μούτας εκ των έσω, αλλά και άλλοι, με το να περνάνε κλίμα κατά του Ισπανού.

Τέλος, μεγάλο respect στα παιδιά που έκαναν την εκδρομή, για το πανό στην μνήμη του Killah P. αλλά και το μήνυμά τους.

                                                                              Γιάννης Zoel Τραϊανός

                                                                       

Η ώρα της μεγάλης επιστροφής

Μπορεί τα πράγματα στο ποδοσφαιρικό τμήμα του Άρη μέχρι στιγμής να μην πηγαίνουν όπως κάθε Αριανός θα επιθυμούσε,ωστόσο το μπασκετικό τμήμα φαίνεται πώς χαράζει τον δικό του διαφορετικό, όσο και ξεχωριστό δρόμο, μιας και μετά από πάρα πολλά χρόνια επέστρεψαν τα χαμόγελα. Βέβαια πρέπει να ξεκαθαριστεί πώς ακόμη διανύουμε την περίοδο της προετοιμασίας και θα ήταν άστοχο και άκαιρο να προβούμε στην οποιαδήποτε κρίση. Από την άλλη μεριά όμως τα θετικά μηνύματα πληθαίνουν μέρα με τη μέρα και το γεγονός αυτό μόνο ευχάριστο μπορεί να είναι, διότι είναι γνωστό πώς σε αυτό το διάστημα προσαρμογής μπαίνουν η βάσεις για μια χρονιά γεμάτη όνειρα και ελπίδες.

Αυτό που με κάνει να αισιοδοξώ ακόμα περισσότερο είναι το ότι η φετινή προσπάθεια βασίζεται εξολοκλήρου στις πράξεις και όχι στις υποσχέσεις και τα ευχολόγια προηγουμένων ετών, και ο ισχυρισμός αυτός είναι απόλυτα έγκυρος, καθώς ο κόσμος του Άρη όλα αυτά τα χρόνια με εξαίρεση την περσινή μεταβατική λόγω των πολλών προβλημάτων χρονιά ήταν βυθισμένος σε ένα βούρκο ψεμάτων που ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας οδήγησαν το τμήμα σε δύσβατα μονοπάτια και το ανάγκασαν να βολοδέρνει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Στόχος λοιπόν του Κ.Αρβανίτη και των υπολοίπων στελεχών τις διοίκησης είναι να αποδείξουν προς πάσα κατεύθυνση ότι η εποχή του σκοταδισμού έχει παρέλθει και αυτομάτως έχει δώσει τη θέση της σε αυτή των επιτυχιών, των τίτλων και της καταξίωσης που όλο αυτό το διάστημα παρέλειπε.

Ασφαλώς δεν πρέπει να λησμονούμε πώς και το μπασκετικό τμήμα ταλανίζεται από έναν κυκεώνα προβλημάτων και για το λόγο αυτό πρέπει να επιδείξουμε κατανόηση έως ότου οι εξελίξεις δρομολογηθούν με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε κάποια στιγμή να είμαστε έτοιμη για την μεγάλη επιστροφή που κατά την άποψη μου έχει αρχίσει ήδη να φαίνεται στον ορίζοντα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε ακόμη πολλά περιθώρια βελτίωσης, άλλωστε όπως αναφέρει ένα Γερμανικό γνωμικό που με εκφράζει στον απόλυτο βαθμό η υπομονή είναι μεν ένα πολύ πικρό φυτό, το οποίο όμως έχει έναν πολύ γλυκό καρπό. Πρέπει να καταλάβουμε πώς τίποτα δεν γίνεται εν μια νυκτί και όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο θεωρώ πως εθελοτυφλεί σκοπίμως. Ο Μπασκετικός Άρης αυτή τη στιγμή μοιάζει με ένα οικοδόμημα το οποίο έχει καταστραφεί ολοσχερώς και απαιτείται χρόνος για να αποκτήσει την παλιά του μορφή.

Εμείς από την δική μας πλευρά αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να στηρίζουμε την ομάδα πιάνοντας την από το χέρι και να συμπορευθούμε μαζί της, πρέπει επίσης να δείχνουμε την αγάπη μας εμπράκτως κάθε μέρα, διότι πρέπει να ξέρετε καλύτερα από εμένα πώς τίποτα δεν γίνεται χωρίς λίγες στάλες αγάπης.