Κάτι πάει στραβά με την Κ.Μ.Α.

Το Σάββατο λοιπόν 27/4 πραγματοποιήθηκε η Γ.Σ. της Κ.Μ.Α. στην οποία συγκεντρώθηκε μερίδα των φίλων της ομάδος ούτως ώστε να βρει μια χρυσή τομή και εν συνεχεία μια λύση στο πρόβλημα του ΑΡΗ.
Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσω πώς εάν και ήμουν παρών στην συνέλευση άφησα επίτηδες να περάσουν λίγες μέρες και έπειτα να γράψω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς που μου δημιουργήθηκαν. Φτάνοντας γύρω στις 15.30 το μεσημέρι του Σαββάτου στο Βελλίδειο είχα την αίσθηση πώς η συγκεκριμένη συνέλευση θα αποτελούσε σταθμό,όσο και το κεντρικό σημείο αναφοράς για την πορεία του συλλόγου,οι προσδοκίες μου όμως ουσιαστικά αποδείχθηκε πώς ήταν ένα απατηλό όνειρο, καθώς λύση για μια ακόμη φορά δεν βρέθηκε.

Πρέπει να γίνει σαφές προς πάσα κατεύθυνση το γεγονός ότι τέτοιου είδους ζωτικής σημασίας συνελεύσεις πρέπει να αποφέρουν αποτελέσματα προόδου και μάλιστα άμεσα. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι ότι η Κ.Μ.Α. δεν έχει τουλάχιστον μέχρι την συγκεκριμένη στιγμή το ειδικό βάρος ούτως ώστε να βγάλει την ομάδα από αυτόν τον κυκεώνα προβλημάτων στον οποίο έχει περιέλθει. Θεωρώ απαράδεκτο σε μια περίοδο που ο ΑΡΗΣ οικονομικά διατηρείται στην ζωή με μάσκα οξυγόνου, εμείς να αναλωνόμαστε και να σπαταλάμε πολύ και πολύτιμο χρόνο σε ανούσιες συζητήσεις του τύπου πόσο θα πρέπει να κοστολογείται η ετήσια συνδρομή των μελών στον φορέα.

Όταν κάποιος ασθενής έχει καρκίνο και μάλιστα στο τελευταίο στάδιο πρέπει και οφείλει να κοιτάξει πώς θα σώσει έστω και την τελευταία στιγμή την παρτίδα της ζωής του αδιαφορώντας για το οποιοδήποτε κόστος, καλώς ή κακώς αυτό στο κιτρινόμαυρο στρατόπεδο δεν συμβαίνει και πραγματικά είναι απορίας άξιο το γιατί. Από εκεί και πέρα όλο αυτό το κλίμα αρνητισμού μπορεί να αλλάξει μόνο με δραστικές,γρήγορες, όχι όμως βιαστικές λύσεις. Ο ΑΡΗΣ των αντιπαραθέσεων πρέπει κάποια στιγμή να περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να δώσει την θέση του σε μια ομάδα που θα αποπνέει υγεία και θα αφήσει πίσω της τα κρούσματα διχασμού που είχαν αναπτυχθεί τα προηγούμενα χρόνια.

Από τότε που ξεκίνησα να παρακολουθώ την ομάδα σε ηλικία 7 ετών δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω και πολλά πράγματα άκουγα όμως από ανθρώπους με πολύ περισσότερη εμπειρία από μένα να έχουν στο στόμα τους μόνο μια λέξη αυτή της υπομονής. Σιγά-σιγά τα χρόνια πέρασαν φτάσαμε στο σήμερα και είναι πραγματικά περίεργο 11 χρόνια μετά να ξανά ακούω πάλι τα ίδια χωρίς καμία απολύτως παραλλαγή, ούτε ένα βήμα μπροστά η νοοτροπία της μιζέριας μου σμπαράλιασε το μυαλό και το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πώς δεν είμαι από την φύση μου απαισιόδοξος.

Όπως ανέφερα και παραπάνω λοιπόν ο ΑΡΗΣ είναι μια ομάδα που πάσχει διαχρονικά από την νόσο του καρκίνου που δυστυχώς έχει κάνει πάρα πολλές μεταστάσεις και αυτό το λέω έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης που επικρατεί, αυτό που με θλίβει είναι ότι δεν αγωνιζόμαστε για την σωτηρία του εαυτού μας.

Για έναν ΑΡΗ σε στέρεες βάσεις

Με όλα όσα θα γράψω στο σημερινό μου άρθρο ξέρω πολύ καλά πως ελοχεύει ο κίνδυνος να χαρακτηριστώ γραφικός, ωστόσο εγώ δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να τα γράψω ξανά και ξανά,μιας και κρίνω ότι είναι απαραίτητο να λέγονται και να ακούγονται διαρκώς μέχρι να τα αντιληφθεί και ο τελευταίος Αρειανός στον πλανήτη.

Η χρονιά αγωνιστικά έστω και την τελευταία στιγμή σώθηκε, από εκεί και πέρα όμως αυτό απαγορεύεται να σημαίνει ότι στις τάξεις της ομάδας πρέπει να επέλθει εφησυχασμός,αντιθέτως τώρα είναι η στιγμή στην οποία θα πρέπει η κιτρινόμαυρη ομάδα να ανασυνταχθεί επιδεικνύοντας τα απαιτούμενα αντανακλαστικά και παράλληλα ψάχνοντας για μια βιώσιμη λύση που θα επιτρέψει στο πρόσωπο του κόσμου το χαμόγελο, το οποίο δυστυχώς εξέλειπε κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα στην διάρκεια της εφετινής περιόδου.

Παρατηρώ καθημερινά πολλούς να αναρωτιούνται για το πώς μπορεί αυτή η ομάδα να ξεφύγει από τον οικονομικό κυκεώνα προβλημάτων στον οποίο έχει περιέλθει. Αυτό που ανέκαθεν πίστευα ακράδαντα πώς η ιστορία για να ξαναγραφτεί απαιτεί απαραιτήτως μια νέα λευκή σελίδα, διότι αν επιδιώξουμε να γράψουμε πάνω στις ήδη κακογραμμένες σελίδες θα δημιουργήσουμε εκ νέου ένα συνονθύλευμα σε όλα τα επίπεδα. Άποψη μου λοιπόν είναι ότι όπως αναφέρω και στον τίτλο του κειμένου μου ο ΑΡΗΣ επιβάλλεται να οικοδομηθεί και πάλι λιθαράκι-λιθαράκι από την αρχή, με την ελπίδα αυτήν την φορά να μην γκρεμιστεί ξανά.

Βεβαίως στην ζωή μου δεν έχω μάθει ποτέ να τρέφω αυταπάτες φοβούμενος να αντικρίσω κατάματα την αλήθεια και αναμφίβολα αυτό με δίδαξε πώς η Αναγέννηση δεν μπορεί να εμφανιστεί ως άλλος φάντης μπαστούνι εν μία νυκτί. Για αυτό το λόγο λοιπόν φρόντισα από πολύ μικρή ηλικία να έχω σαν τρόπο ζωής αυτό που αναφέρει ένα αν μη τι άλλο σοφό Γερμανικό γνωμικό ότι δηλαδή η υπομονή είναι μεν ένα πολύ πικρό φυτό,το οποίο όμως έχει έναν εξίσου γλυκό καρπό.

Στοιχηματίζω πώς όλοι όσοι θα διαβάζετε το εν λόγω κείμενο αυτήν την στιγμή θα αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν ο ΑΡΗΣ να είναι ένα βήμα πριν την ολική οικονομική του καταστροφή και εγώ να συνιστώ διαρκώς υπομονή. Η απάντηση λοιπόν στο παραπάνω ρητορικό ερώτημα που έθεσα είναι πάρα πολύ απλή. Όπως συμβαίνει και στον κύκλο της καθημερινής μας ζωής οι άνθρωποι μερικές φορές να έρχονται αντιμέτωποι με τον θάνατο και να καταφέρνουν να τον νικήσουν,έτσι και στον αθλητισμό μια ομάδα,πόσο μάλλον όταν είναι ιστορική αντιμετωπίζει το φάσμα του αφανισμού κερδίζοντας το βλέπει το μέλλον της που μέχρι πριν λίγο καιρό έμοιαζε δυσοίωνο και ζοφερό τώρα να παίρνει άλλη μορφή και διαστάσεις.

Τα λόγια αυτά δεν τα γράφω ούτε για να χρυσώσω κανένα χάπι,ούτε φυσικά για να ωραιοποιήσω καμία κατάσταση, μιας και έχω εξαρχής επίγνωση της όλης κατάστασης που λαμβάνει χώρα στον Σύλλογο, ωστόσο θεωρώ πώς εφόσον έχουμε καταφέρει να υπερκεράσουμε τον πρώτο σκόπελο που βρέθηκε μπροστά μας, αυτόν του υποβιβασμού,δεν βρίσκω το λόγο γιατί να μην επιχειρήσουμε να ξεπεράσουμε και τον δεύτερο.

Επειδή όμως ένα νόμισμα έχει πάντοτε δύο όψεις κατανοώ απόλυτα πώς στην προσπάθεια οικονομικής εξυγίανσης της ομάδος,δεδομένης πάντα και της κρίσης που επικρατεί στην χώρα δεν μπορούμε να συνεισφέρουμε όσο πραγματικά θα θέλαμε,μπορούμε όμως να λειτουργήσουμε ως ο κινητήριος μοχλός ή αν προτιμάτε ως η κινητήριος δύναμη πιέζοντας έτσι τις καταστάσεις ούτως ώστε να δρομολογηθούν οι ποθητές,όσο και απαραίτητες εξελίξεις λίγο νωρίτερα μιας και χρειάζονται ομολογουμένως γρήγορες αλλά όχι βιαστικές κινήσεις.

Φίλοι του ΑΡΗ θα ήθελα να σας καλωσορίσω στο YellowTripΑΡΗΣ ,ένα blog το οποίο επέλεξα να ανοίξω μετά από πολύ σκέψη,καθώς ήταν μια κίνηση που επεδίωκα να κάνω εδώ και μήνες, αλλά επειδή ένα τέτοιου είδους εγχείρημα απαιτούσε πολύ λεπτούς χειρισμούς το ανέβαλα συνεχώς,μιας και όταν θα ερχόταν η ώρα ήθελα για το καλό της αγαπημένης μας ομάδος να αισθάνομαι απόλυτα έτοιμος.

Θα ήθελα λοιπόν η συγκεκριμένη προσπάθεια η οποία ξεκινάει με πολύ μεγάλη όρεξη και μεράκι από την δική μου πλευρά να αγκαλιαστεί και από όλους εσάς ούτως ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσω πώς θα καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια έτσι ώστε τα κείμενα που θα δημοσιεύονται μελλοντικά θα έχουν να δώσουν αρκετά πράγματα, πάντοτε φυσικά στο μέτρο του δυνατού για να ικανοποιηθεί μέχρι και ο τελευταίος Αρειανός που θα θέλει να γίνει μέλος αυτής της οικογένειας που έχω σκοπό να δημιουργήσω,από εκεί και πέρα όμως το πόσο μεγάλη ή όχι θα είναι αυτή το αφήνω στην δική σας αξιόλογη και αντικειμενική κρίση.

Μια ακόμη από τις πολλές σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου πριν το ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας είναι και η δύσκολη θέση στην οποία βρισκόταν και βρίσκεται ακόμα η ομάδα μας, διότι σε μια περίοδο η οποία χαρακτηρίζεται από όλους κάτι παραπάνω από δύσκολη χωρίς ίχνος αμφιβολίας η δημιουργία ενός νέου blog αποτελεί ένα μεγάλο,εξίσου όμως ελπιδοφόρο στοίχημα το οποίο έχω σκοπό να κάνω τα πάντα για να το κερδίσω. Ελπίζω τα δικά μου όνειρα να βρουν και άλλους αποδέκτες, μιας και γενικότερα μέσα στον κύκλο της ζωής είναι ότι καλύτερο για εσένα προσωπικά και δευτερευόντως για τους ανθρώπους που σε περικλείουν οι προσπάθειες σου να βρίσκουν ανταπόκριση.