Το «99», το Κύπελλο και το… πείραμα του Άρη

Καλησπέρα σε όλους. Αρκετά γεμάτη η ειδησιογραφία για την ομάδα του Άρη τις προηγούμενες ημέρες μιας και υπήρχε το θέμα με το άρθρο 99, η κλήρωση του Κυπέλλου η οποία δίνει υποσχέσεις και ελπίδα για έναν τελικό.

Ας ξεκινήσω από το «99»,το οποίο μπαίνει στην τελική ευθεία και λογικά στα 13 Δεκεμβρίου η απόφαση θα είναι θετική για την ΚΑΕ. Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα για εξυγίανση, για πιθανή έλευση ενός ανθρώπου ο οποίος θα επενδύσει. Το άρθρο 99 είναι αυτό το οποίο μπορεί να σώσει στο μπάσκετ του Άρη. Πάντα φυσικά εφόσον η εκάστοτε διοίκηση τηρεί τις δεσμεύσεις από πλευράς πληρωμών των υποχρεώσεων της. Δεν πρέπει κανείς να έχει την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για έναν Νόμο του Κράτους, μέσω του οποίου μπορείς να αφήσεις χρέη, να μην πληρώνεις, να κοροϊδεύεις αυτούς στους οποίους χρωστάς. Γιατί πρώτος και βασικός πιστωτής σου είναι το ίδιο το Κράτος. Εφόσον μπει η ΚΑΕ στο άρθρο 99, η επόμενη μέρα είναι μεν αισιόδοξη αλλά δυσκολότερη μιας και πρέπει να τηρούνται οι δεσμεύσεις. Όμως σαφέστατα και η οικονομική  εξυγίανση δεν θα είναι κάτι που θα μείνει στα χαρτιά ή απλά θα είναι λόγια του… αέρα όπως συνέβαινε τα παλιότερα χρόνια, αλλά θα προχωράει στην πράξη.

Πάμε στο Κύπελλο όπου ο Άρης υποδέχεται τον Πανιώνιο. Κάποιοι ήδη τον έχουν στείλει στον  τελικό και κακώς. Γιατί μπορεί ο Άρης να έχει το πλεονέκτημα της έδρας αλλά δεν έχει προκριθεί, επειδή απλά θα παίξει στο Αλεξάνδρειο. Οπότε χαμηλά την… μπάλα. Σίγουρα είναι μία μεγάλη ευκαιρία για την παρουσία σε έναν τελικό, όπου όλα μπορούν να γίνουν αλλά πρέπει άπαντες να δουν ότι ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος. Απλά σίγουρα πλέον το Κύπελλο έγινε ο βασικός στόχος για την ομάδα του Άρη.

Τέλος όσον αφορά το… πείραμα με τους νεαρούς , όλοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι όπως θα έρθουν οι μεγάλες νίκες, το ίδιο θα γίνει και με τις ήττες.  Όταν πειραματίζεσαι, δεν έχεις σταθερότητα σε αυτό που κάνεις, γιατί πολύ απλά υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορείς να επηρεάσουν μία κατάσταση. Ο κόσμος δεν πρέπει να απογοητεύεται και να ξέρει ότι η παρουσία του σε κάθε αγώνα είναι σημαντική για κάθε ένα παίκτη, μικρό ή μεγάλο.    

: Του Σταμάτη Μουρελή

Όταν ο Άρης χάνει από ομαδούλες...

Είναι δυνατόν ο Πλατανιάς να μετράει σερί νικών 3-0 με αντίπαλο τον Άρη;
Κι όμως είναι.
Γιατί το παιχνίδι της Κυριακής που χάθηκε ήταν ακόμα μια απόδειξη πως η φανέλα έχει ελαφρύνει πολύ.
Πλέον μπορεί να έρχεται η κάθε ανύπαρκτη ομαδούλα και να σου πουλάει τρέλα.
Να σας θυμίσω ποιοι φταίνε για αυτό;
Όλοι όσοι διοίκησαν τον Άρη εδώ και είκοσι χρόνια.
Σήμερα όμως, πρέπει να κοιτάξουμε το παρόν και να προσπαθήσουμε να αφήσουμε το παρελθόν.
Το ότι ο Βοσκάκης απέβαλε την προηγούμενη εβδομάδα τρεις βασικούς παίχτες του Άρη άδικα έπαιξε τον ρόλο του, αλλά παίζαμε με μια ομαδούλα και γι' αυτό δεν θα δώσω κανένα ελαφρυντικό...

Θα ξεκινήσω με τον πρόεδρο.
Ηλιάδη, όντως δεν είναι ώρα να ψάχνουμε τι έκανες ή δεν έκανες το καλοκαίρι, αλλά είναι ώρα να σου κάνω μια ερώτηση.
Πολλοί συν-Αρειανοί μας λένε πως η ομάδα κάποια ματσάκια τα χάνει πολύ εύκολα γιατί είτε έχουμε χρωστούμενα είτε πρέπει να κάνουμε χατίρια.
Έστω κι off the record, πρέπει κάποιος να μας πει τι συμβαίνει για να ξέρουμε τι μας γίνεται.

Πάμε τώρα στον μέχρι τώρα προστατευμένο προπονητή και στο αγωνιστικό κομμάτι.
Μιλίνκοβιτς, αυτός ο Τριανταφυλλάκος γιατί αποτελεί βασική σου επιλογή;
Δεν ξέρω τι βλέπεις στις προπονήσεις ή πόσο εκτιμάς την ποιότητά του, αλλά κανένας δεν συμμερίζεται τις απόψεις σου.
Μπορεί ο παίχτης να μην ταιριάζει με το σύστημα, μπορεί να μην ξέρει την θέση που τον βάζεις. Ίσως απλά δεν είναι καλός ποδοσφαιριστής. Το σίγουρο είναι πως δεν βοηθάει σε τίποτα όταν παίζει. Τις μοναδικές νίκες που κάναμε φέτος τις κάναμε χωρίς αυτόν στην εντεκάδα... κι όσο κι αν μοιάζει τυχαίο, εγώ λέω πως δεν είναι.

Επίσης κάτι πρέπει  να γίνει με τον Τάτο.
Δεν γίνεται να είναι στα χαρτιά ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής της ομάδας και στην ουσία να είναι ο μόνος που δεν προσφέρει τίποτα...

Όλοι κράζουν τον Διούδη. Εδώ θα διαφωνήσω. Οκ, κάνει κάποια λάθη, αλλά και τα δύο γκολ που δεχτήκαμε από τους Κρητικούς, προήλθαν από ανύπαρκτα μαρκαρίσματα του Ηρακλή. Ο Διούδης είναι για μένα προσωπικά ο πιο hot prospect τερματοφύλακας στην Ελλάδα και πρέπει να στηριχτεί!

Όσον αφορά τον Ηρακλή που προανέφερα, δεν γίνεται να τον βάζει στην άμυνα!!!
Είναι αμυντικό χαφ που τα λάθη του στην άμυνα σημαίνουν συνήθως γκολ.

Επίσης πρέπει ο προπονητής να πάρει απόφαση πως ο Ίμπε δεν είναι ούτε για την αποστολή.

Τέλος, αυτό το πείραμα με τον Ουντόζι στην κορυφή της επίθεσης δεν λειτουργεί!!!
Είναι χαμένος στην θέση αυτή και παρόλο που σκοράρει μόνο αυτός τελευταία, δεν προσφέρει τίποτα όντας ο μοναδικός επιθετικός.

Γενικά έχω ένα θέμα με όποιον προπονητή αλλάζει θέση τους παίχτες του απλά και μόνο για να παίζουν οι πιο ποιοτικοί. Με εκνευρίζει.
Οι παίχτες πρέπει να παίζουν στις θέσεις που ξέρουν. Με κάποιες εξαιρέσεις, μόνο αν είναι μέχρι 19 ετών μπορούν να μάθουν να παίζουν σε άλλες θέσεις...

Είναι υποχρεωμένος ο προπονητής να καταλάβει πως ο Άρης φέτος δεν είναι για πειράματα.
Έχει συγκεκριμένους παίχτες κι απλά πρέπει να πάρει από αυτούς ό,τι καλύτερο έχουν στις θέσεις που ξέρουν να παίζουν.

Για να το κλείσω, έχω να πω δυο λόγια σε τρεις μερίδες ανθρώπων.

Πρώτον, στους Αρειανούς που αντί να κάνουν καλό πληγώνουν την ομάδα με την βλακεία τους: Με το να πετάξετε ρε βλάκες αντικείμενα και κροτίδες μέσα στο γήπεδο ούτε τρομάζουν οι αντίπαλοι, ούτε κερδίζει η ομάδα.

Δεύτερον, σε όσους θυμούνται μετά από κάθε ήττα τον κάθε αποτυχημένο πρώην παράγοντα και θέλουν να φύγει ο Ηλιάδης: Η προσωπολατρία και ο εμφύλιος δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν...

Τρίτον σε όσους με έκραξαν επειδή έγραψα πως ο Άρης μπορεί να έκανε δυο νίκες αλλά μην τρελαίνεστε γιατί φέτος η χρονιά έχει ως στόχο την σωτηρία: Αν χρειάζεστε μεταφραστή για τα Ελληνικά ή αν η αντίληψή σας είναι περιορισμένων δυνατοτήτων, καλύτερα να μην ασχολείστε μαζί μου. Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι που θα σας πουν ή θα σας γράψουν, ό,τι θέλετε να ακούστε ή να διαβάσετε.

                                                                             Γιάννης Ζoel Τραϊανός

Ο σύλλογος βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί

Όταν πήρα την απόφαση να γράψω το σημερινό άρθρο γνώριζα πολύ καλά πως κάποιοι σίγουρα θα παρερμήνευαν νόημα του, γιατί είναι ένα θέμα που καίει και αν δεν το χειριστείς όπως του αρμόζει σίγουρα θα γεννηθούν απορίες και θα υπάρξουν αρνητικές αντιδράσεις. Αναλογιζόμενος λοιπόν όλα τα παραπάνω έκρινα εντέλει πως επιβάλλεται να αναλυθούν κάποια πράγματα πάνω σε αυτό, μιας και η Αρειανή συνείδηση όλων μας το προστάζει.

Καλώς η κακώς τα τμήματα που απαρτίζουν τον Ερασιτέχνη είναι η ψυχή του κάθε σωματείου, καθώς είναι θα έλεγα το μέσο που γεννά και μετέπειτα γαλουχεί τα μικρά παιδιά με την ιδέα της ομάδος τους. Παρόλα αυτά μου φαίνεται ότι στον ΆΡΗ κυρίως τα τελευταία χρόνια τα έχουμε μπερδέψει λίγο, διότι παρατηρώ πώς αντί να επιδιώκουμε την γιγάντωση του Α.Σ. τον οδηγούμε στην απόλυτη σμίκρυνση. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά σχεδόν αναρίθμητα και το να μπω στην διαδικασία να αναφερθώ ξεχωριστά στο καθένα το θεωρώ πλέον ανώφελο. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι μέσα από το κείμενο αυτό να περάσω την συνολική εικόνα που επικρατεί στον Α.Σ. που δυστυχώς δεν είναι άλλη από αυτή του μαρασμού και της εξαθλίωσης. Όταν βλέπω στο δρόμο μικρά παιδιά με τη φανέλα του ΆΡΗ αισθάνομαι μια περηφάνια που είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λόγια και τότε ονειρεύομαι αν όχι όλα τουλάχιστον μερικά από αυτά να διαπρέψουν με την φανέλα της αγαπημένης μας ομάδος. Βέβαια για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα από όλα να το θέλουμε εμείς οι ίδιοι και να μην απομακρύνουμε ανθρώπους με όνειρα ελπίδες και θέληση για να προσφέρουν.

Ακόμη θυμάμαι τι συνέβαινε από ένα διάστημα και μετά την περσινή χρονιά,τότε που ερχόταν παιδιά με τις οικογένειες τους για να εγγραφούν στον σύλλογο και έβρισκαν τις πόρτες ερμητικά κλειστές. Όλα αυτά μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι και αν σήμερα έκατσα να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο είναι γιατί θεωρώ πως εάν δεν υπάρχει ευημερία στον Α.Σ. σιγά-σιγά όλο το φάσμα της οικογένειας και της ιδέας του ΆΡΗ θα οδηγηθεί στο θάνατο. Ίσως χαρακτηριστώ από μερίδα του κόσμου ως υπερβολικός ή ακόμα χειρότερα ως κινδυνολόγος, ωστόσο εάν κάποιος καθίσει με ψυχραιμία και ωριμότητα να σκεφτεί όλα όσα λαμβάνουν χώρα εντός του Α.Σ. μπορεί να μην συμφωνήσει απόλυτα μαζί μου,όμως είμαι βέβαιος πώς θα προβληματιστεί και μετά από κάποιο σημείο θα οδηγηθεί και ο ίδιος σε τέλμα. Η αλήθεια λένε πως πολλές φορές ενοχλεί και πονάει πρέπει όμως να ακούγεται όσο πικρή και αν είναι γιατί με διαφάνεια και ειλικρίνεια θα μπορούμε να τοποθετούμε τα πράγματα σε μια ρεαλιστική βάση η οποία δεν θα αποδιοργανώνει και δεν θα αποπροσανατολίζει τις ήδη ταραγμένες με όλα όσα γίνονται σκέψεις του κόσμου.

Από εκεί και πέρα σάλος έχει προκληθεί από τις αποχωρήσεις του Άρη Γρηγοριάδη και της Μαρίας Μιχαλάκα δύο αθλητών οι οποίοι δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι κατέθεσαν το αίμα τους για να δοξάσουν τον σύλλογο και ως αντάλλαγμα εισέπραξαν πρωτοφανή αχαριστία. Προσωπικά δεν είμαι και ο πλέον σχετικός με το άθλημα της κολύμβησης,όμως στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ένιωσα τεράστια περηφάνια βλέποντας τον Γρηγοριάδη ως αθλητής του ΆΡΗ τότε κατακτώντας μετάλλια να συγκινεί όλο τον Ελληνισμό.

Συνοψίζοντας αυτό που θέλω να πω με όλα αυτά είναι ότι έχουμε εγκληματήσει κατά του ίδιου μας του εαυτού και μάλιστα με τον πλέον βάναυσο τρόπο και αισθάνομαι πολύ άσχημα γιατί από εδώ και στο εξής όποιος ισχυρίζεται ότι η ομάδα μας τρώει τη σάρκα της, καθώς και τα ίδια της τα παιδιά θα έχει 100% δίκιο.

Πικρό Σαββατοκύριακο...

Στο μπάσκετ χάσαμε ένα "δικό μας" παιχνίδι.

Ο Αγγέλου έκανε τραγικά λάθη και το παραδέχτηκε και στην συνέντευξη.

Δεν είμαι καλός τεχνικά στο μπάσκετ για να πω τι θα 'πρεπε να κάνει ή τι δεν έκανε η ομάδα, απλά θα πω ότι βαρέθηκα να βλέπω την ομάδα να μην μπορεί να βρει τρόπο να σκοράρει...

Όταν γεμίζεις το Αλεξάνδρειο σε μια τόσο δύσκολη εποχή (οικονομικά αλλά και ψυχολογικά) και τον ήδη πικραμένο Αρειανό δεν του δίνεις μια χαρά, τον διώχνεις.
Γιατί καλό το "Άρης στα εύκολα, Αρειανάρα στα δύσκολα" αλλά μην γελιόμαστε, λίγοι τα εννοούν.
Μακάρι να κάνω λάθος (ειλικρινά το εύχομαι) αλλά πιθανότατα θα το καταλάβουμε στην διάρκεια της σεζόν που μόλις ξεκίνησε όταν δεν θα γεμίζει το γήπεδο. Εγώ πήρα το διαρκείας μου και θα προσπαθήσω να είμαι πάντα μέσα. Αλλά το χειροκρότημα μετά την χθεσινή ήττα, πρέπει να το μετουσιώσουμε σε ουσιαστική στήριξη.

Όσον αφορά τον Αρβανίτη, όλος ο Άρης έχει πειστεί πως κάνει καλή δουλειά, αλλά κάνει πολλά λάθη τα οποία είτε κρύβονται είτε δεν τους δίνουμε σημασία.
Ναι, είναι ο μόνος που μπήκε μπροστά σε μια τόσο δύσκολη εποχή, αλλά είναι πρόεδρος του μπασκετικού Άρη!!! Με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Στο ποδόσφαιρο κερδίσαμε μια κακή ομάδα και τον διαιτητή.

Δεύτερη σερί εκτός έδρας νίκη 0-1 με σκόρερ τον Ουντόζι, που βοηθάει πάρα πολύ και κάπου εδώ τελειώνω με όσα θα 'πρεπε να είναι η ουσία του κειμένου...

Ο διαιτητής της αναμέτρησης, Βοσκάκης (και οι βοηθοί του φυσικά, Σταυρουλάκης, Βλάσσης) έκανε μια από τις χειρότερες διαιτησίες που έχω δει εδώ και πολλά χρόνια στο ποδόσφαιρο.
Δεν σφύριζε φάουλ που έκαναν παίχτες του αντιπάλου και μοίραζε κίτρινες κάρτες στους παίχτες του Άρη ενώ οι περισσότερες από αυτές δεν υπήρχε καν λόγος να δοθούν.
Ήταν μια διαιτησία που μου φάνηκε στημένη και στοχευμένη εις βάρος του Άρη.
Και οι τρεις αποβολές (Οικονομόπουλος, Αγκάνθο, Πουλίδο) ήταν άδικες!!!
Μια ανακοίνωση από την διοίκηση δεν αρκεί. Πρέπει ο διαιτητής αυτός να μην ξανασφυρίξει ποτέ κανένα παιχνίδι και να ακυρωθούν οι άδικες κόκκινες!!!

Πριν λίγο καιρό έγραψα ένα κείμενο κατά της βίας στον αθλητισμό.
Στο παιχνίδι της Βέροιας φάνηκε ξεκάθαρα πως δεν είναι ΜΟΝΟ κοινωνικό θέμα τελικά, αλλά παίζει τεράστιο ρόλο η ανισονομία και η αδικία που μπορεί να βιώσει κάποιος.
Ευτυχώς ο κόσμος του Άρη στάθηκε στο ύψος του και εκτός από την σπουδαία στήριξη, έδειξε τεράστια ψυχικά αποθέματα όταν δεν έγινε το παραμικρό!!!

                                                                               Γιάννης Zoel Τραϊανός

Μεγάλα καράβια, Μεγάλες φουρτούνες

Σε μια δύσκολη νύχτα όπως είναι ομολογουμένως η αποψινή αυτοί οι οποίοι πρέπει να μιλούν είναι οι ψυχολογικά ώριμοι, καθώς και αυτοί που δεν βάλλονται από πανικό στα δύσκολα. Εγώ από την δική μου μεριά αυτό που είχα υποσχεθεί από την πρώτη κιόλας μέρα του συγκεκριμένου Blog είναι ότι αποστολή μου θα είναι να είμαι μια φωνή η οποία θα χαίρεται στα καλά,πολύ περισσότερο όμως θέλω να είμαι αυτός ο οποίος θα συμπεριφέρεται με ηρεμία στα δύσκολα. Δεν έχω στόχο να παρηγορήσω, δεν διατίθεμαι να αναλωθώ σε ευχολόγια, ξέρω πως είναι ανώφελο και παράλληλα κουραστικό. Αυτό που θα ήθελα σήμερα είναι να γράψω αυτά που πιστεύω χωρίς περιττολογίες που το μόνο που καταφέρνουν εντέλει είναι να εμπλουτίζουν ένα άρθρο.

Αυτό που έγινε εχθές στο Nick Galis Hall καταλαβαίνω απόλυτα ότι ενόχλησε και αναμφίβολα πλήγωσε τον κάθε Αρειανό, μιας και κάθε ήττα πονάει, πόσο μάλλον όταν αυτή λαμβάνει χώρα εντός των τυχών αυτό δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Πριν 10 μέρες όταν η ομάδα μας απέκλεισε τον π.α.ο.κ. για τον θεσμό του κυπέλλου στην Πυλαία όλοι πιστέψαμε πώς αυτό που γίνεται φέτος στο μπασκετικό τμήμα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από κάθε άποψη, όταν μάλιστα ήρθε και το διπλό στη Δράμα όλοι πανηγυρίζαμε έχοντας αρχίσει να προετοιμαζόμαστε ήδη για το επόμενο παιχνίδι. Βάσει όλων των παραπάνω λοιπόν ήταν λογικό και επόμενο η σημερινή ήττα να μας προσγειώσει πάρα πολύ απότομα. Από εκεί και πέρα είναι δεδομένο ότι η ευθύνη βαραίνει προπονητή και παίκτες οι οποίοι κατά την άποψη μου έμειναν σε όλο το β' ημίχρονο στα αποδυτήρια

Από εκεί και πέρα αυτό που έχει σημασία τη συγκεκριμένη στιγμή είναι το πώς θα διαχειριστεί η ομάδα ένα αποτέλεσμα που της έθιξε τον εγωισμό, καθώς επίσης είναι σημαντικό να δούμε και ποιο θα είναι το δίδαγμα που θα αποκομίσουμε από το σημερινό στραβοπάτημα και πώς θα μπορέσει αυτό να λειτουργήσει ευεργετικά για την συνέχεια του πρωταθλήματος, ούτως ώστε να μας γίνει βίωμα κάποια στιγμή το ότι δεν πρέπει ούτε να ενθουσιαζόμαστε, αλλά ούτε και να απογοητευόμαστε εύκολα. Ο ΑΡΗΣ είναι ένα μεγάλο καράβι το οποίο έχει περάσει από δυσκολότερα και πιο δύσβατα μονοπάτια, όμως αυτό που πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξει είναι η αντιμετώπιση της ομάδας σε κάποια παιχνίδια που χαρακτηρίζονται κρίσιμα και έχουν ένα επιπλέον βάρος. Από παιδάκι θυμάμαι ότι το μπασκετικό τμήμα σε παιχνίδια ζωτικής σημασίας δήλωνε παρόν και αυτό είναι κάτι που και φέτος πρέπει να ανακτηθεί, διότι εάν κάτι τέτοιο δεν γίνει τότε είναι που θα υπάρξει ο πραγματικός και μεγάλος κίνδυνος να απολεσθεί τελείως, μια προοπτική που δεν ταιριάζει καθόλου στο D.N.A. της ναυαρχίδας του συλλόγου μας.

Σε ότι έχει να κάνει με μερίδα του κόσμου που σήμερα δηλώνει απογοητευμένος καλά θα κάνουν οι ηλικιακά λίγο μεγαλύτεροι από μένα να θυμηθούν ότι υπήρξε μια περίοδος που ο Φόρεστ δεν είχε ούτε παπούτσια για να αγωνιστεί. Ξανά τονίζω πώς δεν παρηγορώ, αλλά φροντίζω πάντοτε να θυμάμαι τους χαλεπούς καιρούς της ομάδος μου, έτσι ώστε να θυμάμαι πάντα έναν χρυσό κανόνα του αθλητισμού,όσο και της ζωής γενικότερα. Όποιος ξεχνά το παρελθόν δεν δικαιούται να έχει μέλλον.

Θα γίνει αυτό που πρέπει...

Κάθε φορά που η αναμέτρηση ΑΡΗΣ-π.α.ο.κ. είναι προ των πυλών και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια μπασκετική μονομαχία οι αναμνήσεις του παρελθόντος αυτομάτως αναβιώνουν στο μυαλό των ανθρώπων του αθλήματος και όχι μόνο. Έχω παρακολουθήσει πολλά από τα παιχνίδια της δεκαετίας του 80' στο βίντεο, μιας και το νεαρό της ηλικίας μου δε μου επέτρεψε να ζήσω αυτές τις χωρίς αμφιβολία ξεχωριστές στιγμές από κοντά. Ήτανε τότε που ο Νίκος και η παρέα του μεσουρανούσαν και μέσα από τους τίτλους που κατέκτησαν γέννησαν και σε πολύ μεγάλο βαθμό γαλούχησαν ψυχές ανθρώπων οι οποίοι τότε έμαθαν τι θα πει η λέξη μπάσκετ και τι σημαίνει αθλητισμός γενικότερα. Ήταν μια εποχή που λέξη ήττα είχε σβηστεί από το λεξιλόγιο του κάθε Αρειανού, καθώς το μόνο αίσθημα που κυριαρχούσε ήταν αυτό της απόλαυσης για το θέαμα που αντίκριζαν τα μάτια του.

Όταν έφτανε η στιγμή ενός παιχνιδιού ανάμεσα στις δυο ομάδες οι οπαδοί της μιας περίμεναν έναν θαύμα,μια δεύτερη Ανάσταση ούτως ώστε να γευτούν και αυτοί μια νίκη κόντρα στον Αυτοκράτορα του Ελληνικού μπάσκετ, από την άλλη πλευρά οι οπαδοί του ΑΡΗ έβλεπαν το συγκεκριμένο παιχνίδι ως μια ευκαιρία για να πιστοποιηθεί κάτι που θεωρούνταν αυτονόητο και τι ήταν αυτό; Μα φυσικά η ανωτερότητα της ομάδας μας. Όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω δεν αποτελούν ενδείξεις υπεροψίας ούτε επιδιώκω να μειώσω τον αντίπαλο μέσα από ένα κείμενο, ωστόσο σαν άνθρωπος μιλώ και κινούμε πάντα με βάση τα πραγματικά και αληθινά γεγονότα. Αυτό που μου επιτρέπει να έχω αυτοπεποίθηση και να θεωρώ πώς ο ΑΡΗΣ είναι από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας είναι η βαριά φανέλα αυτής της ομάδος, όσο και το ένδοξο παρελθόν της, διότι από μικρό παιδί έχω μάθει ότι το μεγαλείο δεν μπορεί να βασίζεται σε αναληθή πράγματα και φυσικά δεν μπορεί να δημιουργηθεί εν μια νυκτί.

Αύριο λοιπόν η μαύρη τρύπα του Ελληνικού και όχι μόνο μπάσκετ είναι έτοιμη να ανοίξει τις πύλες της για ακόμα μια φορά και να υποδεχθεί την μεγαλύτερη ομάδα του αιώνα της οποίας οι παίκτες έχουνε χρέος να μην προσγειώσουν ανώμαλα τον κόσμο και τις μεγάλες ελπίδες που αυτός τρέφει ειδικά για μια χρονιά όπως η φετινή που ξεκίνησε πολύ δυναμικά. Από εκεί και πέρα πιστεύω πώς το αυριανό παιχνίδι δεν αποτελεί μόνο αφορμή για ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό από την πλευρά του κόσμου, καθώς θεωρώ επίσης πως η εν λόγω αναμέτρηση είναι μια πράξη ευθύνης απέναντι στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον αυτής της ομάδος η οποία με μια νίκη θα ανοίξει διάπλατα τον δρόμο προς την επιτυχία. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι έχουμε να αποδείξουμε κάτι σε κανέναν, μιας και γνωρίζετε καλύτερα από μένα ότι ο μπασκετικός ΑΡΗΣ κατέθεσε τα διαπιστευτήρια του πολλά χρόνια τώρα.

Είναι βέβαιο πώς το γόητρο σε αυτά τα παιχνίδια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, όμως το γεγονός αυτό απαγορεύεται να φορτώσει με πίεση τους παίκτες της ομάδας μας,άλλωστε πριν δέκα μέρες παίζοντας μάλιστα εκτός έδρας και έχοντας να αντιμετωπίσουν την εχθρική συμπεριφορά της διαιτησίας απέκλεισαν τον π.α.ο.κ. για τον θεσμό του Κυπέλλου. Αυτό που επιβάλλεται λοιπόν είναι να συνεχίσουμε με κεκτημένη ταχύτητα παίρνοντας μια νίκη η οποία θα εξυπηρετήσει ακόμη περισσότερο στην υλοποίηση των στόχων που έχουν οριοθετηθεί.

http://www.youtube.com/watch?v=nzSjGLAVQpY Η Απάντηση είναι δεδομένη και αυτονόητη...

Εικονική πραγματικότητα!

Ζούμε στην εποχή που όσα συμβαίνουν γύρω μας μοιάζουν περισσότερο με όνειρο παρά πραγματικότητα.

Όχι μόνο στην καθημερινότητά μας, αλλά και στον Άρη.
Αν το σκεφτεί κάποιος καλά, η κοινωνία μας και όσα τραβάμε στην δύσμοιρη Ελλάδα, μοιάζουν τρομακτικά πολύ με όσα γίνονται στον Άρη.
Σαν χώρα, από κει που ήμασταν μπρούκληδες και είχαμε λεφτά, ξαφνικά έγινε ένα μπαμ και τώρα ο κόσμος δεν έχει να φάει.
Στον Άρη, από κει που βγαίναμε στις Ευρώπες και πηγαίναμε στο αεροδρόμιο να υποδεχτούμε τους μάγους, τώρα παίρνουμε παίχτες από την Β' εθνική και τους βαφτίζουμε μάγους.

Κι όπως μερικοί "τρελοί" φωνάζανε πως ο τόπος μας δεν μπορεί να μας δίνει τόσα πολλά, αλλά κάτι στραβό γίνεται, έτσι και στον Άρη κάποιοι "βλάκες" έλεγαν πως δεν είναι δυνατόν να μας φτάνουν τα λεφτά να κάνουμε τέτοια ανοίγματα χωρίς εξτρά έσοδα και κάτι περίεργο συμβαίνει.

Ας αφήσουμε λίγο την παρελθοντολογία όμως κι ας κοιτάξουμε τώρα τι έχουμε και που πάμε.
Όχι σαν κοινωνία, σαν Άρης.

Στο ποδόσφαιρο έχουμε πρόεδρο έναν παλιό παράγοντα, που έφυγε για τα ξένα αφήνοντας πίσω πολλά ερωτηματικά. Τα οποία είναι ακόμα αναπάντητα. Δεν λέω, απάντησε σε όσα τον ρώτησαν για το παρελθόν, αλλά χωρίς αποδείξεις και στοιχεία. Ήρθε όμως κι έγινε πρόεδρος μέσω της εκλογικής διαδικασίας της λέσχης. Να πω ότι τον πιστέψαμε από την αρχή; Ψέματα θα πω. Όμως φάνταζε τουλάχιστον πιο σοβαρός από τον έτερο υποψήφιο. Κι η αλήθεια είναι πως αν ο καταδικασμένος σε φυλακή πρώην πρόεδρος φύγει και γυρίσει σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια, μπορεί να τον κάνουμε κι αυτόν ξανά πρόεδρο. Έκανε αρκετά σωστά πράγματα ο πρόεδρος και πήρε αρκετές σωστές αποφάσεις. Αλλά έκανε και λάθη.
Λάθη που φαίνονται στο γήπεδο και στέρησαν βαθμούς.
Λάθη που μας έκαναν πιο ανυπόμονους και πιο υποψιασμένους.
Δεν είμαι κατά του προέδρου, αλλά δεν είμαι και χαζός να δέχομαι όσα κάνει χωρίς αντίλογο. Και κατά την προσωπική μου άποψη, υγεία το θεωρώ αυτό. Το να αμφισβητείς και να είσαι υποψιασμένος, είναι η αρχή ενός υγιούς μυαλού κι ενός ισορροπημένου ανθρώπου. Ο καιρός περνάει και η μέρα που θα φανεί τι θέλει για ή από τον Άρη ο πρόεδρος, θα φανεί.

Έχουμε και μια λέσχη, που της αλλάξαμε όνομα και την καθαρίσαμε από αυτούς που θεωρούσαμε υπεύθυνους, αλλά έμεινε η ίδια. Ούτε καν σκεφτήκαμε να την ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Μια λέσχη με τόσα καταστατικά κενά και τέτοιο τρόπο λειτουργίας, που είναι ανεπίτρεπτο να συνεχίζει να υφίσταται με την σημερινή της μορφή.
Κι εξηγούμαι, γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν λένε να καταλάβουν πως αρμενίζουμε στραβά και δεν μας φταίει κανένας στραβός γιαλός.
Την ιδέα της λέσχης την είχαν κάποιοι άνθρωποι για να προσπαθήσουμε να ξεκολλήσουμε από τους παράγοντες που μας πλήγωσαν τόσα χρόνια, αλλά την χρησιμοποίησαν οι νέοι άφραγκοι παράγοντες για να διοικούν εσαεί μαζί με τους πρώην αρχηγούς των οργανωμένων.
Το καταστατικό και οι λειτουργίες της είναι κομμένες και ραμμένες με τέτοιο τρόπο, που θα μπορούν να κάνουν κουμάντο όποιοι κερδίζουν τις εντυπώσεις ή όσοι έχουν πιστούς οπαδούς. Όλο το σύστημα στήριξης και προπαγάνδας, προσπάθησε να πείσει τους πάντες πως η λύση ήταν στα χέρια του λαού. Έπεισε κι εμένα που φώναζα (κυριολεκτικά) πως για να διώξουμε αυτούς που διοικούν δεν έχουμε παρά να γραφτούμε περισσότεροι και να τους τελειώσουμε. Έκανα λάθος όμως, μιας και όσοι κι αν γραφόμασταν, ήταν τέτοιο το σύστημα που δεν θα επέτρεπε καμία ουσιαστική αλλαγή. Γιατί είχαμε κάνει ένα βασικό λάθος. Ψηφίζαμε έναν μοναδικό υποψήφιο (αστείες καταστάσεις), ή τον μονόφθαλμο ανάμεσα στους τυφλούς. Την στιγμή που τα όνειρά μας για τον Άρη πρόσταζαν γιγάντωση και δύναμη. Μια λέσχη με 10.000 εικονικά μέλη κι ένας θεσμός που μετέτρεπε άγνωστους Αρειανούς σε παράγοντες!

Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα, που ακόμα κι ο πιο απομακρυσμένος Αρειανός ζητάει επενδυτή για την ΠΑΕ. Έφτασε η στιγμή που καταλάβαμε πως οι ψιλικατζήδες δεν μπορούν να γίνουν διευθυντάδες από την μια μέρα στην άλλη. Κι έπρεπε να το μάθουμε με τον πιο άσχημο τρόπο. Να βλέπουμε την ομάδα μας να αντιμετωπίζεται ως μικρή. Και φίλοι μου, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σε λυπούνται. Υποστηρίζουμε τον Άρη. Μια ιστορική ομάδα με πάρα πολλούς υποστηρικτές και το καλό με εμάς είναι πως δεν είμαστε μαθημένοι στους τίτλους και τα σαλόνια. Έχουμε μάθει να παλεύουμε πολύ σκληρά, για να πετύχουμε κάτι που άλλοι το πετυχαίνουν εύκολα και η παραμικρή χαρά για εμάς έχει μεγαλύτερη αξία! Το μόνο που ζητάμε είναι διαφάνεια, αλήθεια και προσπάθεια. Δεν ζητάμε τους παιχταράδες που αλλάζαμε κάθε χρόνο, ούτε τον φραγκάτο που θα πάρει την ομάδα και θα ξοδέψει πολλά εκατομμύρια με το που θα πατήσει το πόδι του στο Χαριλάου.
Ζητάμε έναν νοικοκύρη που θα εκμεταλλευτεί σωστά το ταλέντο των δικών μας παιδιών, αλλά θα μπορεί να συμπληρώσει την ομάδα με παίχτες που έχουν πραγματική αξία.
Ζητάμε έναν άνθρωπο που θα καταλάβει πως το μαγαζί δεν χρειάζεται να γκρεμιστεί, θέλει απλά μια ανακαίνιση κι ένα αφεντικό που θα βοηθήσει να ξεχρεώσει από τα αίσχη των προηγούμενων.
Ζητάμε κάποιον που θα καταλάβει πως όσο θα κάνει τον Άρη να κερδίζει, θα κερδίζει κι αυτός.

Κανονικά θα 'πρεπε να κλείσω κάπου εδώ το κείμενό μου, αλλά Άρης δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο. Είναι και το μπάσκετ. Κι όσο κι αν δεν μου αρέσει σαν άθλημα, δεν ξεχνώ πως εκεί ζήσαμε την χρυσή μας εποχή!!!

Στο μπάσκετ λοιπόν, η ιστορία είχε ίδια αποτελέσματα αλλά διαφορετική πορεία.
Εκεί λοιπόν, με την υποστήριξη των ίδιων ανθρώπων που έφτασαν το ποδόσφαιρο σε αυτά τα χάλια, κάποιοι δήθεν έμπειροι παράγοντες έκαναν ένα διοικητικό πάρτι. Εκμεταλλεύτηκαν ανθρώπους που έβαζαν λεφτά κι έκαναν τόσο σημαντικά λάθη, που ο μπασκετικός Άρης παλεύει να ορθοποδήσει διοικητικά κι αγωνιστικά, ρισκάροντας τα πάντα. Τουλάχιστον εκεί, ο πρόεδρος φαίνεται προσγειωμένος αλλά έχει κι αυτός να αποδείξει πολλά. Κυρίως πως αντέχει την καρέκλα του προέδρου του Αυτοκράτορα. Δεν πρέπει ούτε στιγμή όμως να ξεχάσουμε, πως στο μπάσκετ είναι πιο εύκολο να ξεφύγουμε από την κατάντια. Η στήριξη εκεί είναι πιο φτηνή και η βοήθειά μας έχει μεγαλύτερο αντίκρισμα, μιας και τα χρέη είναι πολύ λιγότερα. Εννοείται με λιγότερα έσοδα, αλλά εκεί μπορούμε μόνοι μας να φέρουμε την εξυγίανση. Αρκεί επαναλαμβάνω, ο πρόεδρος να είναι σοβαρός και προσηλωμένος στον στόχο. Ο Αρειανός είναι τέτοια πάστα οπαδού, που αν του δείξεις ότι προσπαθείς και κάτι καταφέρνεις, θα σε ακολουθήσει πιστά και θα σου δώσει ό, τι έχει.

Κι εδώ φτάνουμε στο δια ταύτα. 

Το να λέμε στους συν-Αρειανούς μας να στηρίξουν, δεν έχει καμία ουσία αν δεν κάνουν μεγάλη προσπάθεια όσοι κατέχουν θεσμικές θέσεις. Το να πάμε στο γήπεδο δεν φτάνει. Όπως δεν είναι δυνατόν να παίρνουν τα μυαλά μας αέρα από κάνα δυο νίκες!
Αυτό που χρειάζεται είναι σοβαρότητα, υπευθυνότητα και αυτογνωσία όσων διοικούν.
Χρειάζεται στην ουσία η ηγεσία ενός τόσο μεγάλου σωματείου να είναι ανάλογη του μεγαλείου του.
Κάθε τι λιγότερο, είναι ημίμετρο.
Οποιοσδήποτε μέτριος παράγοντας, είναι σαν ασπιρίνη κατά του καρκίνου.
Οτιδήποτε άλλο εκτός από τον Άρη να πρωταγωνιστεί, είναι απλά... εικονική πραγματικότητα!!!

                                                                          Γιάννης Zoel Τραϊανός

Μην τρελαίνεστε...

Επιτέλους ήρθε η πρώτη νίκη (1-2) για τον Άρη και άρχισε να δείχνει σημάδια ζωής.
Όμως τα πανηγύρια κι ο ενθουσιασμός καλό είναι να κρατήσουν λίγο.
Κάθε εβδομάδα θα έχουμε ένα διαφορετικό παιχνίδι που θα πρέπει να παλεύει πολύ η ομάδα για να το πάρει.

Έτσι κι αλλιώς ουσιαστική βελτίωση δεν υπήρξε χθες.
Η ανατροπή ήρθε από ένα στημένο και μια ατομική ενέργεια.
Τακτικά η ομάδα ήταν ακόμα μια φορά ασύνδετη, χωρίς πλάνο και επιμένω πως όσο κι αν προσπαθεί ο προπονητής να διορθώσει την κατάσταση, θέλει πολύ χρόνο για να βελτιώσει όσα δεν δούλεψε ο προηγούμενος στην προετοιμασία.
Το πάθος και η θέληση για νίκη ήταν εμφανέστατα, αλλά το οτι τα παιδιά έκαναν πάλι πολλά ατομικά λάθη δεν αλλάζει.

Μιλώντας για ατομικά λάθη, η ανατροπή ήρθε με μια ατομική ενέργεια, την ώρα που όλα έδειχναν πως στο παιχνίδι δεν θα υπήρχε άλλο γκολ.
Εννοείται πως στο ποδόσφαιρο χρειάζονται οι ατομικές ενέργειες και η ποιότητα κάποιων μονάδων είναι πολλές φορές ο μόνος τρόπος να κερδίσει μια ομάδα, αλλά τακτικά χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά.
Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε σέντρα ή κόρνερ αντιπάλου τρέμουμε μήπως δεχτούμε γκολ...
Η άμυνα χρειάζεται ακόμα δουλειά.
Κι όχι μόνο οι τέσσερις της άμυνας, αλλά όλη η ομάδα πρέπει να μάθει να αμύνεται.
Και επιθετικά, το είδαμε και στο τελευταίο παιχνίδι πως οι παίχτες δεν βρίσκονται εύκολα.
Τα χαφ και οι αμυντικοί ήταν κοντά σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια, αλλά η επίθεση αποκομμένη.

Έχει πολύ δουλειά ακόμα ο Μιλίνκοβιτς και προσωπικά τον πιστεύω.
Έχει δείξει κάποια καλά στοιχεία και με την διακοπή ίσως βρει χρόνο να δουλέψει κάποια επιπλέον πράγματα ώστε η ομάδα να γίνει λίγο πιο αποτελεσματική και καλύτερη στην αμυντική της λειτουργία.
Στην τελική οι παίχτες αυτοί είναι και δεν μπορούν να αλλάξουν.

Όσον αφορά δύο παίχτες που άκουσαν πολλά, ο Έλσνερ δείχνει πως τελικά μπορεί να βοηθήσει ποικιλοτρόπως, αλλά ο Ίμπε δεν μου γεμίζει το μάτι... τουλάχιστον δεν βλέπω κάτι θετικό από αυτόν όταν παίζει στα άκρα...
Τέλος, η αποβολή του Τσουμάνη ίσως δώσει την ευκαιρία σε κάποιον άλλο να δείξει πως μπορεί ν' ανταπεξέλθει καλύτερα στο αριστερό άκρο της άμυνας.

Το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο ακόμα και ο Άρης είναι υποχρεωμένος να κάνει κι άλλες νίκες, γιατί μόνο εύκολη δεν θα είναι κι αυτή η σεζόν.
Εμείς τουλάχιστον θα είμαστε πάντα δίπλα στην ομάδα όποιος κι αν είναι ο πρόεδρος, όπως κι αν λέγεται ο προπονητής κι όσο καλοί ή κακοί κι αν είναι οι παίχτες.
Γιατί είμαστε Άρης.
Ας το καταλάβουν όλοι μέσα στην ομάδα αυτό κι ας κάνουν αυτό που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν γιατί υπερασπίζονται τον Θεό του πολέμου.



                                                                            Γιάννης Zoel Τραϊανός