Θέλω πριν ξεκινήσω να γράφω το οτιδήποτε να ζητήσω μια τεράστια συγνώμη από όλους όσους θα διαβάσουν το συγκεκριμένο άρθρο. Δεν πρόκειται να βρίσω, δεν πρόκειται να πιάσω στο στόμα μου ονόματα ανθρώπων ούτε φυσικά έχω σκοπό να θέσω σε κίνδυνο την δημόσια εικόνα μου για το χατήρι κάποιων...
Είμαι ΑΡΗΣ από παιδάκι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και αν για ένα πράγμα είμαι περήφανος είναι το ότι δεν κρύφτηκα ποτέ και αυτό που ήθελα να πω το έλεγα χωρίς να με ενδιαφέρει εάν οι κακοπροαίρετοι θα μου κολλήσουν ταμπέλες ή θα προσάψουν διάφορα εναντίον μου. Από τότε που άρχισα να παρακολουθώ την ομάδα ακούω μονίμως μια λέξη υπομονή, διαρκώς υπομονή και αν και γνώριζα πώς η έννοια αυτή έχει όρια νομίζοντας πώς κάνω καλό στην ομάδα μου τα ξεπερνούσα και στήριζα ανθρώπους που δεν το άξιζαν. Κατάλαβα τα λάθη μου πολύ αργά όταν η ομάδα ήταν ένα βήμα από τον γκρεμό και τότε δεσμεύτηκα απέναντι στην ομάδα πρωτίστως, αλλά και σε μένα να μην τα ξανακάνω.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα,ένα σήμερα που δυστυχώς είναι πολύ χειρότερο από το τότε γιατί για μια ακόμη φορά ο ΑΡΗΣ που όλοι αγαπάμε παθολογικά έχει πέσει έρμαιο παράλογων συνθηκών και καταστάσεων. Ο κόσμος διχάζεται, πονάει, υποφέρει και πραγματικά δεν νοιάζεται κανείς, το μόνο που απασχολεί κάποιους είναι το να κάνουν δηλώσεις νομίζοντας πώς μοιράζοντας ελπίδες και ευχολόγια θα τους αφαιρεθεί το μερίδιο ευθύνης που αναμφίβολα τους βαραίνει. Βαρέθηκα τους μικρούς ανθρώπους στα καίρια πόστα της ομάδας μου,μπούχτισα την νοοτροπία του οχαδερφισμού και της απόλυτης βαρεμάρας για τα πάντα. Τα όνειρα του κόσμου πνίγονται σε ένα βούρκο γεμάτο λάσπη που ετσιθελικά μας βούτηξαν και δυστυχώς δεν έχουμε βγει από αυτόν ακόμη.
Αυτό που με θλίβει πραγματικά είναι ότι ακόμη και τώρα η ομάδα βάλλεται από τον απόλυτο ερασιτεχνισμό που είτε το θέλουμε είτε όχι έχει αφήσει το στίγμα του όλα αυτά τα χρόνια και δεν μας έχει αφήσει να πάρουμε μια βαθιά, καθαρή και τεράστια ανάσα που θα αποτινάξει από πάνω μας ένστικτα όπως αυτά της μουρμούρας και της αμφισβήτησης που δικαιολογημένα υπάρχουν. Σιχάθηκα πια να περπατάω στο δρόμο και όποτε μου τη λέει κάποιος να του αντιπαραθέτω μόνον το δεδομένο μεγαλείο του κόσμου της ομάδας μου, επειδή πολύ απλά μόνο αυτό μπορώ να κάνω.
Η ομάδα οδεύει ολοταχώς σε ένα ακανθώδες μονοπάτι το οποίο θα την πληγώσει ανεπανόρθωτα και για αυτό μόνο ο κόσμος δεν ευθύνεται, όμως κάποιοι σφυρίζουν αδιάφορα σαν να επιδιώκουν το κακό. Το ποίοι είναι αυτοί δεν είμαι εγώ ο καθ'ύλην αρμόδιος να το γνωρίζω, το μόνο που γνωρίζω είναι ότι όσο ζω θα φωνάζω ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!!!!!!!!!!! όσο και αν αυτό χαλάει κάποιους.
ΥΓ. Τα όσα ειπώθηκαν μπορεί να ενοχλήσουν κάποιους, αλλά στην ζωή μου έχω μάθει πλέον να μην με αγγίζει κανένας και τίποτα
Είμαι ΑΡΗΣ από παιδάκι, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και αν για ένα πράγμα είμαι περήφανος είναι το ότι δεν κρύφτηκα ποτέ και αυτό που ήθελα να πω το έλεγα χωρίς να με ενδιαφέρει εάν οι κακοπροαίρετοι θα μου κολλήσουν ταμπέλες ή θα προσάψουν διάφορα εναντίον μου. Από τότε που άρχισα να παρακολουθώ την ομάδα ακούω μονίμως μια λέξη υπομονή, διαρκώς υπομονή και αν και γνώριζα πώς η έννοια αυτή έχει όρια νομίζοντας πώς κάνω καλό στην ομάδα μου τα ξεπερνούσα και στήριζα ανθρώπους που δεν το άξιζαν. Κατάλαβα τα λάθη μου πολύ αργά όταν η ομάδα ήταν ένα βήμα από τον γκρεμό και τότε δεσμεύτηκα απέναντι στην ομάδα πρωτίστως, αλλά και σε μένα να μην τα ξανακάνω.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα,ένα σήμερα που δυστυχώς είναι πολύ χειρότερο από το τότε γιατί για μια ακόμη φορά ο ΑΡΗΣ που όλοι αγαπάμε παθολογικά έχει πέσει έρμαιο παράλογων συνθηκών και καταστάσεων. Ο κόσμος διχάζεται, πονάει, υποφέρει και πραγματικά δεν νοιάζεται κανείς, το μόνο που απασχολεί κάποιους είναι το να κάνουν δηλώσεις νομίζοντας πώς μοιράζοντας ελπίδες και ευχολόγια θα τους αφαιρεθεί το μερίδιο ευθύνης που αναμφίβολα τους βαραίνει. Βαρέθηκα τους μικρούς ανθρώπους στα καίρια πόστα της ομάδας μου,μπούχτισα την νοοτροπία του οχαδερφισμού και της απόλυτης βαρεμάρας για τα πάντα. Τα όνειρα του κόσμου πνίγονται σε ένα βούρκο γεμάτο λάσπη που ετσιθελικά μας βούτηξαν και δυστυχώς δεν έχουμε βγει από αυτόν ακόμη.
Αυτό που με θλίβει πραγματικά είναι ότι ακόμη και τώρα η ομάδα βάλλεται από τον απόλυτο ερασιτεχνισμό που είτε το θέλουμε είτε όχι έχει αφήσει το στίγμα του όλα αυτά τα χρόνια και δεν μας έχει αφήσει να πάρουμε μια βαθιά, καθαρή και τεράστια ανάσα που θα αποτινάξει από πάνω μας ένστικτα όπως αυτά της μουρμούρας και της αμφισβήτησης που δικαιολογημένα υπάρχουν. Σιχάθηκα πια να περπατάω στο δρόμο και όποτε μου τη λέει κάποιος να του αντιπαραθέτω μόνον το δεδομένο μεγαλείο του κόσμου της ομάδας μου, επειδή πολύ απλά μόνο αυτό μπορώ να κάνω.
Η ομάδα οδεύει ολοταχώς σε ένα ακανθώδες μονοπάτι το οποίο θα την πληγώσει ανεπανόρθωτα και για αυτό μόνο ο κόσμος δεν ευθύνεται, όμως κάποιοι σφυρίζουν αδιάφορα σαν να επιδιώκουν το κακό. Το ποίοι είναι αυτοί δεν είμαι εγώ ο καθ'ύλην αρμόδιος να το γνωρίζω, το μόνο που γνωρίζω είναι ότι όσο ζω θα φωνάζω ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!!!!!!!!!!! όσο και αν αυτό χαλάει κάποιους.
ΥΓ. Τα όσα ειπώθηκαν μπορεί να ενοχλήσουν κάποιους, αλλά στην ζωή μου έχω μάθει πλέον να μην με αγγίζει κανένας και τίποτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου