Η αλήθεια να γίνει καθήκον

Μπορεί η φετινή χρονιά για τον ποδοσφαιρικό Άρη να μην έχει ολοκληρωθεί ακόμη σε τυπικό βαθμό, έχει όμως τελειώσει ουσιαστικά κι αυτό είναι κάτι που όσο και να προσπαθήσει δεν μπορεί να το αμφισβητήσει ή να το αλλάξει κανένας από τους πολέμιους του συλλόγου που ειδικά φέτος έκαναν την εμφάνιση τους πιο αισθητή από ποτέ.

Η επιστροφή της μεγαλύτερης ομάδας στη Μακεδονία μπορεί να καθυστέρησε πάρα πολύ κι αυτό οφείλεται κυρίως σε αδράνειες και παραλείψεις των προηγούμενων ετών. Τη συγκεκριμένη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές όμως αποτελεί ένα γεγονός το οποίο εκτός από ευχάριστο θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω και ανακουφιστικό.

Σε κάθε περίπτωση όμως όταν μιλάμε για τον Άρη απαγορεύεται δια ροπάλου και είναι ντροπή να αρκούμαστε σε μια άνοδο. Για αυτό το λόγο ΄λοιπόν ταπεινή μου άποψη είναι πώς θα πρέπει να επικεντρωθούμε από τώρα στο δύσκολο και συνάμα απαιτητικό καλοκαίρι που έρχεται. 

Θα περίμενε κάποιος ότι τώρα αφού οι παίκτες του Δημήτρη Σπανού πέτυχαν το στόχο τους από το μήνα Απρίλιο θα μπούμε σε ένα καλοκαίρι κατά τη διάρκεια του οποίου θα κάνουμε λόγο για αγωνιστικά ζητήματα και μεταγραφές δεν είναι όμως έτσι, αφού όταν είσαι Άρης και γνωρίζεις πολύ καλά ότι λείπεις επί σειρά ετών από την κατηγορία που αποτελεί σκαλοπάτι για την υλοποίηση των στόχων και των ονείρων σου οφείλεις να δουλέψεις σκληρά και με ταπεινότητα ώστε να μπορέσεις να καλύψεις το συντομότερο δυνατόν το χαμένο έδαφος και τον ανάλογο χρόνο. 

Τώρα ξεκινάει η ευθύνη όλων μας, μιας και ο καθένας μας από το δικό του πόστο είναι επιφορτισμένος και με μια υποχρέωση την οποία και επιβάλλεται να φέρει σε πέρας με τον καλύτερο και πιο πειστικό τρόπο.

Η διοίκηση της Π.Α.Ε. λοιπόν οφείλει να ανοίξει τα χαρτιά της λέγοντας ανοιχτά στον κόσμο αν μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός τόσο ιστορικού καραβιού όπως ο Άρης Θεσσαλονίκης και ο κόσμος από την δική του πλευρά αφού προσλάβει και αφομοιώσει τις πληροφορίες που θέλει υποχρεούται από την δική του πλευρά να τις αξιολογήσει και να μάθει επιτέλους να ΑΠΑΙΤΕΙ!! παύοντας να συμβιβάζεται με οτιδήποτε μέτριο που κρατάει εδώ και χρόνια τον αγαπημένο του σύλλογο έρμαιο στο μικρόκοσμο και τη γυάλα της καταραμένης εσωστρέφειας που τον έχει κυριολεκτικά ρημάξει. 

Καθοριστικό ρόλο στη ροή των όποιων εξελίξεων δρομολογηθούν αναμένεται και επιβάλλεται να διαδραματίσει ο δημοσιογραφικός κόσμος του Άρη ο οποίος μέσα από το δικό του μετερίζι οφείλει να αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών και να μην βομβαρδίζει το μυαλό του κόσμου με ανούσιες πληροφορίες οι οποίες καλύπτονται από το περιτύλιγμα της υποτιθέμενης εγκυρότητας.

Αν όλοι κάνουμε αυτό που πρέπει τηρώντας μια στάση αναμονής, χωρίς όμως παράλληλα να συλληφθούμε για άλλη μια φορά κοιμώμενοι τότε νομίζω πώς ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του συλλογικού έργου που έχουμε να επιτελέσουμε άπαντες θα έχει στεφθεί με μεγάλη επιτυχία. Μέχρι τότε όμως όχι άλλα λόγια...

Η ανταμοιβή μιας τίμιας προσπάθειας

Είναι αναμφίβολα σημαντικό για το οικοδόμημα του συλλόγου που λέγεται Άρης Θεσσαλονίκης να υπάρχουν επιτυχίες και διακρίσεις σε τμήματα που αδίκως  κατά την ταπεινή μου άποψη δεν είναι και τόσο προβεβλημένα, ειδικά σε μια περίοδο κατά την οποία όλος ο Α.Σ. Άρης συνολικά μαστίζεται από την δική του προσωπική κρίση.

Πιστεύω ακράδαντα λοιπόν πώς αυτό που κατάφερε το γυναικείο τμήμα βόλεϊ εχθές στο Δ.Α.Κ. Πυλαίας είναι αποτέλεσμα μιας ρομαντικής, αγνής και πέρα για πέρα φιλότιμης προσπάθειας που έκανε τον κόσμο της ομάδας να χαμογελάσει πλατιά μετά από πάρα πολλά χρόνια.

Βέβαια επειδή όταν εκπροσωπείς μια ομάδα της εμβέλειας και του διαμετρήματος του Άρη θα πρέπει να στοχεύεις πάντα στην κορυφή θα πρέπει να τονιστεί πώς η κατάκτηση του πρωταθλήματος δε μπορεί παρά να αποτελεί αυτοσκοπό, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς σε περίπτωση που το τρόπαιο δεν έρθει στην Θεσσαλονίκη θα ακυρωθεί η προσπάθεια που καταβλήθηκε με πολύ κόπο και ιδρώτα για να φτάσει το εν λόγω τμήμα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.

Στο σημείο αυτό λοιπόν και παίρνοντας αφορμή από αυτά που ανέφερα στην παραπάνω παράγραφο θα ήθελα να δώσω ξεχωριστά συγχαρητήρια για την μέχρι τώρα πορεία του τμήματος σε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι  μόχθησαν αψηφώντας το ψυχικό, αλλά κυρίως το χρηματικό κόστος για να γίνει πραγματικότητα κάτι που ας μην γελιόμαστε πριν λίγα χρόνια έμοιαζε με απατηλό όνειρο.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στον Κ. Ρετζεπέρη που όλα αυτά τα χρόνια δουλεύοντας μεθοδικά και κυρίως με όρεξη κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα ένα βήμα πριν την απόλυτη καταξίωση. Όλα αυτά τα χρόνια βασική μου αρχή ήταν και θα συνεχίσει να είναι για όσο καιρό αρθρογραφώ να μην λειτουργώ ποτέ με γνώμονα την προσωπολατρία, καθώς θεωρώ ότι η γενικότερη φθορά αρχίζει να φαίνεται όταν τα φυσικά πρόσωπα μπαίνουν πάνω από τον ίδιο το σύλλογο αφαιρώντας έτσι μεγάλο μέρος από την δυναμική του.

Από την άλλη πλευρά όμως θα ήταν χωρίς ίχνος αμφιβολίας άδικο σε έναν Άρη ο οποίος μέχρι σήμερα φυτοζωεί να μην εκτιμώνται έστω κι αυτές οι ελάχιστες πραγματικά αξίες που πιστεύουν σε αυτόν σε μια εποχή που κατά γενική ομολογία το ιδεολογικό υπόβαθρο δεν βρίσκεται και στην μεγαλύτερη ακμή του.