Τίποτα δε θα είναι εύκολο

Μετά την χθεσινή κλήρωση για τον 2ο προκριματικό γύρο του Conference League είναι απόλυτα λογικό να υπάρχει ενθουσιασμός και αισιοδοξία στις τάξεις του κόσμου του Άρη, καθώς για μια ακόμη χρονιά η άσημη Γκόμελ από την Λευκορωσία φαίνεται πως ανοίγει το δρόμο αρχικά για μια πρόκριση και μετέπειτα για κάτι καλύτερο συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια.

Φυσικά μια ομάδα που έχει στην πλάτη της δύο απροσδόκητους αποκλεισμούς από Κοβαλίβκα και Αστάνα τα δύο αμέσως προηγούμενα χρόνια δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να εφησυχάσει και να θεωρήσει τίποτα δεδομένο. Όταν μάλιστα στο περσινό ζευγάρι αγώνων έχει σε βάρος της τρία γκολ (Δύο στο Καζακστάν, ένα στη Θεσσαλονίκη) χωρίς να δεχθεί ούτε ευκαιρία τότε νομίζω πως η όποια αλαζονεία και αμετροέπεια δεν έχουν ή τέλος πάντων δεν θα πρέπει να έχουν καμία απολύτως θέση στην ψυχολογική μας κατάσταση. 

Υπάρχει βεβαίως το επιχείρημα ό, τι φέτος με τον Χερμάν Μπούργος στο τιμόνι τα πάντα είναι διαφορετικά. Ωστόσο και κατά το παρελθόν θυμάμαι πως πιστεύαμε ακριβώς το ίδιο και τα πράγματα όχι απλώς δεν συνέπλευσαν με τις ατομικές μας προσδοκίες, αλλά στο τέλος εμείς οι ίδιοι που πιστέψαμε σε κάτι καλύτερο είμασταν οι πρώτοι που στο τέλος της σύντομης διαδρομής αναθεματίσαμε και απολύτως δικαιολογημένα γυρέψαμε εξηγήσεις και ευθύνες από διοίκηση και ποδοσφαιριστές. 

Επειδή λοιπόν τα παθήματα πρέπει κάποια στιγμή να γίνονται μαθήματα θα μου επιτρέψετε μέχρι να δούμε τι ακριβώς θα γίνει να κρατώ μικρό καλάθι, αφού ο Άρης έχει δυστυχώς αποδείξει τουλάχιστον προς ώρας πως δεν μπορεί να αποκαταστήσει το όνομα του στο Ευρωπαϊκό στερέωμα.

Αυτά που έγραψα παραπάνω μπορεί να μην ηχούν καλά στα αυτιά της πλειοψηφίας του κόσμου και να τον ξενερώνουν, όμως στη ζωή μου έχω μάθει να είμαι πραγματιστής και να περιμένω πριν εκστομίσω την οποιαδήποτε μεγαλοστομία. Αυτή η τακτική νομίζω πως θα είναι και το κλειδί της επιτυχίας για το σύλλογο και τον κόσμο του που αμφότεροι εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν πρόβλημα νοοτροπίας. 

Με το στόμα κλειστό λοιπόν και τις πράξεις για μια φορά να μιλούν πιστεύω ακράδαντα πως έχουμε όλες τις προδιαγραφές βήμα-βήμα να γίνουμε μάρτυρες μιας Ευρωπαϊκής πορείας αντάξιας του ονόματος του Άρη ο οποίος τα τελευταία χρόνια αδίκησε πολλές φορές τον εαυτό του πικραίνοντας τον κόσμο του.

Ένας κύκλος απαιτήσεων

 

Η ομάδα του Άρη τα τελευταία χρόνια κάνει μια προσπάθεια να καθιερωθεί στα ψηλά στρώματα σε ότι αφορά το αγωνιστικό της κομμάτι. Το αν το καταφέρνει απόλυτα είναι υποκειμενικό και θα ήθελα να το αφήσω στην κρίση του καθενός, καθώς όπως έχω ξαναγράψει ο καθένας από μας έχει τον Άρη (Και έτσι πρέπει) διαφορετικά στο μυαλό του.

Αυτό που έχω την ανάγκη να σχολιάσω είναι πως ακόμη και σήμερα που βάσει των όσων έχουμε δει στο γήπεδο δεν βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν έχουνε να διαχειριστούμε και τουλάχιστον ένα πρόβλημα που δεν αφορά το αγωνιστικό κομμάτι και δεν ευθυνόμαστε σε καμία περίπτωση για αυτό.

Η στήριξη προς την ομάδα είναι ένα κεφάλαιο που δεν μπορεί να οριστεί εύκολα, καθώς μπορεί να εκφραστεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους που τους γνωρίζει η τσέπη του καθενός. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να υπάρξει από όλους σε μια εποχή που κοινωνικοοικονομικά είναι αφόρητα δύσκολη για κάθε νοικοκυριό. 

Αυτό που οφείλει να κάνει ο μεγαλομέτοχος της ομάδας είναι για μια φορά να δικαιώσει τις προσδοκίες του κόσμου του Άρη που επιτέλους κάτι περιμένει κι αυτό το κάτι δεν το επιζητά μοιρολατρικά ως ένας κόσμος που έμαθε να παραπονιέται, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως το δικαιούται βάσει της υπομονής και της στήριξης που έχει δείξει και αποδείξει στοιχεία με τα οποία εδώ και χρόνια πορεύεται και μάλιστα χωρίς να του ανταποδοθεί το παραμικρό. 

Η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην τρίτη θέση ήταν αναμφίβολα κάτι πολύ σημαντικό σε ότι αφορά το πρεστίζ της ομάδας, ωστόσο αν θέλουμε πραγματικά να ονειρευόμαστε και όχι να ονειροβατούμε πρέπει το δίχως άλλο να ανοίξει ένας κύκλος ολοένα και περισσότερων απαιτήσεων ο οποίος δε θα κλείσει ποτέ. Ένας δρόμος στον οποίο νομοτελειακά πρέπει να βαδίσουμε αν δεν θέλουμε ότι πετύχαμε τα προηγούμενα χρόνια να είναι το ταβάνι μας.

Ο κος Καρυπίδης μέχρι αυτή τη στιγμή έφτασε την ομάδα σε ένα σημείο Άλφα, ένα σημείο που μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα, αλλά δεν καλύπτει τις πλειοψηφίες ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα δεν πρέπει να τις καλύπτει. Θα πρέπει λοιπόν με την απαραίτητη αναγνώριση στα μέχρι τώρα θετικά που έχει προσδώσει να μην κάνει το οτιδήποτε άκριτα διότι ως ισχυρός άνδρας ασκεί μια μορφή εξουσίας και οι εξουσίες πρέπει να κρίνονται καθημερινά, όχι τιμωρητικά, αλλά με σκοπό να μην επαναπαύονται.

Κλείνοντας λοιπόν αυτό που ιδανικά θα ήθελα είναι να μην υπάρχει κόσμος που ξοδεύει  έτσι εύκολα το μπράβο του στον ιδιοκτήτη του Άρη για ένα στόρι που πιθανόν να έκανε στο ίνσταγκραμ ή για μια φανταχτερή μεταγραφή του, αλλά να επικεντρωθούμε στην ουσία με στόχο την επίτευξη σπουδαίων πραγμάτων που αν υλοποιηθούν επί ημερών Θόδωρου Καρυπίδη θα αναγκάσουν μέχρι και τον πιο δύσπιστο να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα του στην σύγχρονη ιστορία του συλλόγου.

Μετά τα πρόσωπα μένει να αλλάξει η νοοτροπία

Το όνομα του Χερμάν Μπούργος δεν είναι προπονητικά τεράστιο, ούτε φυσικά πυροδοτεί κάποια βόμβα η Π.Α.Ε. Άρης με τον ερχομό του όπως πολλοί βιάστηκαν να γράψουν. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως ο Θόδωρος Καρυπίδης αυτή τη φορά εξέπληξε άπαντες προς το θετικό, καθώς όταν αποφασίζεις επιτέλους να ξεφύγεις από μια δική σου πεπατημένη που δεν έβγαζε πουθενά και να πας σε κάτι άλλο αυτόματα δίνεις αφορμές για θετικά σχόλια ή σε κάθε περίπτωση οδηγείς το μυαλό του κόσμου να σκεφτεί και να πιστέψει ότι ξέφυγες από τα ίδια και τα ίδια. Από εκεί και πέρα όμως πέρα από τα πρόσωπα νομίζω πως πριν και πάνω από όλα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία του συλλόγου.

Αυτό που έγραψα παραπάνω δεν το ανέφερα με σκοπό ούτε να προσγειώσω κανέναν, ούτε φυσικά για να υποβαθμίσω την κίνηση της ομάδας. Από την άλλη πλευρά όμως οι ερασιτεχνικοί χειρισμοί προηγουμένων ετών δεν συμβαδίζουν με το όνομα του νυν πλέον προπονητή του Άρη. 

Αυτό που λοιπόν οφείλει να κάνει η Π.Α.Ε. είναι να τον σεβαστεί στον απόλυτο βαθμό, να τον στηρίξει εμπράκτως, επί της ουσίας και όχι στα λόγια και να του προσφέρει ότι ζητήσει με σκοπό να δουλέψει ανεπηρέαστος.

Το εύκολο είναι να πιστέψουμε ότι αυτή η κίνηση θα μας αλλάξει από μόνη της επίπεδο, αλλά αν συμβεί αυτό πιστεύω ακράδαντα ότι θα έχουμε κάνει το μεγαλύτερο λάθος. Τα σχέδια επί χάρτου είναι χρήσιμα όταν μπορούν να μετατραπούν σε απτή πραγματικότητα και να υλοποιηθούν. Προσωπικά δεν σας κρύβω ότι ακούω και σέβομαι απόλυτα τις σκέψεις των ανθρώπων που διατυπώνουν ενστάσεις για την επιλογή του Χερμάν Μπούργος διότι καμιά φορά αυτό που λάμπει μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν είναι χρυσός. Σε κάθε περίπτωση όμως εξακολουθώ να επιμένω και θα το γράφω πάντοτε ότι από σήμερα δίνει εξετάσεις ο οργανισμός Άρης.

Πρέπει να καταστεί οπωσδήποτε σαφές πως αν και αυτή τη φορά δεν μπορέσουμε να πιστέψουμε σε έναν άνθρωπο και κατ΄επέκταση στο πλάνο που εμείς οι ίδιοι οριοθετήσαμε εκφράζω δημόσια την πεποίθηση πως δεν θα το κάνουμε ποτέ όσο απαισιόδοξο κι αν ακούγεται αυτό. 

Ο Άρης θα γίνει πραγματικά μεγάλος όταν αλλάξει τον τρόπο που λειτουργεί στην ρουτίνα της καθημερινότητας του. Αν αυτό δεν γίνει με συγχωρείτε, αλλά για άλλη μια φορά θα έχουμε ηττηθεί κάνοντας μια τρύπα στο νερό.

Η μεγάλη εμφάνιση και τα μπράβο που άξιζε να ειπωθούν

 Πολλοί θα μείνουνε στο τεράστιο αποτέλεσμα της μπασκετικής ομάδας στην Πάτρα κόντρα στον Προμηθέα το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Κατά την άποψη μου έχει περισσότερη αξία να αναλυθεί το γιατί στα προηγούμενα παιχνίδια η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου παρά την ήττα έβρισκε το θάρρος να πει ένα τίμιο μπράβο παρά τις πολλές μαζεμένες ήττες.

Άρης στη συνείδηση μου σημαίνει αυταπάρνηση. Η ιστορία αυτής της ομάδας είναι ταυτισμένη με το δυναμισμό, τα κότσια και το πνεύμα μαχητή που οφείλει πάντα να χαρακτηρίζει τις αναμετρήσεις του σε όλα τα σπορ. Αυτά τα πράγματα λοιπόν ο μπασκετικός Άρης τα εξωτερικεύει στο παρκέ και μάλιστα σε πλήρη αφθονία κι αυτό είναι κάτι που μας επιβάλλει χωρίς ίχνος αμφιβολίας ακόμη και στα αρνητικά αποτελέσματα να αναγνωρίζουμε την προσπάθεια που καταβάλλεται, καθώς και φιλότιμη είναι και αξιοπρεπής και τίμια.

Από εκεί και πέρα η αναμέτρηση που κερδήθηκε με το ευρύ (62-82) το Σάββατο μπορεί να δείχνει πολλά, ωστόσο όμως ελοχεύει ο κίνδυνος και να παραπλανήσει, όπως άλλωστε συνέβη και με τον Παναθηναϊκό. Για το λόγο αυτό την Κυριακή στην απόλυτα κομβική αναμέτρηση κόντρα στον Ηρακλή την Κυριακή 14/11 δεν θα πρέπει να πέφτει καρφίτσα.

Η ομάδα το χρέος της στο γήπεδο το κάνει και με το παραπάνω είτε κερδίζει είτε χάνει. Ήρθε η ώρα να στηριχθεί και με τον τρόπο που της αξίζει. Ούτως η άλλως αυτό που ξέρουμε πάρα πολύ καλά όλοι μας είναι ότι πρόκειται για μια χρονιά μεταβατική της οποίας τα οφέλη μπορούν να είναι μόνον οικονομικά, αφού η ομάδα με την δεδομένη κατάσταση που επικρατεί στερείται μπασκετικού στόχου. Αυτό που μας μένει λοιπόν είναι να την αγκαλιάσουμε με σκοπό να παίξει όσο καλύτερο μπάσκετ γίνεται αγαπώντας και τις φανερές αγωνιστικές αδυναμίες της.

Ποτέ δεν πίστευα ότι μπορεί όλος ο κόσμος να στηρίξει μια προσπάθεια χωρίς αντίκρισμα και ανταπόδοση υπό την έννοια ότι υπάρχει και μερίδα ανθρώπων η οποία αρέσκεται στο να έχει μια πελατειακή σχέση με την ομάδα. Σε όποια όμως κατηγορία κι αν ανήκει ο καθένας δεν μπορεί να μην βλέπει ότι φέτος κάτι γίνεται και αυτό το κάτι επιτέλους θυμίζει Άρη και παραπέμπει στο γενετικό υλικό αυτού του τμήματος.

Η παρουσία λοιπόν όσων περισσότερων γίνεται την Κυριακή στο N.G.H. κρίνεται κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη γιατί ο Άρης αν μη τι άλλο δείχνει να προσπαθεί για τη διαφύλαξη της υστεροφημίας του κάτι που μέχρι πέρσι εξέλειπε. Το γεγονός αυτό λοιπόν πρέπει να εκτιμηθεί και να το έχουμε πάντα υπόψιν μας πριν ξανά ασκήσουμε την οποιαδήποτε κριτική σε αγωνιστικό κυρίως επίπεδο.

Κλείνοντας θα ήταν τεράστια παράλειψη μου να μην αναφέρω κάτι για την παρουσία του κόσμου των κιτρινόμαυρων στο Δημήτρης Τόφαλος. Ο κόσμος του Άρη έχει καταθέσει τα διαπιστευτήρια του αποδεικνύοντας σε μόνιμη βάση ότι θα είναι πάντα εκεί. Στο προχθεσινό παιχνίδι λοιπόν αυτή η ομάδα μάζεψε τόσο κόσμο όσο άλλοι σύλλογοι δεν μπορούν να μαζέψουν ούτε σε εντός έδρας αναμέτρηση. Ότι και να ειπωθεί, ότι κι αν γραφτεί  για το πάθος και τη δίψα αυτού του κόσμου είναι ελάχιστο και επειδή οι μέρες λόγω μέτρων και πανδημίας είναι τουλάχιστον επικίνδυνες και περίεργες είναι σπουδαία υπόθεση να κάνουμε καθημερινά σημαία μας το ότι οι οπαδοί της ομάδας που υποστηρίζουμε στηρίζουν τα τμήματα αυτού του συλλόγου με την ίδια ζέση σαν να διανύουμε μέρες πλήρους κανονικότητας.

Να μην ξεχνάμε το Άρη θυμήσου, αλλά να θυμόμαστε και τον Άρη του μέλλοντος.

 

Το καλοκαίρι που έρχεται είναι ίσως το πιο κομβικό από όλα όσα έχουν περάσει για το μπασκετικό τμήμα κι αυτό το πιστεύω ακράδαντα διότι σαν οργανισμός έχουμε σπαταλήσει άπειρες ευκαιρίες οι οποίες παρουσιάστηκαν στο δρόμο μας το προηγούμενο διάστημα. Έχουν χαθεί πάρα πολλές ημέρες γόνιμου διαλόγου τις οποίες μετατρέψανε κυρίως οι κατά καιρούς αρμόδιοι για την εύρεση λύσεων σε τυπικές ανωφελείς και ανούσιες κουβέντες που στο τέλος της μέρας δεν προσέφεραν τίποτα στην ομάδα.

Επέλεξα να τοποθετηθώ για αυτά τα ζητήματα σήμερα που για τον σύλλογο Άρη γενικότερα είναι μια μέρα ιδιαίτερη και ξεχωριστή, αφού σαν σήμερα πριν 28 χρόνια το τμήμα μπάσκετ πανηγύρισε τον πρώτο μη εγχώριο τίτλο του στο Τορίνο της Ιταλίας επικρατώντας επί της Εφές Πίλσεν με 50-48.

Αυτό που θα ήθελα να τονίσω με την σημερινή μου αρθρογραφία είναι πως το ιερό στα αυτιά και τη συνείδηση μου Άρη θυμήσου δεν θα πρέπει να λησμονηθεί ούτε φυσικά να θαφτεί από κανέναν, ωστόσο αυτό που επιβάλλεται να ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να μην αφεθεί στη μοίρα του ο Άρης του παρόντος και πολύ περισσότερο του μέλλοντος. Μια ομάδα παραμελημένη που συνεχίζει και δεν τα παρατά απλώς επειδή ο κόσμος της και λίγοι ακόμα ρομαντικοί δεν της έδωσαν την χαριστική βολή ώστε να σταματήσει να αναπνέει.

Τους ανθρώπους αυτούς λοιπόν, καθώς και μια ιστορία για την οποία περηφανευόμαστε καλούμαστε να μην ξεχάσουμε φέτος το καλοκαίρι που ξανά τονίζω ότι θα είναι το πλέον κρίσιμο, αφού η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το άθλημα γενικότερα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί μόνιμη δικαιολογία ώστε να βρίσκουν χώρο και χρόνο αδράνειες, λάθη και παραλείψεις εντός του διοικητικού τοπίου.

Η ομάδα στο παρκέ αποδεικνύει κάθε μέρα όλο και περισσότερο πως αγωνιστικά δε θα έχει κανένα απολύτως πρόβλημα μέχρι και τη λήξη της περιόδου. Θα πρέπει λοιπόν όλοι μαζί συντεταγμένα με πρωτεργάτες τους υπεύθυνους για τη λήψη της οποιασδήποτε απόφασης να σηκώσουμε τα μανίκια ώστε να μπορέσει αυτή  πολύπαθη ομάδα να ανταποκριθεί και να ανταπεξέρθει στις δυσκολίες που νομοτελειακά θα προκύψουν.

Καταληκτικά αυτό που θα ήθελα να μείνει ως επιμύθιο του σημερινού μου κειμένου είναι πως σίγουρα θα πρέπει να εξακολουθήσει να αποτελεί φάρο το παρελθόν, αλλά σε κάθε περίπτωση οδηγός επιβάλλεται να αρχίσει να γίνεται το μέλλον.

Ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω

 Άκουγα και έβλεπα πολλούς συναρειανούς μου να υποστηρίζουν σχεδόν με μανία την άποψη πως όσο θα βρίσκεται ο Άγγελος Χαριστέας μέσα στην ομάδα το καράβι θα πλέει σε ήρεμα νερά. Προσωπικά δεν ενστερνίστηκα, αλλά ούτε και απέρριψα ποτέ αυτό το ενδεχόμενο, άλλωστε από τη φύση μου ήμουν πάντοτε εγκρατής σε οτιδήποτε αφορούσε την ομάδα πλην της αγάπης μου για αυτήν, αφού ανέκαθεν πάντα περίμενα να δω αν τα λόγια θα μετουσιωθούν σε πράξεις και ύστερα να κρίνω.

Την ημέρα που ο Θόδωρος Καρυπίδης με τον Άγγελο Χαριστέα παρέθεσαν κοινή συνέντευξη τύπου είδα εκ νέου πρόσωπα χαμογελαστά και ανθρώπους που μέσα από τα σχόλια τους αντιλήφθηκα ότι πίστεψαν σε ένα μακρόπνοο σχέδιο, σε ένα δημιουργικό πλάνο όπως έχουμε συνηθίσει να το αποκαλούμε τον τελευταίο πάρα πολύ καιρό στην Ελλάδα ασχέτως που ενδεχομένως και να μην έχουνε ιδέα ως άνθρωποι τι πραγματικά σημαίνει κάτι τέτοιο.

Από σήμερα λοιπόν ο Άγγελος Χαριστέας αποτελεί παρελθόν από το σύλλογο, μιας και το μεσημέρι υπέβαλλε την παραίτηση του. Το ότι αυτή του η απόφαση σχετίζεται ενδόμυχα με την αποπομπή του Μίχαελ Ένινγκ το θεωρώ δεδομένο όπως πιστεύω λίγο-πολύ όλοι μας άσχετα που κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποδειχθεί.. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που ο ίδιος εμπιστευόταν από την κοινή τους πορεία στην Γερμανία και εν συνεχεία τον πρότεινε στον ισχυρό άνδρα της Π.Α.Ε. ως έναν άνθρωπο ιδανικό για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας στη μετά Σάββα Παντελίδη εποχή. Οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο τρόπος αποδέσμευσης του κατά πάσα πιθανότητα ενόχλησε τον πρώην πλέον αθλητικό διευθυντή της ομάδας.

Κάπου εδώ όμως νομίζω ότι προκύπτουν δύο δικαιολογημένα ερωτήματα που πιστεύω ότι ταλανίζουν την πλειοψηφία του κόσμου. Πρώτα από όλα γιατί ο Άγγελος Χαριστέας φάνηκε να δίνει τη συγκατάθεση του για το διαζύγιο με τον Γερμανό προπονητή εφόσον διαφωνούσε; Και δεύτερον για ποιο λόγο καθυστέρησε 5 ημέρες να υποβάλλει την παραίτηση του εφόσον το χάσμα και η διάσταση απόψεων αποδείχθηκαν  αγεφύρωτα μεταξύ αυτού και της διοίκησης;

Συμπερασματικά για άλλη μια χρονιά κάτι φαίνεται να πήγε πολύ λάθος και το ροζ συννεφάκι στο οποίο κάποιοι ήθελαν να τοποθετήσουν τον κόσμο κατέπεσε κι αυτό δεν το λέω έχοντας καμία διάθεση χλευασμού απέναντι σε μια δυσάρεστη κατάσταση που ανέκυψε και πάλι. Όπως και να έχει όμως όταν κατι μη φυσιολογικό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά μοιραία κάποτε μετατρέπεται σε φυσιολογικό, καθώς έχει αποδειχθεί περίτρανα πλέον ότι αυτή η ομάδα σκέφτεται και δρα αυτοκαταστροφικά λες και θρέφεται από τα προβλήματα και τις αναταραχές της.

Όπως βλέπουμε λοιπόν οι δυο νίκες στα πρώτα ισάριθμα παιχνίδια δεν μπόρεσαν να σταθούν ικανές ώστε να μας απαλλάξουν από τις διαχρονικές παθογένειες που ταλαιπωρούν αυτή την ομάδα κάτι που δίνει το δικαίωμα στον οποιοδήποτε να θεωρήσει πως μια τέτοια το δίχως άλλο αρνητική εξέλιξη θα μας φέρει αντιμέτωπους με δυσάρεστες καταστάσεις αν κάτι από εδώ και στο εξής δεν πάει όπως αναμένεται.

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι δύσκολο να επηρεαστεί η ομάδα στο αγωνιστικό σκέλος από την είδηση που γνωστοποιήθηκε σήμερα. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορώ και να το αποκλείσω, αφού έχουμε παρατηρήσει και σε παρελθοντικούς χρόνους ότι μια αρνητική εξέλιξη είναι ικανή να γεννήσει προβλήματα στον Άρη ακόμη κι αν δεν αφορά την εικόνα της στον αγωνιστικό χώρο αυτή καθ΄αυτή.

Το θέμα δεν είναι ο προπονητής

 Την ώρα που η κιτρινόμαυρη ομάδα ετοιμάζεται για ένα κομβικό παιχνίδι στο Βόλο το κλίμα στο εσωτερικό της φαίνεται δυστυχώς για άλλη μια φορά να έχει διαταραχθεί, μόνο που αυτή τη χρονιά κάτι τέτοιο συνέβη πριν καλά καλά εκκινήσει η αγωνιστική σεζόν.

Από προχθές και μετά τον άδοξο αποκλεισμό από την Κόλος Κοβαλίβκα προσπαθώ να βάλω με κάθε τρόπο σε μια τάξη την ομολογουμένως ταραγμένη σκέψη μου κι αυτό διότι δεν μπορώ να διανοηθώ ότι για έναν ακόμη χρόνο η αγαπημένη μας ομάδα την πάτησε και εξετέθει ως ένας πρωτόπειρος οργανισμός που δεν διδάχθηκε τίποτα από όσα έχει περάσει τα προηγούμενα χρόνια.

Όποιος νομίζει ότι μια αποπομπή προπονητή μπορεί να τα σκεπάσει όλα και να διαγράψει μονομιάς ότι έγινε πολύ φοβάμαι, αλλά νομίζω ότι μακροπρόθεσμα θα πέσει από τα σύννεφα, καθώς ποτέ δεν φταίει μόνο ένα πρόσωπο για την αποτυχία μιας ομάδας, όπως άλλωστε έχω ξαναγράψει οι ευθύνες είναι συνολικές και πάντα επιβάλλεται να έχουν ονοματεπώνυμο. Το ότι ο Άρης λοιπόν έχασε μια τεράστια ευκαιρία να ανασάνει οικονομικά μετά από ένα χωρίς αμφιβολία πολυδάπανο καλοκαίρι δεν μπορεί να αποτελεί ευθύνη μόνο του Μίχαελ Ένινγκ.

Επειδή όμως η ζωή κυλάει μπροστά δε θα ήθελα με αυτό μου το άρθρο να σταθώ τόσο στο χθες όσο στο αύριο που έρχεται. Ένα αύριο που το θεωρώ δύσκολα διαχειρίσιμο από κάθε άποψη, καθώς το θέμα δεν είναι ο επόμενος προπονητής που θα έρθει, αλλά το κατά πόσο θα μπορέσει αυτός να δουλέψει κάτω από συνθήκες ηρεμίας σε μια ομάδα που για ένα αρκετά μεγάλο τουλάχιστον χρονικό διάστημα δεν θα την γνωρίζει.

Πριν συνεχίσω να αναπτύσσω το σκεπτικό μου θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι κανένα από τα ονόματα που ακούστηκαν για τον πάγκο της ομάδας δεν μου ενέπνευσαν εμπιστοσύνη. Από τη στιγμή που όμως ο Άρης βρήκε τον τρόπο να τα θαλασσώσει για άλλη μια φορά το όνομα του διαδόχου του ΜίχαελΈνινγκ έχει ελάχιστη σημασία όσο περίεργο κι αν μοιάζει αυτό, μιας και δυστυχώς πρόκειται για μια ακόμα ειδική κατάσταση από τις πάρα πολλές που συνηθίσαμε να ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Για μένα όλο το ζουμί και η ουσία μιας στείρας συζήτησης που λαμβάνει χώρα είναι το να μπορέσει κάποτε η ομάδα να αλλάξει χαρακτήρα όσο και τρόπο σκέψης κι αυτό είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά τον ισχυρό άνδρα της Π.Α.Ε. Άρης ο οποίος επί 5 συναπτά έτη διέθεσε αρκετά χρήματα εντούτοις δεν κατάφερε ποτέ  μέχρι σήμερα να φέρει έναν άνθρωπο εγνωσμένης αξίας για την άκρη του πάγκου παρά προσπάθησε με διαρκείς κινήσεις να επουλώσει μια πληγή που φαίνεται μέχρι τώρα τουλάχιστον να μην έχει γιατρευτεί.

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και μια ομάδα που αύριο υποχρεούται να δώσει ένα κρίσιμο όπως έγραψα και στην αρχή παιχνίδι ίσως όχι τόσο από βαθμολογικής πλευράς, αλλά σε κάθε περίπτωση αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό τότε πιστεύω πως μοιραία το αρνητικό κλίμα θα διογκωθεί.