Η ανταμοιβή μιας τίμιας προσπάθειας
Είναι αναμφίβολα σημαντικό για το οικοδόμημα του συλλόγου που λέγεται Άρης Θεσσαλονίκης να υπάρχουν επιτυχίες και διακρίσεις σε τμήματα που αδίκως κατά την ταπεινή μου άποψη δεν είναι και τόσο προβεβλημένα, ειδικά σε μια περίοδο κατά την οποία όλος ο Α.Σ. Άρης συνολικά μαστίζεται από την δική του προσωπική κρίση.
Πιστεύω ακράδαντα λοιπόν πώς αυτό που κατάφερε το γυναικείο τμήμα βόλεϊ εχθές στο Δ.Α.Κ. Πυλαίας είναι αποτέλεσμα μιας ρομαντικής, αγνής και πέρα για πέρα φιλότιμης προσπάθειας που έκανε τον κόσμο της ομάδας να χαμογελάσει πλατιά μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Βέβαια επειδή όταν εκπροσωπείς μια ομάδα της εμβέλειας και του διαμετρήματος του Άρη θα πρέπει να στοχεύεις πάντα στην κορυφή θα πρέπει να τονιστεί πώς η κατάκτηση του πρωταθλήματος δε μπορεί παρά να αποτελεί αυτοσκοπό, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς σε περίπτωση που το τρόπαιο δεν έρθει στην Θεσσαλονίκη θα ακυρωθεί η προσπάθεια που καταβλήθηκε με πολύ κόπο και ιδρώτα για να φτάσει το εν λόγω τμήμα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.
Στο σημείο αυτό λοιπόν και παίρνοντας αφορμή από αυτά που ανέφερα στην παραπάνω παράγραφο θα ήθελα να δώσω ξεχωριστά συγχαρητήρια για την μέχρι τώρα πορεία του τμήματος σε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι μόχθησαν αψηφώντας το ψυχικό, αλλά κυρίως το χρηματικό κόστος για να γίνει πραγματικότητα κάτι που ας μην γελιόμαστε πριν λίγα χρόνια έμοιαζε με απατηλό όνειρο.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στον Κ. Ρετζεπέρη που όλα αυτά τα χρόνια δουλεύοντας μεθοδικά και κυρίως με όρεξη κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα ένα βήμα πριν την απόλυτη καταξίωση. Όλα αυτά τα χρόνια βασική μου αρχή ήταν και θα συνεχίσει να είναι για όσο καιρό αρθρογραφώ να μην λειτουργώ ποτέ με γνώμονα την προσωπολατρία, καθώς θεωρώ ότι η γενικότερη φθορά αρχίζει να φαίνεται όταν τα φυσικά πρόσωπα μπαίνουν πάνω από τον ίδιο το σύλλογο αφαιρώντας έτσι μεγάλο μέρος από την δυναμική του.
Από την άλλη πλευρά όμως θα ήταν χωρίς ίχνος αμφιβολίας άδικο σε έναν Άρη ο οποίος μέχρι σήμερα φυτοζωεί να μην εκτιμώνται έστω κι αυτές οι ελάχιστες πραγματικά αξίες που πιστεύουν σε αυτόν σε μια εποχή που κατά γενική ομολογία το ιδεολογικό υπόβαθρο δεν βρίσκεται και στην μεγαλύτερη ακμή του.
Είναι αναμφίβολα σημαντικό για το οικοδόμημα του συλλόγου που λέγεται Άρης Θεσσαλονίκης να υπάρχουν επιτυχίες και διακρίσεις σε τμήματα που αδίκως κατά την ταπεινή μου άποψη δεν είναι και τόσο προβεβλημένα, ειδικά σε μια περίοδο κατά την οποία όλος ο Α.Σ. Άρης συνολικά μαστίζεται από την δική του προσωπική κρίση.
Πιστεύω ακράδαντα λοιπόν πώς αυτό που κατάφερε το γυναικείο τμήμα βόλεϊ εχθές στο Δ.Α.Κ. Πυλαίας είναι αποτέλεσμα μιας ρομαντικής, αγνής και πέρα για πέρα φιλότιμης προσπάθειας που έκανε τον κόσμο της ομάδας να χαμογελάσει πλατιά μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Βέβαια επειδή όταν εκπροσωπείς μια ομάδα της εμβέλειας και του διαμετρήματος του Άρη θα πρέπει να στοχεύεις πάντα στην κορυφή θα πρέπει να τονιστεί πώς η κατάκτηση του πρωταθλήματος δε μπορεί παρά να αποτελεί αυτοσκοπό, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς σε περίπτωση που το τρόπαιο δεν έρθει στην Θεσσαλονίκη θα ακυρωθεί η προσπάθεια που καταβλήθηκε με πολύ κόπο και ιδρώτα για να φτάσει το εν λόγω τμήμα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα.
Στο σημείο αυτό λοιπόν και παίρνοντας αφορμή από αυτά που ανέφερα στην παραπάνω παράγραφο θα ήθελα να δώσω ξεχωριστά συγχαρητήρια για την μέχρι τώρα πορεία του τμήματος σε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι μόχθησαν αψηφώντας το ψυχικό, αλλά κυρίως το χρηματικό κόστος για να γίνει πραγματικότητα κάτι που ας μην γελιόμαστε πριν λίγα χρόνια έμοιαζε με απατηλό όνειρο.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στον Κ. Ρετζεπέρη που όλα αυτά τα χρόνια δουλεύοντας μεθοδικά και κυρίως με όρεξη κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα ένα βήμα πριν την απόλυτη καταξίωση. Όλα αυτά τα χρόνια βασική μου αρχή ήταν και θα συνεχίσει να είναι για όσο καιρό αρθρογραφώ να μην λειτουργώ ποτέ με γνώμονα την προσωπολατρία, καθώς θεωρώ ότι η γενικότερη φθορά αρχίζει να φαίνεται όταν τα φυσικά πρόσωπα μπαίνουν πάνω από τον ίδιο το σύλλογο αφαιρώντας έτσι μεγάλο μέρος από την δυναμική του.
Από την άλλη πλευρά όμως θα ήταν χωρίς ίχνος αμφιβολίας άδικο σε έναν Άρη ο οποίος μέχρι σήμερα φυτοζωεί να μην εκτιμώνται έστω κι αυτές οι ελάχιστες πραγματικά αξίες που πιστεύουν σε αυτόν σε μια εποχή που κατά γενική ομολογία το ιδεολογικό υπόβαθρο δεν βρίσκεται και στην μεγαλύτερη ακμή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου