Υποθέτω πώς όλοι θα θυμάστε πριν δύο περίπου χρόνια την αναστάτωση που είχε προκληθεί στις τάξεις του Ελληνικού ποδοσφαίρου και των ανθρώπων του σχετικά με τα χειραγωγημένα παιχνίδια και τις περιβόητες συνομιλίες παραγόντων και προέδρων των ομάδων που είδαν το φως της δημοσιότητας και χωρίς αμφιβολία τάραξαν ακόμη περισσότερο τα ήδη ταραγμένα νερά του αθλητισμού στην χώρα.
Τότε θυμάμαι πώς όλοι μας είχαμε πιστέψει έστω και πρόσκαιρα πώς κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο σε αυτόν τον δύσμοιρο μικρόκοσμο του ποδοσφαίρου και επίσης θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει σκέψεις για ένα καλύτερο και με μεγαλύτερη αισιοδοξία αύριο, παρόλα αυτά όπως περίτρανα αποδείχθηκε όλη αυτή η διαδικασία δεν αποτελούσε τίποτα άλλο παρά ένα καλοστημένο από τους καθ'ύλην αρμόδιους του Ελληνικού κράτους παιχνίδι για να οδηγήσουν μεθοδευμένα τους Έλληνες οπαδούς σε μια βαθιά πλάνη,αποπροσανατολίζοντας τους έτσι από τα πολίτικα και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετώπιζε και ας μη γελιόμαστε αντιμετωπίζει ακόμη η πολιτεία.
Ο παραπάνω ισχυρισμός δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια για να αποδειχθεί φτάνει να αναλογιστεί κανείς όλα όσα συνέβησαν στον προχθεσινό τελικό κυπέλλου μεταξύ του Ολυμπιακού και του Αστέρα Τρίπολης και θα καταλάβει πώς τίποτα δεν έχει αλλάξει,αντίθετα τολμώ να πω πώς τα πράγματα μετά το πέρας της εν λόγω υπόθεσης έγιναν ακόμη χειρότερα,καθώς αυτή η αίσθηση της αλλαγής λειτούργησε ως στάχτη στα μάτια όλων μας.
Όπως λοιπόν γίνεται εύκολα κατανοητό το πολίτευμα της μοναρχίας στο άθλημα όχι μόνο συνεχίζει να υπάρχει αλλά μετά λύπης διαπιστώνω ότι έχει πάρει σάρκα και οστά,καθώς μερικοί έχουν αποδείξει ότι τους βολεύει πάρα πολύ το Ελληνικό ποδόσφαιρο να παραμείνει ένα κλειστό club απαρτιζόμενο από παιδιά και αποπαίδια πάνω στο οποίο θα μπορούν να ασελγούν βάναυσα οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουν.
Ίσως αυτά που λέω ηχούν κάπως άσχημα στα αυτιά κάποιων, όμως σε όλη την διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου δεν έχω μάθει να κρύβομαι πίσω από τις λέξεις χρησιμοποιώντας γρίφους, μιλώντας παράλληλα γενικά και αόριστα, μιας και η ευθύτητα είναι ένα προσόν του ανθρώπου που από μικρό παιδί έμαθα να εκτιμώ. Κατανοώ πώς η γλώσσα της αλήθειας παρεξηγείται εύκολα και παραφράζεται ακόμη ευκολότερα,ωστόσο πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να την μιλάμε σωστά εάν θέλουμε κάποια στιγμή έστω και ετεροχρονισμένα να προοδεύσει αυτή η χώρα,όσο και οι φορείς που την περικλείουν.
Πολλοί από εσάς ίσως αυτή τη στιγμή αναρωτιούνται ψάχνοντας να μάθουν το γιατί επέλεξα σήμερα να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο εφόσον στον προχθεσινό αγώνα δεν λάμβανε μέρος η ομάδα μου,όμως η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα εντοπίζεται στο ότι η κρίση μας απαγορεύεται να είναι επιλεκτική,καθώς πολλές φορές σε παρελθοντικούς χρόνους ο σύλλογος που αγαπάμε έχει βρεθεί σε παρόμοια θέση σε παρελθοντικούς χρόνους και μπορεί πολύ άνετα να ξανά βρεθεί στο άμεσο μέλλον. Οφείλουμε λοιπόν από τώρα να αποκτήσουμε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που θα αποτρέψουν αντίστοιχες αποτρόπαιες συμπεριφορές και για την δική μας ομάδα.
Κλίνοντας θα ήθελα λίγο να σχολιάσω την στάση την οποία επέλεξε να κρατήσει ο μεγαλομέτοχος της ομάδας από την Αρκαδία Κος Μποροβύλος ο οποίος μέσα από κάποια πλάνα τα οποία έτυχε να δω στην τηλεόραση ενώ σφαγιαζόταν η ομάδα του έκανε σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα αντιδρώντας με πρωτοφανή απάθεια. Μήπως ήταν τυχαίο; Ε δε νομίζω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου