Πάει καιρός...

Παλιότερα, υπήρξε μια εποχή που μαλώσαμε με αδέρφια...
Τότε που κάποιοι έβαλαν τα πρόσωπα πάνω από τον Άρη.
Κι άλλοι έβαλαν τα πρόσωπα στον τοίχο και πυροβόλησαν.
Τότε που κατηγορήθηκαν αδέρφια για νοθεία και λάδωμα...
Τότε που αδέρφια αποφάσισαν, πως δεν θα ασχοληθούν ξανά, γιατί αυτή η ομάδα δεν έχει χαΐρι αν δεν αλλάξουν ριζικά πρόσωπα και καταστάσεις.
Τότε που άλλοι φώναζαν πως η λέσχη πρέπει να πάψει, μιας και στα χρόνια της σημειώθηκαν τα μεγαλύτερα χρέη στην ιστορία της ομάδας, ενώ άλλοι έλεγαν πως αντιθέτως, πρέπει απλά να την διορθώσουμε και να κάνουμε την ομάδα να λάμψει μέσω αυτής.
Τότε που ο καθένας από εμάς, που η αγάπη του για την ομάδα δεν ήταν κάτι το συζητήσιμο, αλλά η ικανότητα να διοικήσει αμφισβητήσιμη, θέλησε να γίνει πρόεδρος...
Τότε που η λύση ήταν σχέδιο κάποιου κι όχι σχέδιο για την σωτηρία του Άρη.
Τότε που κάποιοι φώναζαν πως η ομάδα τρυπιέται εκ των έσω, ενώ άλλοι φώναζαν πως το τρύπημα ήταν η προβοκάτσια κάποιων για να διοικήσουν.
Τότε που κάποιοι φώναζαν πως η ομάδα χρειάζεται επενδυτή ενώ άλλοι μιλούσαν για δούρειο ίππο που θα έφερνε την καταστροφή.
Τότε που αν θυμάστε, δεν ξέραμε τι θέλαμε κι ήμασταν όλοι τόσο μπερδεμένοι, που ο γόρδιος δεσμός έμοιαζε παιδικό πάζλ μπροστά στην θολούρα μας.
Θυμάστε;
Τα παλιά εκείνα χρόνια;
Κι όμως δεν έχουν περάσει παρά λίγες εβδομάδες από τότε.
Τελικά αυτό που κατάλαβα, είναι πως μπορεί να ηρεμήσαμε για λίγο, αλλά η διχόνοια δεν είναι απλά μια αντίδραση λόγω της φτώχειας και της ανέχειας, ούτε αποτέλεσμα αγανάκτησης...
Είναι τρόπος ζωής.
Είναι ο τρόπος που μας έμαθαν οι οπαδικοί μας πατεράδες να σκεφτόμαστε.
Από τότε που υπήρχαν Αρειανοί πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.
Σκεφτείτε το λίγο και ρωτήστε τον εαυτό σας...
Έτσι κάνω και στην ζωή μου; Στην δουλειά, τις παρέες ή τις σχέσεις μου;
Αυτός είμαι;;;
Ή μήπως έτσι νιώθω πως πρέπει να κάνω, επειδή απλά έτσι έμαθα να φέρομαι στον Άρη;;;
Μάθαμε να έχουμε στο μυαλό μας τον Άρη μαγαζάκι μας.
Μάθαμε να κάνουμε τους μαλάκες για το καλό της ομάδας κι όταν καταλάβαμε πως τελικά δεν τους κάναμε αλλά ήμασταν, αποφασίσαμε να ρίχνουμε λάδι στην φωτιά κι όχι λάδι στα γρανάζια της μηχανής που λέγεται Άρης.
Τα ψέματα τελείωσαν και είτε μόνοι μας είτε με την βοήθεια κάποιου, θα προσπαθήσουμε να πορευτούμε προς τα πάνω.
Το αν θα το καταφέρουμε ή όχι, άγνωστο.
Το αν θα αλλάξουμε νοοτροπία όμως είναι σίγουρο...
Πως δεν θα αλλάξουμε...
Γιατί τελικά, δεν πάει πολύ καιρός από τότε που νιώσαμε και ζήσαμε άσχημα πράγματα και συγχωρέστε με, αλλά επειδή έτσι μας μάθανε, σύντομα θα ξαναζήσουμε τα ίδια και τα ίδια...

                                                                             Γιάννης "Zoel" Τραϊανός