Το καλοκαίρι που έρχεται είναι ίσως το πιο κομβικό από όλα όσα έχουν περάσει για το μπασκετικό τμήμα κι αυτό το πιστεύω ακράδαντα διότι σαν οργανισμός έχουμε σπαταλήσει άπειρες ευκαιρίες οι οποίες παρουσιάστηκαν στο δρόμο μας το προηγούμενο διάστημα. Έχουν χαθεί πάρα πολλές ημέρες γόνιμου διαλόγου τις οποίες μετατρέψανε κυρίως οι κατά καιρούς αρμόδιοι για την εύρεση λύσεων σε τυπικές ανωφελείς και ανούσιες κουβέντες που στο τέλος της μέρας δεν προσέφεραν τίποτα στην ομάδα.
Επέλεξα να τοποθετηθώ για αυτά τα ζητήματα σήμερα που για τον σύλλογο Άρη γενικότερα είναι μια μέρα ιδιαίτερη και ξεχωριστή, αφού σαν σήμερα πριν 28 χρόνια το τμήμα μπάσκετ πανηγύρισε τον πρώτο μη εγχώριο τίτλο του στο Τορίνο της Ιταλίας επικρατώντας επί της Εφές Πίλσεν με 50-48.
Αυτό που θα ήθελα να τονίσω με την σημερινή μου αρθρογραφία είναι πως το ιερό στα αυτιά και τη συνείδηση μου Άρη θυμήσου δεν θα πρέπει να λησμονηθεί ούτε φυσικά να θαφτεί από κανέναν, ωστόσο αυτό που επιβάλλεται να ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να μην αφεθεί στη μοίρα του ο Άρης του παρόντος και πολύ περισσότερο του μέλλοντος. Μια ομάδα παραμελημένη που συνεχίζει και δεν τα παρατά απλώς επειδή ο κόσμος της και λίγοι ακόμα ρομαντικοί δεν της έδωσαν την χαριστική βολή ώστε να σταματήσει να αναπνέει.
Τους ανθρώπους αυτούς λοιπόν, καθώς και μια ιστορία για την οποία περηφανευόμαστε καλούμαστε να μην ξεχάσουμε φέτος το καλοκαίρι που ξανά τονίζω ότι θα είναι το πλέον κρίσιμο, αφού η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το άθλημα γενικότερα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί μόνιμη δικαιολογία ώστε να βρίσκουν χώρο και χρόνο αδράνειες, λάθη και παραλείψεις εντός του διοικητικού τοπίου.
Η ομάδα στο παρκέ αποδεικνύει κάθε μέρα όλο και περισσότερο πως αγωνιστικά δε θα έχει κανένα απολύτως πρόβλημα μέχρι και τη λήξη της περιόδου. Θα πρέπει λοιπόν όλοι μαζί συντεταγμένα με πρωτεργάτες τους υπεύθυνους για τη λήψη της οποιασδήποτε απόφασης να σηκώσουμε τα μανίκια ώστε να μπορέσει αυτή πολύπαθη ομάδα να ανταποκριθεί και να ανταπεξέρθει στις δυσκολίες που νομοτελειακά θα προκύψουν.
Καταληκτικά αυτό που θα ήθελα να μείνει ως επιμύθιο του σημερινού μου κειμένου είναι πως σίγουρα θα πρέπει να εξακολουθήσει να αποτελεί φάρο το παρελθόν, αλλά σε κάθε περίπτωση οδηγός επιβάλλεται να αρχίσει να γίνεται το μέλλον.
