5η αγωνιστική κι ο Άρης τελευταίος.

Εικόνα του αγώνα.

Ξεκινάει καλά ο Άρης απέναντι στην Ξάνθη και δείχνει να έχει όρεξη, αλλά ο αντίπαλος είναι αυτός που εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες.
Δεν καταφέρνει να σκοράρει στα πρώτα λεπτά (χαμένη ευκαιρία σε κενή εστία) και το πληρώνει, μιας και γίνεται σχετικά νωρίς το 1-0 μετά από παιδικό λάθος στην άμυνα.
Λίγο αργότερα όμως, το όργανο της τάξης που έτυχε να κρατάει σφυρίχτρα και να την βάζει σε μια τρύπα του σώματός τους (το στόμα του εννοώ) δεν δίνει πεντακάθαρο πέναλτι υπέρ του Άρη και είναι φυσιολογικό η ψυχολογία των παιχτών να πέσει.
Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο και ο Άρης κάνει το καλύτερο τέταρτο από όσα παιχνίδια έχει δώσει μέχρι σήμερα από την αρχή της σεζόν.
Δύο δοκάρια και δύο μεγάλες ευκαιρίες χαμένες.
Μία ακόμα αμφισβητούμενη φάση για πέναλτι (δεν θα το έδινα εγώ) και λίγο αργότερα γίνεται το 2-0 κόντρα στην εικόνα του αγώνα.
Από κει και πέρα, οι κίτρινοι έδειξαν να μην έχουν ψυχολογία και δεν κατάφεραν ποτέ να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο.
Έτσι κι έληξε τελικά και ο Άρης παρέμεινε στον πάτο της βαθμολογίας με 1 μόλις βαθμό...
Κέρδισε τις εντυπώσεις η ομάδα μας, αλλά η αποτελεσματικότητα των παιχτών της Ξάνθης, της έδωσε το τρίποντο.

Έλεγχος παιχτών.

Αστεία άμυνα.
Ο Ηρακλής στην άμυνα είναι μόνιμη πυγή κινδύνου και σε μια πολύ κακή μέρα του Πουλίδο, η άμυνα έμοιαζε αστεία.
Ο Ψυχογιός κάνει πολύ καλό παιχνίδι επιθετικά, αλλά αμυντικά μπάζει.
Ο Τσουμάνης ένα μεγάλο τίποτα, αν εξαιρέσει κανείς μια πολύ ωραία σέντρα που βγάζει στα πρώτα λεπτά του αγώνα.

Άψυχο κέντρο.
Ο Έλσνερ έχει κάνει το καλύτερό του παιχνίδι από την μέρα που ήρθε, αλλά έπαιζε μόνος του στο κέντρο.
Ο Τριανταφυλλάκος ειλικρινά δεν ξέρω που βρίσκει το κουράγιο να είναι τόσο άνευρος και βαριεστημένος κι ο Τάτος συνεχίζει να είναι ανούσιος μέχρι αηδίας.

Επίθεση φωτιά (σβησμένη όμως).
Ο Σταυρόπουλος πάλευε με διπλά μαρκαρίσματα κι έφυγε τραυματίας στο ημίχρονο, χωρίς στην ουσία να προλάβει να δώσει κάτι παραπάνω στην ομάδα.
Ο Ίμπε χθες έμοιαζε κανονικός ποδοσφαιριστής και τίποτα παραπάνω, απλά φάνηκε ξεκάθαρα πως ο άνθρωπος δεν είναι για τα πλάγια.
Είναι παίχτης άξονα και όποιος νιώθει από μπάλα, το κατάλαβε χθες.
Και τέλος ο Ουντόζι ο οποίος είναι ανούσιος, ακίνδυνος και αναποτελεσματικός σε όποια θέση κι αν έχει παίξει μέχρι σήμερα.
Ειδικά το όνειρο του Μιλίνκοβιτς όμως να τον βάλει στην κορυφή, εκθέτει και τους δύο.

 Οι αλλαγές.
Αγγελούδης, Μανιάς και Σουνάς, μπήκαν να βοηθήσουν (αναγκαστικές αλλαγές και οι τρεις) αλλά δεν έκαναν τίποτα απολύτως.

Τακτικά.
Το σύστημα έχει λογική, τα πρόσωπα όχι.
Τουλάχιστον κάποια από αυτά.
Είδαμε μια προσπάθεια να παιχτεί κανονικό ποδόσφαιρο, αλλά η αλήθεια είναι πως παρά την μικρή βελτίωση, η τραγική προετοιμασία του Χατζηνικολάου σε συνδυασμό με την μετριότητα των παιχτών θέλει πάρα πολύ δουλειά για να αρχίσει ο Άρης να μοιάζει κανονική ομάδα, που ξέρει τι θέλει στο γήπεδο και έχει τον τρόπο να το πάρει.
Η λέξη υπομονή είναι άγνωστη πλέον στο λεξιλόγιο του Αρειανού και παρόλο που καταλαβαίνω ότι χρειάζεται αρκετή, δεν μπορώ να παροτρύνω τον κόσμο να κάνει κουράγιο.

Διαιτησία.
Ακόμα μια φορά έβαλε το χέρι της και για να απαντήσω στο ερώτημα του πρώην υπεύθυνου τύπου της ΠΑΕ στο ερώτημά του:
"Σήμερα βλέπω ότι όλοι μιλάνε για την διαιτησία. Γιατί; Επειδή ο ΑΡΗΣ ήταν σχετικά καλός ή γιατί η σφαγή ήταν τόσο ξεκάθαρη;"
Θα απαντήσω πως είναι και τα δύο.
Ο Άρης χθες έδειξε ότι μπορούσε να πάρει την νίκη και αξίζει να σχολιάσω την διαιτησία.
Δεν την χρησιμοποιώ ως άλλοθι σε κάθε κακό αποτέλεσμα και δεν μπορώ να μιλάω για διαιτησία σε αγώνες που οι παίχτες σέρνονται και δεν κάνουν ούτε μια σοβαρή φάση για γκολ.
Επίσης όταν εσύ ήσουν στο γραφείο τύπου δεν είδα να βοηθάει σε τίποτα η συνεχής αναφορά σου στην διαιτησία.
Αντιθέτως γελούσε ο κόσμος μαζί μας που σε κάθε αγωνιστική έβλεπες σφαγές, ακόμα κι όταν δεν υπήρχαν.
Ακόμα κι αν υπήρχαν, σίγουρα τα γραπτά σου δεν βοήθησαν ώστε να πάρει κάτι παραπάνω ο Άρης. Άρα άσε τα μαθήματα για κανένα παιδάκι που θα πάρεις στο site σου.
Ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι για την διαιτησία και την συμπεριφορά της απέναντι στον Άρη, είναι ο Ηλιάδης.
Κι από αυτόν περιμένω να κάνει κάτι ουσιαστικό.
Να μην μείνει μόνο στα τηλέφωνα...

Πόσο λείπει ο Αγκάνθο ρε παιδί μου;;;
Και να φανταστείτε πως ήθελαν κάποιοι να τον φάνε...
Όχι μόνο ο Μούτας εκ των έσω, αλλά και άλλοι, με το να περνάνε κλίμα κατά του Ισπανού.

Τέλος, μεγάλο respect στα παιδιά που έκαναν την εκδρομή, για το πανό στην μνήμη του Killah P. αλλά και το μήνυμά τους.

                                                                              Γιάννης Zoel Τραϊανός