Είναι γεγονός ότι έχω να ασχοληθώ πάρα πολύ καιρό με τα του Blog λόγω κάποιων υποχρεώσεων,αυτό όμως δεν θα μου απαγορεύσει σήμερα μετά από καιρό να γράψω μερικά πράγματα έτσι όπως ακριβώς τα αισθάνομαι.
Είναι σαφές ότι η ομάδα μας από την αρχή της σεζόν μέχρι σήμερα φυτοζωεί, τόσο οικονομικά,όσο και αγωνιστικά. Γνωρίζαμε επίσης από την αρχή πώς οι δυνατότητες των ποδοσφαιριστών μας είναι περιορισμένες και ότι με αυτούς θα πορευθούμε μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος, αφού οι συνθήκες μας το επιβάλουν. Από εκεί και πέρα όμως αν μου έλεγε κάποιος τον Αύγουστο ότι ο ΆΡΗΣ μετά την ολοκλήρωση 22 γεμάτων αγωνιστικών θα είναι τελευταίος έχοντας 13 πόντους μια ομολογουμένως ντροπιαστική συγκομιδή θα τον περνούσα για αθεράπευτα τρελό. Ωστόσο η πραγματικότητα δυστυχώς είναι αυτή και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για να την αλλάξει. Ο κόσμος του ΆΡΗ οφείλει να αντιληφθεί το συντομότερο δυνατό ότι το να ρίχνουμε ευθύνες δεξιά και αριστερά για το κατάντημα και το μαρασμό μας είναι ευθυνοφοβία, καθώς πληρώνουμε δικά μας λάθη. Εγώ προσωπικά είμαι 19 ετών από την ελάχιστη εμπειρία που έχω παρακολουθώντας εδώ και μια δεκαετία περίπου πως λειτουργεί το Ελληνικό ποδόσφαιρο έχω παρατηρήσει ότι μια ομάδα που επιθυμεί διακαώς να επιβιώσει βρίσκει τον τρόπο να πετύχει τον σκοπό της όποιες και αν είναι οι συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό της.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω πώς δεν υπονοώ απολύτως τίποτα για τον οποιονδήποτε, εγώ το μόνο που έκανα πάντα και αυτό που κάνω και τώρα είναι να καταγράφω δημόσια τις ανησυχίες μου αδιαφορώντας για το αν αυτό ενοχλεί κάποιους. Είναι ευρέως γνωστό πως η ομάδα μας είναι από τις μεγαλύτερες στον ελλαδικό χώρο, έχοντας παράλληλα και έναν τεράστιο λαό που εάν θέλετε ενισχύει ακόμη περισσότερο την δυναμική της κρατώντας την όρθια σε χαλεπούς καιρούς, όμως έχει παρατηρηθεί ότι ενώ οι δυο παραπάνω ισχυρισμοί αληθεύουν και μάλιστα στον απόλυτο βαθμό οι διοικήσεις δρουν με τρόπους που δεν αρμόζουν στην ιστορία και την εμβέλεια αυτής της ομάδος, καθώς η αναξιοπιστία την οποία βγάζουν προς τα έξω είναι η αιτία για την οποία ο ΆΡΗΣ δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτόν τον ερασιτεχνισμό που τον διακρίνει πολλά χρόνια τώρα. Ο χαρακτηρισμός αυτός ίσως να μην αρέσει σε πολλούς, άλλους πάλι να τους βρίσκει απόλυτα σύμφωνους, αλλά βάσει τα όλα όσα έχουν λάβει χώρα εντός του Συλλόγου και συνεχίζουν να συμβαίνουν έως και αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν νομίζω πως πέφτω έξω.
Όσο αφορά την Πέμπτη και το παιχνίδι με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο νομίζω ότι η φράση μονόδρομος η νίκη είναι πραγματικά απειροελάχιστη για να αποκρυπτογραφήσει στο έπακρο την σημασία του εν λόγω παιχνιδιού, μιας και σε περίπτωση που δεν παρθεί ούτε εκεί το τρίποντο τα πράγματα σκουραίνουν. Από εμένα προσωπικά την λέξη υποβιβασμός δεν θα την ακούσει κανείς ποτέ και αυτό το λέω με βεβαιότητα γιατί και μαθηματικές ελπίδες να μην υπήρχαν έχω μάθει να μην συμβιβάζομαι και να μην αποδέχομαι ποτέ ΤΙΠΟΤΑ!!!!!!!!!!!!!
Δεν με νοιάζει αν εθελοτυφλώ, δεν με νοιάζει αν κάποιοι από εσάς που θα διαβάσετε το συγκεκριμένο κείμενο με χαρακτηρίσετε γραφικό ζούμε σε καιρούς Δημοκρατίας και ο καθένας ενεργεί και πράττει με τον τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί. Εγώ αυτό που θα ήθελα να ζητήσω από τον κόσμο του ΆΡΗ ως παράκληση και σε καμία περίπτωση ως απαίτηση είναι να διαφυλάξει το εγώ του σαν κόρη οφθαλμού, ένα εγώ το όποιο γαλούχησε και χαλύβδωσε και την δική μου γενιά, καθώς και πολλές ακόμη.
Κλίνοντας θα ήθελα να πω πως θεωρώ ανεπίτρεπτο με την ομάδα μας στην 18η θέση μερίδα του κόσμου να χαίρεται με την ήττα του πάοκ από τον Πλατανιά. Αυτά μας φάγανε τόσα χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου