Σε μια δύσκολη νύχτα όπως είναι ομολογουμένως η αποψινή αυτοί οι οποίοι πρέπει να μιλούν είναι οι ψυχολογικά ώριμοι, καθώς και αυτοί που δεν βάλλονται από πανικό στα δύσκολα. Εγώ από την δική μου μεριά αυτό που είχα υποσχεθεί από την πρώτη κιόλας μέρα του συγκεκριμένου Blog είναι ότι αποστολή μου θα είναι να είμαι μια φωνή η οποία θα χαίρεται στα καλά,πολύ περισσότερο όμως θέλω να είμαι αυτός ο οποίος θα συμπεριφέρεται με ηρεμία στα δύσκολα. Δεν έχω στόχο να παρηγορήσω, δεν διατίθεμαι να αναλωθώ σε ευχολόγια, ξέρω πως είναι ανώφελο και παράλληλα κουραστικό. Αυτό που θα ήθελα σήμερα είναι να γράψω αυτά που πιστεύω χωρίς περιττολογίες που το μόνο που καταφέρνουν εντέλει είναι να εμπλουτίζουν ένα άρθρο.
Αυτό που έγινε εχθές στο Nick Galis Hall καταλαβαίνω απόλυτα ότι ενόχλησε και αναμφίβολα πλήγωσε τον κάθε Αρειανό, μιας και κάθε ήττα πονάει, πόσο μάλλον όταν αυτή λαμβάνει χώρα εντός των τυχών αυτό δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Πριν 10 μέρες όταν η ομάδα μας απέκλεισε τον π.α.ο.κ. για τον θεσμό του κυπέλλου στην Πυλαία όλοι πιστέψαμε πώς αυτό που γίνεται φέτος στο μπασκετικό τμήμα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από κάθε άποψη, όταν μάλιστα ήρθε και το διπλό στη Δράμα όλοι πανηγυρίζαμε έχοντας αρχίσει να προετοιμαζόμαστε ήδη για το επόμενο παιχνίδι. Βάσει όλων των παραπάνω λοιπόν ήταν λογικό και επόμενο η σημερινή ήττα να μας προσγειώσει πάρα πολύ απότομα. Από εκεί και πέρα είναι δεδομένο ότι η ευθύνη βαραίνει προπονητή και παίκτες οι οποίοι κατά την άποψη μου έμειναν σε όλο το β' ημίχρονο στα αποδυτήρια
Από εκεί και πέρα αυτό που έχει σημασία τη συγκεκριμένη στιγμή είναι το πώς θα διαχειριστεί η ομάδα ένα αποτέλεσμα που της έθιξε τον εγωισμό, καθώς επίσης είναι σημαντικό να δούμε και ποιο θα είναι το δίδαγμα που θα αποκομίσουμε από το σημερινό στραβοπάτημα και πώς θα μπορέσει αυτό να λειτουργήσει ευεργετικά για την συνέχεια του πρωταθλήματος, ούτως ώστε να μας γίνει βίωμα κάποια στιγμή το ότι δεν πρέπει ούτε να ενθουσιαζόμαστε, αλλά ούτε και να απογοητευόμαστε εύκολα. Ο ΑΡΗΣ είναι ένα μεγάλο καράβι το οποίο έχει περάσει από δυσκολότερα και πιο δύσβατα μονοπάτια, όμως αυτό που πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξει είναι η αντιμετώπιση της ομάδας σε κάποια παιχνίδια που χαρακτηρίζονται κρίσιμα και έχουν ένα επιπλέον βάρος. Από παιδάκι θυμάμαι ότι το μπασκετικό τμήμα σε παιχνίδια ζωτικής σημασίας δήλωνε παρόν και αυτό είναι κάτι που και φέτος πρέπει να ανακτηθεί, διότι εάν κάτι τέτοιο δεν γίνει τότε είναι που θα υπάρξει ο πραγματικός και μεγάλος κίνδυνος να απολεσθεί τελείως, μια προοπτική που δεν ταιριάζει καθόλου στο D.N.A. της ναυαρχίδας του συλλόγου μας.
Σε ότι έχει να κάνει με μερίδα του κόσμου που σήμερα δηλώνει απογοητευμένος καλά θα κάνουν οι ηλικιακά λίγο μεγαλύτεροι από μένα να θυμηθούν ότι υπήρξε μια περίοδος που ο Φόρεστ δεν είχε ούτε παπούτσια για να αγωνιστεί. Ξανά τονίζω πώς δεν παρηγορώ, αλλά φροντίζω πάντοτε να θυμάμαι τους χαλεπούς καιρούς της ομάδος μου, έτσι ώστε να θυμάμαι πάντα έναν χρυσό κανόνα του αθλητισμού,όσο και της ζωής γενικότερα. Όποιος ξεχνά το παρελθόν δεν δικαιούται να έχει μέλλον.
Αυτό που έγινε εχθές στο Nick Galis Hall καταλαβαίνω απόλυτα ότι ενόχλησε και αναμφίβολα πλήγωσε τον κάθε Αρειανό, μιας και κάθε ήττα πονάει, πόσο μάλλον όταν αυτή λαμβάνει χώρα εντός των τυχών αυτό δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Πριν 10 μέρες όταν η ομάδα μας απέκλεισε τον π.α.ο.κ. για τον θεσμό του κυπέλλου στην Πυλαία όλοι πιστέψαμε πώς αυτό που γίνεται φέτος στο μπασκετικό τμήμα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από κάθε άποψη, όταν μάλιστα ήρθε και το διπλό στη Δράμα όλοι πανηγυρίζαμε έχοντας αρχίσει να προετοιμαζόμαστε ήδη για το επόμενο παιχνίδι. Βάσει όλων των παραπάνω λοιπόν ήταν λογικό και επόμενο η σημερινή ήττα να μας προσγειώσει πάρα πολύ απότομα. Από εκεί και πέρα είναι δεδομένο ότι η ευθύνη βαραίνει προπονητή και παίκτες οι οποίοι κατά την άποψη μου έμειναν σε όλο το β' ημίχρονο στα αποδυτήρια
Από εκεί και πέρα αυτό που έχει σημασία τη συγκεκριμένη στιγμή είναι το πώς θα διαχειριστεί η ομάδα ένα αποτέλεσμα που της έθιξε τον εγωισμό, καθώς επίσης είναι σημαντικό να δούμε και ποιο θα είναι το δίδαγμα που θα αποκομίσουμε από το σημερινό στραβοπάτημα και πώς θα μπορέσει αυτό να λειτουργήσει ευεργετικά για την συνέχεια του πρωταθλήματος, ούτως ώστε να μας γίνει βίωμα κάποια στιγμή το ότι δεν πρέπει ούτε να ενθουσιαζόμαστε, αλλά ούτε και να απογοητευόμαστε εύκολα. Ο ΑΡΗΣ είναι ένα μεγάλο καράβι το οποίο έχει περάσει από δυσκολότερα και πιο δύσβατα μονοπάτια, όμως αυτό που πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξει είναι η αντιμετώπιση της ομάδας σε κάποια παιχνίδια που χαρακτηρίζονται κρίσιμα και έχουν ένα επιπλέον βάρος. Από παιδάκι θυμάμαι ότι το μπασκετικό τμήμα σε παιχνίδια ζωτικής σημασίας δήλωνε παρόν και αυτό είναι κάτι που και φέτος πρέπει να ανακτηθεί, διότι εάν κάτι τέτοιο δεν γίνει τότε είναι που θα υπάρξει ο πραγματικός και μεγάλος κίνδυνος να απολεσθεί τελείως, μια προοπτική που δεν ταιριάζει καθόλου στο D.N.A. της ναυαρχίδας του συλλόγου μας.
Σε ότι έχει να κάνει με μερίδα του κόσμου που σήμερα δηλώνει απογοητευμένος καλά θα κάνουν οι ηλικιακά λίγο μεγαλύτεροι από μένα να θυμηθούν ότι υπήρξε μια περίοδος που ο Φόρεστ δεν είχε ούτε παπούτσια για να αγωνιστεί. Ξανά τονίζω πώς δεν παρηγορώ, αλλά φροντίζω πάντοτε να θυμάμαι τους χαλεπούς καιρούς της ομάδος μου, έτσι ώστε να θυμάμαι πάντα έναν χρυσό κανόνα του αθλητισμού,όσο και της ζωής γενικότερα. Όποιος ξεχνά το παρελθόν δεν δικαιούται να έχει μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου