Όταν πήρα την απόφαση να γράψω το σημερινό άρθρο γνώριζα πολύ καλά πως κάποιοι σίγουρα θα παρερμήνευαν νόημα του, γιατί είναι ένα θέμα που καίει και αν δεν το χειριστείς όπως του αρμόζει σίγουρα θα γεννηθούν απορίες και θα υπάρξουν αρνητικές αντιδράσεις. Αναλογιζόμενος λοιπόν όλα τα παραπάνω έκρινα εντέλει πως επιβάλλεται να αναλυθούν κάποια πράγματα πάνω σε αυτό, μιας και η Αρειανή συνείδηση όλων μας το προστάζει.
Καλώς η κακώς τα τμήματα που απαρτίζουν τον Ερασιτέχνη είναι η ψυχή του κάθε σωματείου, καθώς είναι θα έλεγα το μέσο που γεννά και μετέπειτα γαλουχεί τα μικρά παιδιά με την ιδέα της ομάδος τους. Παρόλα αυτά μου φαίνεται ότι στον ΆΡΗ κυρίως τα τελευταία χρόνια τα έχουμε μπερδέψει λίγο, διότι παρατηρώ πώς αντί να επιδιώκουμε την γιγάντωση του Α.Σ. τον οδηγούμε στην απόλυτη σμίκρυνση. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά σχεδόν αναρίθμητα και το να μπω στην διαδικασία να αναφερθώ ξεχωριστά στο καθένα το θεωρώ πλέον ανώφελο. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι μέσα από το κείμενο αυτό να περάσω την συνολική εικόνα που επικρατεί στον Α.Σ. που δυστυχώς δεν είναι άλλη από αυτή του μαρασμού και της εξαθλίωσης. Όταν βλέπω στο δρόμο μικρά παιδιά με τη φανέλα του ΆΡΗ αισθάνομαι μια περηφάνια που είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λόγια και τότε ονειρεύομαι αν όχι όλα τουλάχιστον μερικά από αυτά να διαπρέψουν με την φανέλα της αγαπημένης μας ομάδος. Βέβαια για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα από όλα να το θέλουμε εμείς οι ίδιοι και να μην απομακρύνουμε ανθρώπους με όνειρα ελπίδες και θέληση για να προσφέρουν.
Ακόμη θυμάμαι τι συνέβαινε από ένα διάστημα και μετά την περσινή χρονιά,τότε που ερχόταν παιδιά με τις οικογένειες τους για να εγγραφούν στον σύλλογο και έβρισκαν τις πόρτες ερμητικά κλειστές. Όλα αυτά μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι και αν σήμερα έκατσα να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο είναι γιατί θεωρώ πως εάν δεν υπάρχει ευημερία στον Α.Σ. σιγά-σιγά όλο το φάσμα της οικογένειας και της ιδέας του ΆΡΗ θα οδηγηθεί στο θάνατο. Ίσως χαρακτηριστώ από μερίδα του κόσμου ως υπερβολικός ή ακόμα χειρότερα ως κινδυνολόγος, ωστόσο εάν κάποιος καθίσει με ψυχραιμία και ωριμότητα να σκεφτεί όλα όσα λαμβάνουν χώρα εντός του Α.Σ. μπορεί να μην συμφωνήσει απόλυτα μαζί μου,όμως είμαι βέβαιος πώς θα προβληματιστεί και μετά από κάποιο σημείο θα οδηγηθεί και ο ίδιος σε τέλμα. Η αλήθεια λένε πως πολλές φορές ενοχλεί και πονάει πρέπει όμως να ακούγεται όσο πικρή και αν είναι γιατί με διαφάνεια και ειλικρίνεια θα μπορούμε να τοποθετούμε τα πράγματα σε μια ρεαλιστική βάση η οποία δεν θα αποδιοργανώνει και δεν θα αποπροσανατολίζει τις ήδη ταραγμένες με όλα όσα γίνονται σκέψεις του κόσμου.
Από εκεί και πέρα σάλος έχει προκληθεί από τις αποχωρήσεις του Άρη Γρηγοριάδη και της Μαρίας Μιχαλάκα δύο αθλητών οι οποίοι δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι κατέθεσαν το αίμα τους για να δοξάσουν τον σύλλογο και ως αντάλλαγμα εισέπραξαν πρωτοφανή αχαριστία. Προσωπικά δεν είμαι και ο πλέον σχετικός με το άθλημα της κολύμβησης,όμως στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ένιωσα τεράστια περηφάνια βλέποντας τον Γρηγοριάδη ως αθλητής του ΆΡΗ τότε κατακτώντας μετάλλια να συγκινεί όλο τον Ελληνισμό.
Συνοψίζοντας αυτό που θέλω να πω με όλα αυτά είναι ότι έχουμε εγκληματήσει κατά του ίδιου μας του εαυτού και μάλιστα με τον πλέον βάναυσο τρόπο και αισθάνομαι πολύ άσχημα γιατί από εδώ και στο εξής όποιος ισχυρίζεται ότι η ομάδα μας τρώει τη σάρκα της, καθώς και τα ίδια της τα παιδιά θα έχει 100% δίκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου