Η ώρα του Θρύλου

Η μεγάλη μέρα που όλοι περίμεναν στο στρατόπεδο του ΑΡΗ καταφθάνει και οι προετοιμασίες για την τιμητική εκδήλωση ενός Θρύλου είναι πυρετώδεις. Ο λόγος για τον Νίκο Γκάλη έναν άνθρωπο που το όνομα του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία,όχι μόνο του μπασκετικού ΑΡΗ,αλλά και εν γένει όλου του φάσματος του συλλόγου.

Είναι δεδομένο πώς η βραδιά της 7ης Μαϊου θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμη της κιτρινόμαυρης οικογένειας, καθώς όταν έστω και αρκετά ετεροχρονισμένα τιμά έναν άνθρωπο που της έχει προσφέρει τόσα πολλά και του οφείλει σε πολύ μεγάλο βαθμό το όνομα που έχτισε στο χώρο του αθλητισμού, θεωρώ πώς ότι και να ειπωθεί από ένα σημείο και μετά είναι το λιγότερο ελάχιστο και δεν μπορεί σε καμία των περιπτώσεων να περιγράψει τον αναβρασμό και τον παροξυσμό που επικρατεί στις τάξεις του κόσμου. Την Δευτέρα του Πάσχα λοιπόν μέχρι και η τελευταία πέτρα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης θα λυγίσει από ανατριχίλα και συγκίνηση,μιας και θα αναβιώσει στιγμές αλήστου μνήμης, στιγμές που μόνο ο Γκάλης και η παρέα του προσέφεραν,

Μα αλήθεια ποίος πραγματικά μπορεί να ξεχάσει τι συνέβαινε την χρυσή δεκαετία του 1980,τότε που οι κινηματογράφοι, τα πάρκα και οι πλατείες της αν μη τι άλλο ρομαντικής πάλε ποτέ Ελλάδας χωρίς ίχνος υπερβολής ερήμωναν κυριολεκτικά και αυτό γιατί πολύ απλά η ομάδα του αιώνα καθήλωνε όλο τον κόσμο στο σπίτι του για να την παρακολουθήσει. Όλα αυτά ίσως ακούγονται υπερβολικά στα αυτιά των νεότερων και δεν τους αδικώ για αυτό διότι είναι πράγματα που εάν δεν σου συμβούν και δεν τα ζήσεις είναι αρκετά δύσκολο να τα κατανοήσεις επακριβώς,ειδικά με το πέρασμα τόσων χρόνων.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με μένα καθώς βρίσκομαι σε ηλικία 18 ετών,ωστόσο είμαι περήφανος που κάποια πράγματα από αυτά που αφηγούμαι παραπάνω τα έχω ακούσει από περιγραφές του πατέρα μου ή τα έχω δει μέσα από μια βιντεοκασέτα σαν και αυτές που έχει στο αρχείο του. Όποιος δεν έζησε εκείνον τον ΑΡΗ του είναι δύσκολο να κατανοήσει και να αντιληφθεί το γιατί οι παλαιότεροι επιμένουν με τόση θέρμη να τον αποκαλούν ακόμη και σήμερα ως τον μοναδικό αυτοκράτορα του μπάσκετ εγχώριου και μη,είναι αδύνατον να γευτούμε έστω και στο ελάχιστο αυτήν την αίγλη που κάποτε αυτή η ομάδα κατείχε και επίσης θα αργήσουμε πολύ να αγγίξουμε αυτό το άγιο δισκοπότηρο που ήταν εμπλουτισμένο με το θείο νέκταρ των τίτλων που τότε κατακτούσε ο ΑΡΗΣ.

Θα ήθελα λοιπόν να απευθύνω τις θερμότερες των ευχαριστιών προς τους προγενέστερους Αρειανούς για τον ΑΡΗ τον οποίο μου μάθανε να αγαπάω και για το λόγο αυτό μπορώ και εγώ με την σειρά μου την προσεχή Δευτέρα να βιώσω πρωτόγνωρα για μένα πράγματα και καταστάσεις.

Κλίνοντας θα ήθελα να εκφράσω από τα βάθη της καρδιάς μου τον απεριόριστο θαυμασμό μου που άλλαξε το ρου της ιστορίας του Ελληνικού αθλητισμού για να μην πω ότι τον γέννησε και χαρακτηριστώ υπερβολικός, έναν άνθρωπο που ο καθένας από εμάς θα ήθελε πολύ να έχει την αφίσα του κολλημένη στον γκριζαρισμένο τοίχο ενός δωματίου. Δεν λειτουργώ με την νοοτροπία της προσωπολατρίας,αλλά η αξία και το εύρος της σημαντικότητας κάποιων ανθρώπων σε αναγκάζουν πάντα να κάνεις θέλοντας και μη κάποιες εξαιρέσεις. Νίκο Γκάλη ευχαριστώ...