Άκουγα και έβλεπα πολλούς συναρειανούς μου να υποστηρίζουν σχεδόν με μανία την άποψη πως όσο θα βρίσκεται ο Άγγελος Χαριστέας μέσα στην ομάδα το καράβι θα πλέει σε ήρεμα νερά. Προσωπικά δεν ενστερνίστηκα, αλλά ούτε και απέρριψα ποτέ αυτό το ενδεχόμενο, άλλωστε από τη φύση μου ήμουν πάντοτε εγκρατής σε οτιδήποτε αφορούσε την ομάδα πλην της αγάπης μου για αυτήν, αφού ανέκαθεν πάντα περίμενα να δω αν τα λόγια θα μετουσιωθούν σε πράξεις και ύστερα να κρίνω.
Την ημέρα που ο Θόδωρος Καρυπίδης με τον Άγγελο Χαριστέα παρέθεσαν κοινή συνέντευξη τύπου είδα εκ νέου πρόσωπα χαμογελαστά και ανθρώπους που μέσα από τα σχόλια τους αντιλήφθηκα ότι πίστεψαν σε ένα μακρόπνοο σχέδιο, σε ένα δημιουργικό πλάνο όπως έχουμε συνηθίσει να το αποκαλούμε τον τελευταίο πάρα πολύ καιρό στην Ελλάδα ασχέτως που ενδεχομένως και να μην έχουνε ιδέα ως άνθρωποι τι πραγματικά σημαίνει κάτι τέτοιο.
Από σήμερα λοιπόν ο Άγγελος Χαριστέας αποτελεί παρελθόν από το σύλλογο, μιας και το μεσημέρι υπέβαλλε την παραίτηση του. Το ότι αυτή του η απόφαση σχετίζεται ενδόμυχα με την αποπομπή του Μίχαελ Ένινγκ το θεωρώ δεδομένο όπως πιστεύω λίγο-πολύ όλοι μας άσχετα που κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποδειχθεί.. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που ο ίδιος εμπιστευόταν από την κοινή τους πορεία στην Γερμανία και εν συνεχεία τον πρότεινε στον ισχυρό άνδρα της Π.Α.Ε. ως έναν άνθρωπο ιδανικό για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας στη μετά Σάββα Παντελίδη εποχή. Οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο τρόπος αποδέσμευσης του κατά πάσα πιθανότητα ενόχλησε τον πρώην πλέον αθλητικό διευθυντή της ομάδας.
Κάπου εδώ όμως νομίζω ότι προκύπτουν δύο δικαιολογημένα ερωτήματα που πιστεύω ότι ταλανίζουν την πλειοψηφία του κόσμου. Πρώτα από όλα γιατί ο Άγγελος Χαριστέας φάνηκε να δίνει τη συγκατάθεση του για το διαζύγιο με τον Γερμανό προπονητή εφόσον διαφωνούσε; Και δεύτερον για ποιο λόγο καθυστέρησε 5 ημέρες να υποβάλλει την παραίτηση του εφόσον το χάσμα και η διάσταση απόψεων αποδείχθηκαν αγεφύρωτα μεταξύ αυτού και της διοίκησης;
Συμπερασματικά για άλλη μια χρονιά κάτι φαίνεται να πήγε πολύ λάθος και το ροζ συννεφάκι στο οποίο κάποιοι ήθελαν να τοποθετήσουν τον κόσμο κατέπεσε κι αυτό δεν το λέω έχοντας καμία διάθεση χλευασμού απέναντι σε μια δυσάρεστη κατάσταση που ανέκυψε και πάλι. Όπως και να έχει όμως όταν κατι μη φυσιολογικό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά μοιραία κάποτε μετατρέπεται σε φυσιολογικό, καθώς έχει αποδειχθεί περίτρανα πλέον ότι αυτή η ομάδα σκέφτεται και δρα αυτοκαταστροφικά λες και θρέφεται από τα προβλήματα και τις αναταραχές της.
Όπως βλέπουμε λοιπόν οι δυο νίκες στα πρώτα ισάριθμα παιχνίδια δεν μπόρεσαν να σταθούν ικανές ώστε να μας απαλλάξουν από τις διαχρονικές παθογένειες που ταλαιπωρούν αυτή την ομάδα κάτι που δίνει το δικαίωμα στον οποιοδήποτε να θεωρήσει πως μια τέτοια το δίχως άλλο αρνητική εξέλιξη θα μας φέρει αντιμέτωπους με δυσάρεστες καταστάσεις αν κάτι από εδώ και στο εξής δεν πάει όπως αναμένεται.
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι δύσκολο να επηρεαστεί η ομάδα στο αγωνιστικό σκέλος από την είδηση που γνωστοποιήθηκε σήμερα. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορώ και να το αποκλείσω, αφού έχουμε παρατηρήσει και σε παρελθοντικούς χρόνους ότι μια αρνητική εξέλιξη είναι ικανή να γεννήσει προβλήματα στον Άρη ακόμη κι αν δεν αφορά την εικόνα της στον αγωνιστικό χώρο αυτή καθ΄αυτή.
Την ώρα που η κιτρινόμαυρη ομάδα ετοιμάζεται για ένα κομβικό παιχνίδι στο Βόλο το κλίμα στο εσωτερικό της φαίνεται δυστυχώς για άλλη μια φορά να έχει διαταραχθεί, μόνο που αυτή τη χρονιά κάτι τέτοιο συνέβη πριν καλά καλά εκκινήσει η αγωνιστική σεζόν.
Από προχθές και μετά τον άδοξο αποκλεισμό από την Κόλος Κοβαλίβκα προσπαθώ να βάλω με κάθε τρόπο σε μια τάξη την ομολογουμένως ταραγμένη σκέψη μου κι αυτό διότι δεν μπορώ να διανοηθώ ότι για έναν ακόμη χρόνο η αγαπημένη μας ομάδα την πάτησε και εξετέθει ως ένας πρωτόπειρος οργανισμός που δεν διδάχθηκε τίποτα από όσα έχει περάσει τα προηγούμενα χρόνια.
Όποιος νομίζει ότι μια αποπομπή προπονητή μπορεί να τα σκεπάσει όλα και να διαγράψει μονομιάς ότι έγινε πολύ φοβάμαι, αλλά νομίζω ότι μακροπρόθεσμα θα πέσει από τα σύννεφα, καθώς ποτέ δεν φταίει μόνο ένα πρόσωπο για την αποτυχία μιας ομάδας, όπως άλλωστε έχω ξαναγράψει οι ευθύνες είναι συνολικές και πάντα επιβάλλεται να έχουν ονοματεπώνυμο. Το ότι ο Άρης λοιπόν έχασε μια τεράστια ευκαιρία να ανασάνει οικονομικά μετά από ένα χωρίς αμφιβολία πολυδάπανο καλοκαίρι δεν μπορεί να αποτελεί ευθύνη μόνο του Μίχαελ Ένινγκ.
Επειδή όμως η ζωή κυλάει μπροστά δε θα ήθελα με αυτό μου το άρθρο να σταθώ τόσο στο χθες όσο στο αύριο που έρχεται. Ένα αύριο που το θεωρώ δύσκολα διαχειρίσιμο από κάθε άποψη, καθώς το θέμα δεν είναι ο επόμενος προπονητής που θα έρθει, αλλά το κατά πόσο θα μπορέσει αυτός να δουλέψει κάτω από συνθήκες ηρεμίας σε μια ομάδα που για ένα αρκετά μεγάλο τουλάχιστον χρονικό διάστημα δεν θα την γνωρίζει.
Πριν συνεχίσω να αναπτύσσω το σκεπτικό μου θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι κανένα από τα ονόματα που ακούστηκαν για τον πάγκο της ομάδας δεν μου ενέπνευσαν εμπιστοσύνη. Από τη στιγμή που όμως ο Άρης βρήκε τον τρόπο να τα θαλασσώσει για άλλη μια φορά το όνομα του διαδόχου του ΜίχαελΈνινγκ έχει ελάχιστη σημασία όσο περίεργο κι αν μοιάζει αυτό, μιας και δυστυχώς πρόκειται για μια ακόμα ειδική κατάσταση από τις πάρα πολλές που συνηθίσαμε να ζούμε τα τελευταία χρόνια.
Για μένα όλο το ζουμί και η ουσία μιας στείρας συζήτησης που λαμβάνει χώρα είναι το να μπορέσει κάποτε η ομάδα να αλλάξει χαρακτήρα όσο και τρόπο σκέψης κι αυτό είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά τον ισχυρό άνδρα της Π.Α.Ε. Άρης ο οποίος επί 5 συναπτά έτη διέθεσε αρκετά χρήματα εντούτοις δεν κατάφερε ποτέ μέχρι σήμερα να φέρει έναν άνθρωπο εγνωσμένης αξίας για την άκρη του πάγκου παρά προσπάθησε με διαρκείς κινήσεις να επουλώσει μια πληγή που φαίνεται μέχρι τώρα τουλάχιστον να μην έχει γιατρευτεί.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και μια ομάδα που αύριο υποχρεούται να δώσει ένα κρίσιμο όπως έγραψα και στην αρχή παιχνίδι ίσως όχι τόσο από βαθμολογικής πλευράς, αλλά σε κάθε περίπτωση αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό τότε πιστεύω πως μοιραία το αρνητικό κλίμα θα διογκωθεί.
Η επίκληση στο συναίσθημα αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί μέχρι και σήμερα έναν από τους βασικότερους τρόπους πειθούς κι αυτό φαίνεται να το έχουν εμπεδώσει πολύ καλά οι άνθρωποι του μπασκετικού Άρη. Αυτό όμως που νομίζω ότι δεν έχει υπολογιστεί καλά από πλευράς τους είναι ότι ένας κόσμος που επί σειρά ετών βοηθά ξανά και ξανά κάποια στιγμή νομοτελειακά θα κουραστεί ψυχικά και θα πληγεί οικονομικά.
Από την πρώτη μέρα που αποφασίστηκε ότι η μπασκετική ομάδα την επόμενη σεζόν θα κινηθεί υπό το καθεστώς πολυμετοχικότητας για να είμαι ειλικρινής είχα κάποιες επιφυλάξεις τις οποίες δυστυχώς συνεχίζω να διατηρώ και το αναφέρω αυτό διότι ακόμη και σήμερα που οι άνθρωποι της Κ.Α.Ε. ΑΡΗΣ παρέθεσαν συνέντευξη τύπου με σκοπό να επεξηγήσουν και να αναλύσουν το πλάνο τους δε μας έκαναν σοφότερους.
Πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο κόσμος της ομάδας έχει όλη την καλή διάθεση και το μεράκι να βοηθήσει αγκαλιάζοντας την οποιαδήποτε προσπάθεια αρκεί να κατανοήσει ότι αυτή του η κίνηση θα οδηγήσει σε κάτι το οποίο θα είναι ουσιαστικό και πάνω από όλα επωφελές για τον ίδιο τον Άρη. Από εκεί και πέρα το να επενδύουμε εν έτη 2020 για μια ακόμη φορά στο συναίσθημα και το φιλότιμο του κόσμου θεωρώ πως είναι μια πράξη η οποία αν μη τι άλλο ενέχει μεγάλο ρίσκο υπό την έννοια ότι ο χώρος του μπάσκετ και κατ΄επέκταση ο ίδιος ο Άρης έχουν ήδη εδώ και πάρα πολλά χρόνια απαξιωθεί και για να επεκτείνω ακόμη περισσότερο αυτή μου την αναφορά θα πρέπει να τονίσω ότι ανεξάρτητα από την κατάσταση που επικρατεί στο άθλημα αυτό καθ΄αυτό και ο ίδιος ο Άρης έχει πυροβολήσει άπειρες φορές τα πόδια του μέσα από λανθασμένες κινήσεις που τον οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο.
Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δε σκοπεύω μέσα από αυτό εδώ το άρθρο να υπονομεύσω την οποιαδήποτε προσπάθεια πάει να ξεκινήσει, Σε κάθε περίπτωση όμως όταν οι 9 από τις 10 λέξεις που αναφέρονται στη ροή του λόγου των ανθρώπων της Κ.Α.Ε. αφορούν τον κόσμο και την δυναμική του τότε νομίζω πως μόνο σίγουροι δε μπορούμε να ήμαστε για το αύριο και φυσικά αιτία είναι η απόλυτα φυσιολογική ψυχολογική φθορά στην οποία στάθηκα παραπάνω.
Ο κόσμος του Άρη έχει καταθέσει εδώ και χρόνια τα διαπιστευτήρια του και άποψη μου είναι ότι δεν έχει ανάγκη από αγιογραφήματα, καθώς η δυναμική την οποία δεδομένα έχει θα ξαναβγεί στο φως αποκλειστικά και μόνο όταν η μπασκετική ομάδα βρει τη χαμένη της αξιοπιστία. Προσωπικά δεν πιστεύω στην αίγλη, αφού στα μάτια μου είναι κάτι τεράστιο και θα χρειαστεί πολυετή προσπάθεια για να επανέρθει. Το χαρακτηριστικό στο οποίο όμως μπορούμε να στοχεύσουμε για να δούμε καλύτερες και πιο φωτεινές ημέρες είναι η φερεγγυότητα σε πολλά επίπεδα, αλλά κυρίως στο οικονομικό που δυστυχώς μέσα από τα όσα έχω βιώσει στο πλευρό του συλλόγου έχω αντιληφθεί ότι αποτελεί χρόνια και ανεπούλωτη πληγή στο ήδη ταλαιπωρημένο κορμί του.
Πελεκάνος: Ο Άρης η αρχή του μπάσκετ. Δεν περιγράφεται με λέξεις η εικόνα του Παλέ.
Μέσα από μια συνέντευξη την οποία παραχώρησε στο YellowTripΑΡΗΣ ο Μιχάλης Πελεκάνος κάνει τον απολογισμό της περσινής χρονιάς που διεκόπη άδοξα, μιλάει για τις συνέπειες που θα επιφέρει η πανδημία του κορωνοϊού και αναφέρεται στο διπλό πέρασμα του από τον Άρη, καθώς και στις αναμνήσεις που έχει από αυτό. Αναλυτικά τα όσα ανέφερε:
- Μιχάλη αφού σε ευχαριστήσω για την αποδοχή της πρόσκλησης ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη θα ήθελα να μου πεις πως εισέπραξες όλα όσα συνέβησαν στην ομάδα του Ηφαίστου με την οποία αγωνιζόσουν μέχρι πέρσι.
- Οπωσδήποτε είναι κάτι πολύ στενάχωρο γιατί ο Ήφαιστος ήταν μια νεοσύστατη ομάδα στη Basket League όπου στα δύο χρόνια παρουσίας της σε αυτήν κατάφερε να έχει μια αξιοπρόσεκτη εικόνα, καθώς βρισκόταν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας, ήταν σε κάθε παιχνίδι ανταγωνιστική και το γήπεδο Νίκος Σαμαράς είχε γίνει από τις πιο καυτές έδρες. Ο κόσμος σε κάθε αναμέτρηση ήταν εκεί και μας έδινε παλμό από την άλλη πλευρά ο Κ. Μπούμπουρας μέχρι και την τελευταία στιγμή έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να συνεχιστεί αυτή η αν μη τι άλλο αξιέπαινη προσπάθεια στο νησί της Λήμνου.
- Κατά πόσο θεωρείς ότι θα επηρεαστεί η εικόνα του αθλήματος αφενός από όλα όσα έγιναν εξαιτίας της πανδημίας κι αφετέρου από όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται στο εσωτερικό του με την γενικότερη αναταραχή που επικρατεί;
- Σίγουρα η πανδημία άλλαξε την κατάσταση όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά σε ολόκληρη τη χώρα άρα και σε όλα τα επαγγέλματα. Ο αθλητισμός στηρίζεται στις χορηγίες επιχειρήσεων, σε χορηγίες ιδιωτών όπου και αυτοί με τη σειρά τους πλήγηκαν από την κατάσταση που ζήσαμε τους προηγούμενους μήνες. Φέτος θα είναι μια χρονιά προσαρμογής στα νέα δεδομένα για όλους. Ο αθλητισμός βρίσκεται στον αέρα καθώς δεν υπάρχει μια σαφή εικόνα για τη νέα σεζόν. Θα είναι δύσκολο για τις ομάδες γιατί όπως σου ανέφερα και το κομμάτι των χορηγιών θα είναι μειωμένο συγκριτικά με την περσινή περίοδο και δε γνωρίζουμε καν αν οι ομάδες θα μπορούν να υπολογίζουν σε έσοδα από κάποια έστω εισιτήρια. Όλα αυτά επιφέρουν επιπλέον άγχος σε εμάς τους αθλητές,αφού δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει τη νέα χρονιά κι αν ακόμα θα έχουμε ενδεχομένως μια νέα διακοπή πρωταθλήματος. Κανείς δε μπορεί να μας εγγυηθεί απολύτως τίποτα.
- Μιας που αναφέρθηκες στο κομμάτι του κόσμου πόσο σημαντικό ρόλο πιστεύεις ότι θα παίξει η ενδεχόμενη απουσία του και πως θα διαχειριστούν οι ομάδες αυτά τα πρωτοφανή δεδομένα;
- Ο κόσμος είναι ο έκτος παίκτης για τις ομάδες. Πάρα πολλές φορές με τη βοήθεια του έχουν επιτευχθεί ανατροπές. Ο κόσμος εμένα προσωπικά μου δίνει ώθηση, με γεμίζει πάθος ώστε να κάνω ακόμα ένα βήμα για την επιτυχία της ομάδας μου. Στο γήπεδο δε θα υπάρχει ο ρυθμός κι ο παλμός που μας δίνει ο κόσμος με τα χειροκροτήματα και τα συνθήματα του. Σίγουρα λοιπόν όπως καταλαβαίνεις η ψυχολογία των αθλητών θα είναι επηρεασμένη, τουλάχιστον στην αρχή αν τα παιχνίδια αποφασιστεί να διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών. Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο το οποίο πρέπει να αναφέρουμε θα είναι η απουσία αγαπημένων προσώπων των αθλητών από τα γήπεδα, καθώς μας δίνουν το εξτρά κίνητρο και είναι για εμάς η επιπλέον κινητήριος δύναμη.
- Περνώντας σιγά-σιγά στο αγωνιστικό σκέλος πως κύλησε για σένα η χρονιά που μας πέρασε στη Λήμνο; Θεωρείς ότι η ομάδα του Ηφαίστου άγγιξε το αγωνιστικό της ταβάνι δεδομένων και των συνθηκών που επικρατούσαν;
- Στην ομάδα του Ηφαίστου πήγα τελευταία στιγμή περίπου μια εβδομάδα πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα κι όπως καταλαβαίνεις δεν είχα ακολουθήσει την ομάδα ούτε στην προετοιμασία ούτε στα φιλικά παιχνίδια. Όμως ο κόουτς Μανωλόπουλος με εμπιστευόταν καθώς σταδιακά έβρισκα τα πατήματα μου. Θεωρώ πως έκανα μια καλή αγωνιστική χρονιά σε προσωπικό επίπεδο, πιστεύω όμως ότι η ομάδα είχε να δώσει πολλά ακόμα και πως κανείς μας δεν έμαθε τελικά ποιο ήταν το πραγματικό ταβάνι της ομάδας. Πετύχαμε νίκες απέναντι σε πολύ δυνατούς αντιπάλους και ήμασταν πάντα ανταγωνιστικοί.
- Βρίσκεσαι σε μια μπασκετικά ώριμη ηλικία η ενέργεια ωστόσο με την οποία προσεγγίζεις το μπάσκετ δε δείχνει βάσει τουλάχιστον των όσων βλέπουμε να έχει αλλάξει. Αντίθετα το γεγονός αυτό μου δίνει την αφορμή και το ερέθισμα να σε ρωτήσω πως αισθάνεσαι μέσα σου; Και για να επεκτείνω το ερώτημα μου λίγο περισσότερο για πόσο καιρό ακόμη θα συνεχίσουμε να σε βλέπουμε στα παρκέ;
- Μέσα μου νιώθω έφηβος. Δεν μπορώ να σου δώσω απάντηση για το πόσο θα παίζω ακόμα. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσο είμαι υγιής και μπορώ να προσφέρω πράγματα θα βρίσκομαι στα παρκέ. Το μπάσκετ πίστεψε με είναι τρόπος και στάση ζωής για μένα. Συνεχίζω να δουλεύω όπως δούλευα και η ερώτηση που μου έθεσες μου δίνει την ευκαιρία να πω κάτι που πιστεύω. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα στην Ελλάδα να ξεπεράσουμε τις ταμπέλες και τα ταμπού με την ηλικία για μένα ήταν και θα είναι μέχρι το τέλος της μπασκετικής μου ζωής. Εξάλλου όπως θα είδες καρφώνω ακόμα!!!
- Θα ήταν παράλειψη από πλευράς μου να κάνουμε αυτήν την συνέντευξη και να μη σε ρωτήσω τίποτα για τον Άρη. Έχεις φορέσει δυο φορές τη φανέλα της ομάδας στο παρελθόν. Θα ήθελα λοιπόν να σε ρωτήσω τι θυμάσαι από εκείνο το διάστημα και τι σημαίνει αν μη τι άλλο για έναν αθλητή να έχει στο πολυετές βιογραφικό του το όνομα του Άρη;
- Ο Άρης για εμένα είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Ο Άρης για μένα είναι η αρχή του μπάσκετ και πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει να ισχύει για κάθε άνθρωπο που ασχολείται με το μπάσκετ. Από τον Άρη μάθαμε το άθλημα και προσωπικά είμαι υπερήφανος που αποτέλεσα κι εγώ ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας του. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί έζησα πολύ ωραίες στιγμές με την ομάδα και κάποιες από αυτές σε δύσκολα χρόνια για το τμήμα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη σεζόν που φτάσαμε στον τελικό του κυπέλλου παρά τις αντίξοες συνθήκες νικώντας τον δυνατό τότε Πανιώνιο σε ένα ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο να βλέπω τον Αλέξανδρο και το Λευτέρη (Εννοεί Μποχωρίδη, Βεζένκοφ) να έχουν εξελιχθεί σε τόσο καλοί παίχτες και να έχουν κάνει πετυχημένες μεταγραφές για την καριέρα τους.
- Δεν ξέρω αν θα ήθελες να κάνεις και κάποιο σχόλιο για όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον Άρη. Που πιστεύεις ότι πάσχει η ομάδα; Τι θεωρείς ότι χρειάζεται ώστε να ξαναβρεί τη χαμένη της αίγλη;
- Κοίταξε αυτό το θέμα είναι ιδιαίτερα λεπτό. Εγώ αυτό που θα σου πω είναι ότι πρέπει να βρεθεί σύντομα μια λύση ώστε να ανακάμψει η ομάδα έστω και τώρα εν μέσω της πανδημίας γιατί αυτό που συμβαίνει είναι πραγματικά κρίμα. Εγώ αυτό που λέω και θα το λέω ότι κι αν συμβεί όσα χρόνια κι αν περάσουν είναι ότι ο Άρης έχει το προνόμιο να διαθέτει τους καλύτερους οπαδούς που υπάρχουν. Η ατμόσφαιρα στο N.G.H. την οποία είχα την τύχη να ζήσω από κοντά σαν παίκτης αυτής της ομάδας δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Ειδικά αυτό που γινόταν στα ντέρμπι δεν μπορεί κάποιος να το διανοηθεί αν δε το ζήσει. Πρέπει κάποιος να το βιώσει για να αντιληφθεί αυτό που λέω. Τα 40 λεπτά αγώνα φαντάζουν ελάχιστα ήθελα να μην τελειώνουν τα παιχνίδια για να ζήσω λίγο ακόμη από τη μαγεία αυτού του γηπέδου.
- Θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα στον κόσμο του Άρη;
- Θέλω μόνο να τους πω ένα τεράστιο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τη στήριξη και την αμέριστη συμπαράσταση τους στην πιο δύσκολη πραγματικά στιγμή της ζωής μου.
- Κλείνοντας κι αφού σε ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά πάρα πολύ για τον πολύτιμο χρόνο που διέθεσες για την υλοποίηση αυτής της συνέντευξης θα ήθελα να μου πεις ποια ήταν η μεγαλύτερη και πιο έντονη στιγμή που έχεις να θυμάσαι από την μέχρι τώρα πορεία σου στον χώρο του μπάσκετ;
- Είναι αρκετά αυτά που έχω να θυμάμαι. Μερικά από αυτά είναι το πρώτο μου παιχνίδι το 1999 στην Α'1, η κατάκτηση της Ευρωλίγκας με τον Ολυμπιακό το 2012, αλλά και η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2008 στο Πεκίνο, καθώς αντιμετωπίσαμε την Εθνική Αμερικής και είχα αντιπάλους τους Κόμπι Μπράιαντ, Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Καρμέλο Άντονι, Κρις Πολ και Τζέισον Κιντ. Ήταν κάτι το συναρπαστικό. Φέτος προστέθηκε και το buzzer beater με την ομάδα της Λήμνου. Ήταν κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στην καριέρα μου.
6. Βρίσκεσαι σε μια μι αλλάξει. Αντίθετα μου δίνει την αφορμή και το ερέθισμα να σε ρωτήσω πως αισθάνεσαι μέσα σου; Και για να το προχωρήσω παρά πέρα. Πόσο ακόμη θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τον Μιχάλη Πελεκάνο στα παρκέ;
