Όλα αυτά που συμβαίνουν στις τάξεις του ΆΡΗ κάθε άλλο παρά φυσιολογικά μπορούν να χαρακτηριστούν. Βέβαια αυτό δε μου προκαλεί και ιδιαίτερη εντύπωση μιας και πάντοτε μέσα σε αυτή την ομάδα λάμβαναν χώρα καταστάσεις άσχημες και μυστήριες που άλλοτε άγγιζαν και άλλοτε ξεπερνούσαν τα όρια της παράνοιας. Τον περασμένο Μάη λοιπόν δύο παρατάξεις έθεταν υποψηφιότητα δύο παρατάξεις για να αναλάβουν τις τύχες του ΆΡΗ ο οποίος μόλις είχε βγει ζωντανός από μια χρονιά γεμάτη μαρτύρια και δυσκολίες,όμως το χαμόγελο υπήρχε στα πρόσωπα όλων γιατί ο λαός ΄έσωσε την ομάδα επειδή απλά αυτό έπρεπε να γίνει.
Κάτι ανάλογο περιμέναμε όλοι μας και φέτος, καθώς ο νόμος της ζωής λέει πως όταν κάνεις κάτι μια φορά τότε άνετα μπορείς να το ξανακάνεις δεν είχαμε πλέον καμία δικαιολογία μετά το περσινό μας πάθημα που ωστόσο δεν έγινε μάθημα. Τώρα λοιπόν αυτοί που καλούνταν να αποφασίσουν ήμασταν εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος διότι φαινόταν να ξέρουμε πλέον το δρόμο προς την επιβίωση. Εγώ προσωπικά δεν είχα σκοπό να ψηφίσω καμία από τις δύο παρατάξεις μάλιστα θυμάμαι έλεγα τότε ότι αν υπήρχε μια τρίτη σοβαρή και αξιοπρεπής παράταξη θα εμπιστευόμουν εκείνη. Όταν τελικά αποφάσισα να μετάσχω στη διαδικασία της ψηφοφορίας το κριτήριο μου ήτανε να μην ξανά στηρίξω ποτέ έναν άνθρωπο που έχω ζήσει και λίγο-πολύ ξέρω όπως και όλοι μας τα εγωιστικά του αισθήματα και την αυταρχική συμπεριφορά που διέπει τον χαρακτήρα του. Το επόμενο πρωί ξύπνησα με την αίσθηση ότι έπραξα το σωστό κάτι που όμως δεν ίσχυε και αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω δεν θα πήγαινα να ψηφίσω.
Τα λάθη άρχισαν να φαίνονται με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο ξεκάθαρα, το καράβι βυθιζόταν με μαθηματική ακρίβεια και σαν να μην έφταναν όλα αυτά εμφανίστηκαν και οι προσφυγές των ξένων παικτών που ειδικά φέτος δε θα μπορούσαμε να σταθούμε με αξιοπρέπεια χωρίς αυτούς. Οι υποσχέσεις του Κ. Ηλιάδη αποδείχθηκε ότι ήταν στάχτη στα μάτια ενός ήδη πικραμένου κόσμου. Όλα αυτά οδήγησαν κάπου στο Δεκέμβρη μέσα από μα Γ.Σ. των λίγων στην ανατροπή του διοικητικού σκηνικού και την έλευση δια ανατάσεως της χειρός του Κ. Σκόρδα. Η δυσπιστία μεγάλη ο φόβος ακόμη μεγαλύτερος όλοι γνωρίζαμε ότι κάποια αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του θα δρούσαν αρνητικά και προς την ομάδα γιατί όλο αυτό που ζούσαμε μέχρι το 2009 αποτελούσε ξεκάθαρο δείγμα για το τι θα ακολουθούσε. Στο εναρκτήριο παιχνίδι του δευτέρου γύρου κόντρα στον Απόλλωνα Σμύρνης η ομάδα βρισκόταν τρεις βαθμούς κάτω από αυτόν που παρέμενε στην κατηγορία και αντί αυτή η διαφορά να εξανεμιστεί, αντιθέτως αύξανε συν το χρόνω όλο και περισσότερο. Η πίκρα μεγάλη, ο διχασμός επήλθε ξανά, η θέση των οργανωμένων ήταν ξεκάθαρη και κατά την άποψη μου δικαιολογημένη. Κάθε Κυριακή μπροστά μας το ίδιο έργο και φτάσαμε σιγά-σιγά στο σήμερα που η ομάδα έχει χάσει και μαθηματικά τις ελπίδες της για παραμονή και αυτό αναμφίβολα είναι αποτέλεσμα μιας κακής ανακύκλωσης που μας έχει σκοτώσει. Την λύση για την επόμενη μέρα την ξέρουν όλοι, αλλά στο βάθος δεν την ξέρει κανείς πιάσαμε πάτο και το χειρότερο είναι ότι το βαρέλι αυτό δεν περιορίζεται στο αγωνιστικό σκέλος,αλλά ξεκινά από την νοοτροπία μας την ίδια και τη στάση μας απέναντι στον ίδιο τον σύλλογο που μας φτύνει καθημερινά στα μούτρα. Όλοι κατόπιν εορτής θυμήθηκαν ότι έχουμε πρόβλημα αγνοούν όμως το ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι οι στάση μας απέναντι σε αυτό.
Επειδή κατά καιρούς λαμβάνω κάποια μηνύματα σχετικά με το μέλλον του Blog δηλώνω ξεκάθαρα ότι όσο είμαι δυνατός αυτή η προσπάθεια θα συνεχιστεί με κάθε κόστος οι λόγοι της πολύμηνης αποχής μου από τα πράγματα ήταν άλλοι...
Κάτι ανάλογο περιμέναμε όλοι μας και φέτος, καθώς ο νόμος της ζωής λέει πως όταν κάνεις κάτι μια φορά τότε άνετα μπορείς να το ξανακάνεις δεν είχαμε πλέον καμία δικαιολογία μετά το περσινό μας πάθημα που ωστόσο δεν έγινε μάθημα. Τώρα λοιπόν αυτοί που καλούνταν να αποφασίσουν ήμασταν εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος διότι φαινόταν να ξέρουμε πλέον το δρόμο προς την επιβίωση. Εγώ προσωπικά δεν είχα σκοπό να ψηφίσω καμία από τις δύο παρατάξεις μάλιστα θυμάμαι έλεγα τότε ότι αν υπήρχε μια τρίτη σοβαρή και αξιοπρεπής παράταξη θα εμπιστευόμουν εκείνη. Όταν τελικά αποφάσισα να μετάσχω στη διαδικασία της ψηφοφορίας το κριτήριο μου ήτανε να μην ξανά στηρίξω ποτέ έναν άνθρωπο που έχω ζήσει και λίγο-πολύ ξέρω όπως και όλοι μας τα εγωιστικά του αισθήματα και την αυταρχική συμπεριφορά που διέπει τον χαρακτήρα του. Το επόμενο πρωί ξύπνησα με την αίσθηση ότι έπραξα το σωστό κάτι που όμως δεν ίσχυε και αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω δεν θα πήγαινα να ψηφίσω.
Τα λάθη άρχισαν να φαίνονται με την πάροδο του χρόνου όλο και πιο ξεκάθαρα, το καράβι βυθιζόταν με μαθηματική ακρίβεια και σαν να μην έφταναν όλα αυτά εμφανίστηκαν και οι προσφυγές των ξένων παικτών που ειδικά φέτος δε θα μπορούσαμε να σταθούμε με αξιοπρέπεια χωρίς αυτούς. Οι υποσχέσεις του Κ. Ηλιάδη αποδείχθηκε ότι ήταν στάχτη στα μάτια ενός ήδη πικραμένου κόσμου. Όλα αυτά οδήγησαν κάπου στο Δεκέμβρη μέσα από μα Γ.Σ. των λίγων στην ανατροπή του διοικητικού σκηνικού και την έλευση δια ανατάσεως της χειρός του Κ. Σκόρδα. Η δυσπιστία μεγάλη ο φόβος ακόμη μεγαλύτερος όλοι γνωρίζαμε ότι κάποια αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του θα δρούσαν αρνητικά και προς την ομάδα γιατί όλο αυτό που ζούσαμε μέχρι το 2009 αποτελούσε ξεκάθαρο δείγμα για το τι θα ακολουθούσε. Στο εναρκτήριο παιχνίδι του δευτέρου γύρου κόντρα στον Απόλλωνα Σμύρνης η ομάδα βρισκόταν τρεις βαθμούς κάτω από αυτόν που παρέμενε στην κατηγορία και αντί αυτή η διαφορά να εξανεμιστεί, αντιθέτως αύξανε συν το χρόνω όλο και περισσότερο. Η πίκρα μεγάλη, ο διχασμός επήλθε ξανά, η θέση των οργανωμένων ήταν ξεκάθαρη και κατά την άποψη μου δικαιολογημένη. Κάθε Κυριακή μπροστά μας το ίδιο έργο και φτάσαμε σιγά-σιγά στο σήμερα που η ομάδα έχει χάσει και μαθηματικά τις ελπίδες της για παραμονή και αυτό αναμφίβολα είναι αποτέλεσμα μιας κακής ανακύκλωσης που μας έχει σκοτώσει. Την λύση για την επόμενη μέρα την ξέρουν όλοι, αλλά στο βάθος δεν την ξέρει κανείς πιάσαμε πάτο και το χειρότερο είναι ότι το βαρέλι αυτό δεν περιορίζεται στο αγωνιστικό σκέλος,αλλά ξεκινά από την νοοτροπία μας την ίδια και τη στάση μας απέναντι στον ίδιο τον σύλλογο που μας φτύνει καθημερινά στα μούτρα. Όλοι κατόπιν εορτής θυμήθηκαν ότι έχουμε πρόβλημα αγνοούν όμως το ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι οι στάση μας απέναντι σε αυτό.
Επειδή κατά καιρούς λαμβάνω κάποια μηνύματα σχετικά με το μέλλον του Blog δηλώνω ξεκάθαρα ότι όσο είμαι δυνατός αυτή η προσπάθεια θα συνεχιστεί με κάθε κόστος οι λόγοι της πολύμηνης αποχής μου από τα πράγματα ήταν άλλοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου