Ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω

 Άκουγα και έβλεπα πολλούς συναρειανούς μου να υποστηρίζουν σχεδόν με μανία την άποψη πως όσο θα βρίσκεται ο Άγγελος Χαριστέας μέσα στην ομάδα το καράβι θα πλέει σε ήρεμα νερά. Προσωπικά δεν ενστερνίστηκα, αλλά ούτε και απέρριψα ποτέ αυτό το ενδεχόμενο, άλλωστε από τη φύση μου ήμουν πάντοτε εγκρατής σε οτιδήποτε αφορούσε την ομάδα πλην της αγάπης μου για αυτήν, αφού ανέκαθεν πάντα περίμενα να δω αν τα λόγια θα μετουσιωθούν σε πράξεις και ύστερα να κρίνω.

Την ημέρα που ο Θόδωρος Καρυπίδης με τον Άγγελο Χαριστέα παρέθεσαν κοινή συνέντευξη τύπου είδα εκ νέου πρόσωπα χαμογελαστά και ανθρώπους που μέσα από τα σχόλια τους αντιλήφθηκα ότι πίστεψαν σε ένα μακρόπνοο σχέδιο, σε ένα δημιουργικό πλάνο όπως έχουμε συνηθίσει να το αποκαλούμε τον τελευταίο πάρα πολύ καιρό στην Ελλάδα ασχέτως που ενδεχομένως και να μην έχουνε ιδέα ως άνθρωποι τι πραγματικά σημαίνει κάτι τέτοιο.

Από σήμερα λοιπόν ο Άγγελος Χαριστέας αποτελεί παρελθόν από το σύλλογο, μιας και το μεσημέρι υπέβαλλε την παραίτηση του. Το ότι αυτή του η απόφαση σχετίζεται ενδόμυχα με την αποπομπή του Μίχαελ Ένινγκ το θεωρώ δεδομένο όπως πιστεύω λίγο-πολύ όλοι μας άσχετα που κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποδειχθεί.. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που ο ίδιος εμπιστευόταν από την κοινή τους πορεία στην Γερμανία και εν συνεχεία τον πρότεινε στον ισχυρό άνδρα της Π.Α.Ε. ως έναν άνθρωπο ιδανικό για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας στη μετά Σάββα Παντελίδη εποχή. Οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο τρόπος αποδέσμευσης του κατά πάσα πιθανότητα ενόχλησε τον πρώην πλέον αθλητικό διευθυντή της ομάδας.

Κάπου εδώ όμως νομίζω ότι προκύπτουν δύο δικαιολογημένα ερωτήματα που πιστεύω ότι ταλανίζουν την πλειοψηφία του κόσμου. Πρώτα από όλα γιατί ο Άγγελος Χαριστέας φάνηκε να δίνει τη συγκατάθεση του για το διαζύγιο με τον Γερμανό προπονητή εφόσον διαφωνούσε; Και δεύτερον για ποιο λόγο καθυστέρησε 5 ημέρες να υποβάλλει την παραίτηση του εφόσον το χάσμα και η διάσταση απόψεων αποδείχθηκαν  αγεφύρωτα μεταξύ αυτού και της διοίκησης;

Συμπερασματικά για άλλη μια χρονιά κάτι φαίνεται να πήγε πολύ λάθος και το ροζ συννεφάκι στο οποίο κάποιοι ήθελαν να τοποθετήσουν τον κόσμο κατέπεσε κι αυτό δεν το λέω έχοντας καμία διάθεση χλευασμού απέναντι σε μια δυσάρεστη κατάσταση που ανέκυψε και πάλι. Όπως και να έχει όμως όταν κατι μη φυσιολογικό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά μοιραία κάποτε μετατρέπεται σε φυσιολογικό, καθώς έχει αποδειχθεί περίτρανα πλέον ότι αυτή η ομάδα σκέφτεται και δρα αυτοκαταστροφικά λες και θρέφεται από τα προβλήματα και τις αναταραχές της.

Όπως βλέπουμε λοιπόν οι δυο νίκες στα πρώτα ισάριθμα παιχνίδια δεν μπόρεσαν να σταθούν ικανές ώστε να μας απαλλάξουν από τις διαχρονικές παθογένειες που ταλαιπωρούν αυτή την ομάδα κάτι που δίνει το δικαίωμα στον οποιοδήποτε να θεωρήσει πως μια τέτοια το δίχως άλλο αρνητική εξέλιξη θα μας φέρει αντιμέτωπους με δυσάρεστες καταστάσεις αν κάτι από εδώ και στο εξής δεν πάει όπως αναμένεται.

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι δύσκολο να επηρεαστεί η ομάδα στο αγωνιστικό σκέλος από την είδηση που γνωστοποιήθηκε σήμερα. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορώ και να το αποκλείσω, αφού έχουμε παρατηρήσει και σε παρελθοντικούς χρόνους ότι μια αρνητική εξέλιξη είναι ικανή να γεννήσει προβλήματα στον Άρη ακόμη κι αν δεν αφορά την εικόνα της στον αγωνιστικό χώρο αυτή καθ΄αυτή.

Το θέμα δεν είναι ο προπονητής

 Την ώρα που η κιτρινόμαυρη ομάδα ετοιμάζεται για ένα κομβικό παιχνίδι στο Βόλο το κλίμα στο εσωτερικό της φαίνεται δυστυχώς για άλλη μια φορά να έχει διαταραχθεί, μόνο που αυτή τη χρονιά κάτι τέτοιο συνέβη πριν καλά καλά εκκινήσει η αγωνιστική σεζόν.

Από προχθές και μετά τον άδοξο αποκλεισμό από την Κόλος Κοβαλίβκα προσπαθώ να βάλω με κάθε τρόπο σε μια τάξη την ομολογουμένως ταραγμένη σκέψη μου κι αυτό διότι δεν μπορώ να διανοηθώ ότι για έναν ακόμη χρόνο η αγαπημένη μας ομάδα την πάτησε και εξετέθει ως ένας πρωτόπειρος οργανισμός που δεν διδάχθηκε τίποτα από όσα έχει περάσει τα προηγούμενα χρόνια.

Όποιος νομίζει ότι μια αποπομπή προπονητή μπορεί να τα σκεπάσει όλα και να διαγράψει μονομιάς ότι έγινε πολύ φοβάμαι, αλλά νομίζω ότι μακροπρόθεσμα θα πέσει από τα σύννεφα, καθώς ποτέ δεν φταίει μόνο ένα πρόσωπο για την αποτυχία μιας ομάδας, όπως άλλωστε έχω ξαναγράψει οι ευθύνες είναι συνολικές και πάντα επιβάλλεται να έχουν ονοματεπώνυμο. Το ότι ο Άρης λοιπόν έχασε μια τεράστια ευκαιρία να ανασάνει οικονομικά μετά από ένα χωρίς αμφιβολία πολυδάπανο καλοκαίρι δεν μπορεί να αποτελεί ευθύνη μόνο του Μίχαελ Ένινγκ.

Επειδή όμως η ζωή κυλάει μπροστά δε θα ήθελα με αυτό μου το άρθρο να σταθώ τόσο στο χθες όσο στο αύριο που έρχεται. Ένα αύριο που το θεωρώ δύσκολα διαχειρίσιμο από κάθε άποψη, καθώς το θέμα δεν είναι ο επόμενος προπονητής που θα έρθει, αλλά το κατά πόσο θα μπορέσει αυτός να δουλέψει κάτω από συνθήκες ηρεμίας σε μια ομάδα που για ένα αρκετά μεγάλο τουλάχιστον χρονικό διάστημα δεν θα την γνωρίζει.

Πριν συνεχίσω να αναπτύσσω το σκεπτικό μου θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι κανένα από τα ονόματα που ακούστηκαν για τον πάγκο της ομάδας δεν μου ενέπνευσαν εμπιστοσύνη. Από τη στιγμή που όμως ο Άρης βρήκε τον τρόπο να τα θαλασσώσει για άλλη μια φορά το όνομα του διαδόχου του ΜίχαελΈνινγκ έχει ελάχιστη σημασία όσο περίεργο κι αν μοιάζει αυτό, μιας και δυστυχώς πρόκειται για μια ακόμα ειδική κατάσταση από τις πάρα πολλές που συνηθίσαμε να ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Για μένα όλο το ζουμί και η ουσία μιας στείρας συζήτησης που λαμβάνει χώρα είναι το να μπορέσει κάποτε η ομάδα να αλλάξει χαρακτήρα όσο και τρόπο σκέψης κι αυτό είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά τον ισχυρό άνδρα της Π.Α.Ε. Άρης ο οποίος επί 5 συναπτά έτη διέθεσε αρκετά χρήματα εντούτοις δεν κατάφερε ποτέ  μέχρι σήμερα να φέρει έναν άνθρωπο εγνωσμένης αξίας για την άκρη του πάγκου παρά προσπάθησε με διαρκείς κινήσεις να επουλώσει μια πληγή που φαίνεται μέχρι τώρα τουλάχιστον να μην έχει γιατρευτεί.

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και μια ομάδα που αύριο υποχρεούται να δώσει ένα κρίσιμο όπως έγραψα και στην αρχή παιχνίδι ίσως όχι τόσο από βαθμολογικής πλευράς, αλλά σε κάθε περίπτωση αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό τότε πιστεύω πως μοιραία το αρνητικό κλίμα θα διογκωθεί.