Τίποτα δε θα είναι εύκολο

Μετά την χθεσινή κλήρωση για τον 2ο προκριματικό γύρο του Conference League είναι απόλυτα λογικό να υπάρχει ενθουσιασμός και αισιοδοξία στις τάξεις του κόσμου του Άρη, καθώς για μια ακόμη χρονιά η άσημη Γκόμελ από την Λευκορωσία φαίνεται πως ανοίγει το δρόμο αρχικά για μια πρόκριση και μετέπειτα για κάτι καλύτερο συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια.

Φυσικά μια ομάδα που έχει στην πλάτη της δύο απροσδόκητους αποκλεισμούς από Κοβαλίβκα και Αστάνα τα δύο αμέσως προηγούμενα χρόνια δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να εφησυχάσει και να θεωρήσει τίποτα δεδομένο. Όταν μάλιστα στο περσινό ζευγάρι αγώνων έχει σε βάρος της τρία γκολ (Δύο στο Καζακστάν, ένα στη Θεσσαλονίκη) χωρίς να δεχθεί ούτε ευκαιρία τότε νομίζω πως η όποια αλαζονεία και αμετροέπεια δεν έχουν ή τέλος πάντων δεν θα πρέπει να έχουν καμία απολύτως θέση στην ψυχολογική μας κατάσταση. 

Υπάρχει βεβαίως το επιχείρημα ό, τι φέτος με τον Χερμάν Μπούργος στο τιμόνι τα πάντα είναι διαφορετικά. Ωστόσο και κατά το παρελθόν θυμάμαι πως πιστεύαμε ακριβώς το ίδιο και τα πράγματα όχι απλώς δεν συνέπλευσαν με τις ατομικές μας προσδοκίες, αλλά στο τέλος εμείς οι ίδιοι που πιστέψαμε σε κάτι καλύτερο είμασταν οι πρώτοι που στο τέλος της σύντομης διαδρομής αναθεματίσαμε και απολύτως δικαιολογημένα γυρέψαμε εξηγήσεις και ευθύνες από διοίκηση και ποδοσφαιριστές. 

Επειδή λοιπόν τα παθήματα πρέπει κάποια στιγμή να γίνονται μαθήματα θα μου επιτρέψετε μέχρι να δούμε τι ακριβώς θα γίνει να κρατώ μικρό καλάθι, αφού ο Άρης έχει δυστυχώς αποδείξει τουλάχιστον προς ώρας πως δεν μπορεί να αποκαταστήσει το όνομα του στο Ευρωπαϊκό στερέωμα.

Αυτά που έγραψα παραπάνω μπορεί να μην ηχούν καλά στα αυτιά της πλειοψηφίας του κόσμου και να τον ξενερώνουν, όμως στη ζωή μου έχω μάθει να είμαι πραγματιστής και να περιμένω πριν εκστομίσω την οποιαδήποτε μεγαλοστομία. Αυτή η τακτική νομίζω πως θα είναι και το κλειδί της επιτυχίας για το σύλλογο και τον κόσμο του που αμφότεροι εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν πρόβλημα νοοτροπίας. 

Με το στόμα κλειστό λοιπόν και τις πράξεις για μια φορά να μιλούν πιστεύω ακράδαντα πως έχουμε όλες τις προδιαγραφές βήμα-βήμα να γίνουμε μάρτυρες μιας Ευρωπαϊκής πορείας αντάξιας του ονόματος του Άρη ο οποίος τα τελευταία χρόνια αδίκησε πολλές φορές τον εαυτό του πικραίνοντας τον κόσμο του.

Ένας κύκλος απαιτήσεων

 

Η ομάδα του Άρη τα τελευταία χρόνια κάνει μια προσπάθεια να καθιερωθεί στα ψηλά στρώματα σε ότι αφορά το αγωνιστικό της κομμάτι. Το αν το καταφέρνει απόλυτα είναι υποκειμενικό και θα ήθελα να το αφήσω στην κρίση του καθενός, καθώς όπως έχω ξαναγράψει ο καθένας από μας έχει τον Άρη (Και έτσι πρέπει) διαφορετικά στο μυαλό του.

Αυτό που έχω την ανάγκη να σχολιάσω είναι πως ακόμη και σήμερα που βάσει των όσων έχουμε δει στο γήπεδο δεν βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν έχουνε να διαχειριστούμε και τουλάχιστον ένα πρόβλημα που δεν αφορά το αγωνιστικό κομμάτι και δεν ευθυνόμαστε σε καμία περίπτωση για αυτό.

Η στήριξη προς την ομάδα είναι ένα κεφάλαιο που δεν μπορεί να οριστεί εύκολα, καθώς μπορεί να εκφραστεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους που τους γνωρίζει η τσέπη του καθενός. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να υπάρξει από όλους σε μια εποχή που κοινωνικοοικονομικά είναι αφόρητα δύσκολη για κάθε νοικοκυριό. 

Αυτό που οφείλει να κάνει ο μεγαλομέτοχος της ομάδας είναι για μια φορά να δικαιώσει τις προσδοκίες του κόσμου του Άρη που επιτέλους κάτι περιμένει κι αυτό το κάτι δεν το επιζητά μοιρολατρικά ως ένας κόσμος που έμαθε να παραπονιέται, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως το δικαιούται βάσει της υπομονής και της στήριξης που έχει δείξει και αποδείξει στοιχεία με τα οποία εδώ και χρόνια πορεύεται και μάλιστα χωρίς να του ανταποδοθεί το παραμικρό. 

Η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην τρίτη θέση ήταν αναμφίβολα κάτι πολύ σημαντικό σε ότι αφορά το πρεστίζ της ομάδας, ωστόσο αν θέλουμε πραγματικά να ονειρευόμαστε και όχι να ονειροβατούμε πρέπει το δίχως άλλο να ανοίξει ένας κύκλος ολοένα και περισσότερων απαιτήσεων ο οποίος δε θα κλείσει ποτέ. Ένας δρόμος στον οποίο νομοτελειακά πρέπει να βαδίσουμε αν δεν θέλουμε ότι πετύχαμε τα προηγούμενα χρόνια να είναι το ταβάνι μας.

Ο κος Καρυπίδης μέχρι αυτή τη στιγμή έφτασε την ομάδα σε ένα σημείο Άλφα, ένα σημείο που μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα, αλλά δεν καλύπτει τις πλειοψηφίες ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα δεν πρέπει να τις καλύπτει. Θα πρέπει λοιπόν με την απαραίτητη αναγνώριση στα μέχρι τώρα θετικά που έχει προσδώσει να μην κάνει το οτιδήποτε άκριτα διότι ως ισχυρός άνδρας ασκεί μια μορφή εξουσίας και οι εξουσίες πρέπει να κρίνονται καθημερινά, όχι τιμωρητικά, αλλά με σκοπό να μην επαναπαύονται.

Κλείνοντας λοιπόν αυτό που ιδανικά θα ήθελα είναι να μην υπάρχει κόσμος που ξοδεύει  έτσι εύκολα το μπράβο του στον ιδιοκτήτη του Άρη για ένα στόρι που πιθανόν να έκανε στο ίνσταγκραμ ή για μια φανταχτερή μεταγραφή του, αλλά να επικεντρωθούμε στην ουσία με στόχο την επίτευξη σπουδαίων πραγμάτων που αν υλοποιηθούν επί ημερών Θόδωρου Καρυπίδη θα αναγκάσουν μέχρι και τον πιο δύσπιστο να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα του στην σύγχρονη ιστορία του συλλόγου.